• Een dood in Petersburg. Geschiedenis van Kapt. A. Meijer van de Piet Hein
  • Marco in ‘t Veldt

marcoveldt

~ Een nieuwsgierig blog

marcoveldt

Category Archives: maritieme geschiedenis

Ede Abraham Zeilinga (1848-1918) en 2 eeuwen zeilmakerij Zeilinga. Deel II: Groningen

17 Wednesday May 2017

Posted by Marco in 't Veldt in familiegeschiedenis, geschiedenis, maritieme geschiedenis

≈ 1 Comment

Tags

Aldert Meijer, Amsterdam, Buitenwerf, Bulthuis & Zoon, Cees Zeilinga, Cornelis Lambertus Bulthuis, Cornelis Lambertus Zeilinga, De Nijverheid, Douwes, Drentsche Stoomboot Maatschappij, DSM, Ede Abraham Zeilinga, Feije Zeilinga, Groningen, Guldenstraat, H.B. Onnes, Henricus Lieftinck, Huize de Beurs, Ingrid Wormgoor, Jacob Spin, Jan Jurgen Zeilinga, Jeroen ter Brugge, Kapiteinshuis Pekela, Klaas Kater, Lambertus Bulthuis, Leliestraat, lijnbaan, Meursing, Nieuwendam, Noorderwerf, Oosterstraat, Prins Hendrikkade 120, scheepsbouw, Soranus, Vismarkt, Wicher Kerkmeijer, wijnhandel, Zeilmakerij F. Zeilinga

Op de hoek Prins Hendrikkade 120, ooit Zeilmakerij Zeilinga, nu het Four Seasons Hotel.

(Hier vindt u deel I over het onstaan van de zeilmakerij Zeilinga)

Feye Zeilinga begint in 1839 een zeilmakerij aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam, die in veranderde vorm tot het jaar 2000 zal bestaan.  Het is een voortzetting van de familietraditie die ooit begon op Schiermonnikoog (zie deel I).

Feije wordt niet oud. Hij sterft in 1866 op 55-jarige leeftijd. Zijn eerste vrouw is al acht jaar eerder overleden, in 1858.  Twee jaar na haar dood, hertrouwt Feije met Catharina Wilhelmina Hattink. Met haar krijgt hij geen kinderen in de zes jaar dat ze samen zijn. Als Feije sterft, heeft hij twee zoons om hem op te volgen. Zijn oudste zoon Jan Jurgen is dan vierentwintig en werkt al in de zaak. Zijn jongste zoon Ede Abraham is net achttien geworden.

 

Inschrijving bij de gemeente Amsterdam  Gelderse kade van gezin F. Zeilinga

Vier jaar voordat Feije overlijdt, begint al een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van zeilmakerij Zeilinga: dat van zijn zoons. Amsterdam pocht er graag op dat het een grote zeehaven is, maar in de negentiende eeuw speelde zich een belangrijk deel van de scheepsbouw af in Groningen. Daar werden meer schepen gebouwd dan in Amsterdam. Ze zijn er doorgaans wel een stuk kleiner, maar toch, het is een markt die de moeite waard is.

Scheepvaart van Groningen

De Groningse scheepsbouw is ontstaan uit de ontginning van veengebieden. De Groninger Veenkoloniën, met plaatsen zoals Hoogezand, Sappemeer, Veendam en Oude en Nieuwe Pekela, hebben behoefte aan schepen om de turf te vervoeren. Daaruit ontstaat een scheepsbouw die nog steeds bestaat. Die scheepsbouw heeft wel een probleem: zij vindt plaats aan kanalen ver van de kust. De kanalen zijn te smal, de bruggen te laag. Er vindt een voortdurend gevecht plaats waarbij de scheepsbouwers strijden voor betere faciliteiten. Ze hebben één pech: ze zitten ver van het centrum van de macht.

Amsterdam wordt in de negentiende eeuw ook een onmogelijke haven. Het IJ slibt dicht en voor de haven ligt voortdurend een grote zandbank. Vlissingen of Harlingen lijken haar rol over te nemen omdat het veel betere havens zijn. Maar omdat in Amsterdam de macht zetelt, worden er gigantische kapitalen vrijgemaakt om er voor te zorgen dat de haven via een kanaal rechtstreeks toegang krijgt tot de Noordzee. In Groningen zullen nog lang alle nieuwgebouwde schepen uit de Veenkoloniën de Noorderhaven in Groningen moeten passeren op hun weg naar de zee. Pas daar kunnen ze worden voorzien van masten, tuigage en zeilen.

Groningse scheepsbouw: de Fennegiena uit Veendam, in 1856 geschilderd door Jacob Spin. Let op, hoe dit schilderij qua compositie lijkt op dat van de Piet Hein, zelfs de bemanningsleden staan hetzelfde. Collectie Kapiteinshuis Pekela.

De Groningse markt is er een, die de Zeilinga’s niet aan hun neus voorbij willen laten gaan. De stad Groningen ligt aan het eind van de Hondsrug op de plek waar de Drentse Aa en de Hunze bij elkaar komen. Water genoeg. De stad is omgeven door kanalen en havens die zich vullen met het water uit de twee beekjes. De Noorderhaven is in die tijd de belangrijkste voor de zeevaart. De haven heeft dan nog een min of meer open verbinding met de zee, via het Reitdiep, en kent dan nog eb en vloed. Sluizen zorgen dat het brakke water niet verder de stad ingaat.

De Noorderwerf rond 1640 op de kaart van Haubois.

Ten noorden van de Noorderhaven, tegen de stadswal bij het Reitdiep aangeklemd, ligt als sinds onheugelijke tijden een scheepswerf. Ooit werden er schepen voor de West-Indische Compagnie gebouwd. Op 5 juli 1850 wordt er de Firma Kater en Meulman, opgericht. Kater is scheepsbouwer. Meulman is grofsmid. De twee gaan een samenwerking aan met de kennelijke bedoeling om (ook) ijzeren schepen te bouwen. En niet alleen ijzer maar ook nog stoom. De nieuwe tijd!‘

Uit ‘Turfschippers en kustvaarders’ van Ingrid Wormgoor:

De eerste die zich bezighield met stoomschepen was de Groningse smid albertus Meulman. Hij repareerde de kanaalstoomboot Lieut. Adm. Tjerk Hiddes en verlengde haar met zes voet. In 1850 maakte deze boot een proefvaart naar Zoutkamp en vervolgens werd ze ingezet tussen Stroobos en Lemmer. Mogelijk maakte dit kunststukje indruk op scheepsbouwmeester Klaas Kater die kort tevoren vanuit Amsterdam naar Groningen was gekomen. Kater moet in Amsterdam al kennis hebben gemaakt met de nieuwste technieken van stoom en ijzer. In elk geval maakten Kater en Meulman drie maanden later bekend dat zij een vennootschap hadden opgericht onder de naam Kater en Meulman. Het doel was ‘aannemen, afleveren, bouwen en herstellen van schepen en het uitoefenen van alle werkzaamheden die op een scheepstimmerwerf kunnen worden uitgeoefend,’ gevestigd op de Noorderwerf in Groningen.
In 1854 werd er het eerste ijzeren schip van de provincie gebouwd, de barge Sophia.
De Noorderwerf is een grote werf met meerdere hellingen, en het was de eerste werf voor ijzeren schepen inde provincie. Tot de verkoop en sluiting van de werf in 1873, bleef het gedeelte voor houten schepen in bedrijf. In 1859 kreeg Kater vergunning om vier nieuwe ‘woonkamers’ te laten bouwen. Twee daarvan zouden dienen als werkplaats van de smederij op de timmermanswerf. Vermoedelijk was deze uitbreiding nodig voor de bouw van deze schepen.

In elk geval krijgt de werf een grote opdracht waarvoor ongeveer honderd arbeiders een jaar lang aan het werk waren. De Oprechte Haarlemmer Courant meldt op 13-12-1860:

Op 9 december vertrekken van Groningen naar de Zoutkamp Zr. Ms. Stoomflottille-vaartuigen Delfzijl en Stavoren, gebouwd op de Noorderwerf van den heer K. Kater, te Groningen, om van daar naar het Nieuwe Diep te stoomen, en waarschijnlijk aldaar verder opgetuigd te worden. Deze belangrijke onderneming heeft op de werf van den heer Kater aan ruim 100 arbeiders een jaar werk verschaft.
Maar stoom heeft het pleit helemaal nog niet gewonnen. Sterker nog: het zal nog lang duren tot de ijzeren schepen het bouwen in hout helemaal hebben verdreven. IJzer lijkt mooi, maar het is nog niet zo eenvoudig om grote ijzeren platen te maken en die op een degelijke manier aan elkaar te verbinden. De eerste ijzeren schepen blijken in het begin dan ook vaak flink te lekken. Veel kapiteins en reders nemen daarom liever het zekere voor het onzekere, en kopen liever iets dat oud en vertrouwd is. Het bouwen van houten zeilschepen gaat dus nog geruime tijd door.

 

In 1862 komt er een zeilmakerij aan de Noorderhaven in Groningen te koop.  H.B. Onnes verkoopt zijn bedrijf. Het zijn de kavels I en IV die interessant voor ons zijn:

Zeilmakerij aangeboden door H.B. Onnes

Ten overstaan van mr. JW. Quintus, notaris te Groningen, zullen op dingsdag 21 januari 1862 des avonds 7 uren, ten huize van koffijhuishouder J.E. Tiddens in het huis de Beurs te Groningen publiek verkocht worden:

I Eene ruime behuizing, get. I230, hebbende een bovenwoning met rojalen vrijen opgang, zijnde van eene van ouds zeer wel beklante Zeilmakerij, staande en gelegen aan de zuidzijde aan de Noorderhaven te Groningen. (De omschrijving van nrs. II en III  laat ik hier weg.)
IV Eene groote overdekte Lijnbaan en Zeilentanerij met daarbij behorende gebouwen en gereedschappen voor machinaal touwwerk, gelegen bijlangs den stadswal, bij de Leliestraat, te Groningen.
Hermannus Barteld Onnes (1807-1863) is eerder al naar Arnhem verhuist waar, hij in 1855 een drukkerij begon. Hij overlijdt een jaar later, in 1863, maar zijn drukkerij bestaat in onze tijd nog altijd.

Kadasterkaart van blok maar daarin de zeilmakerij Noorderhaven ZZ nr 48

Als ze de advertentie lezen gaan de Zeilinga’s tot actie over. Op 23 april 1862 wordt de minderjarige zoon Jan Jurgen door Feije ‘wettelijk handligting’ verleend tot uitoefening van het beroep van zeilenmaker en touwslager te Groningen. De eenentwintigjarige Amsterdammer krijgt toestemming van zijn vader om voor zichzelf te beginnen in het verre Groningen.
Net zoals de aankomst van de mensen uit Schiermonnikoog in Amsterdam een cultuurschok moet zijn geweest, moet de verhuizing voor Jan Jurgen een enorme overgang zijn geweest. Groningers praten in die tijd nog onvervalst Gronings, onverstaanbaar voor veel reizigers uit Holland. Gelukkig staat Jan Jurgen er niet alleen voor. De zaken zijn zo geregeld dat hij gaat samenwerken met Klaas Kater van de Noorderwerf. Dat geeft hem niet alleen een vaste klant, maar ook herkenning, want Kater komt ook uit Amsterdam.

Kadasterkaart zuidzijde Noorderhaven. Zeilmakerij rechts in het middelste blok.

Op 1 mei wordt de akte getekend waarmee hij met Kater in zaken gaat. In 1862 woont Jan Jurgen in Groningen en maakt hij in de krant bekend dat hij met Klaas Kater in zaken gaat. De heren bevelen zich nog eens aan bij de oude klanten van de bekende zeilmakerij Onnes via een krantenadvertentie:
(9 mei 1862) Dezelve beleefdelijk aan diegenen aanbevelende, welke de vorige firma hebben begunstigd, alsmede aan diegenen, die de tegenwoordige met hunne gunst mogten willen vereeren, zullen zij trachten door eene soliede bediening het vertrouwen te verwerven. Met het TANEN en ZEILEN zal in de volgende week een aanvang worden gemaakt. I.J. Zeilinga (sic) & Co, Zeilmakers. Zeilinga & Co, touwslagers en Zeilentaanders.

Tanen
Uit de advertentie blijkt dat Kater en Jan Zeilinga ook een taanderij hebben. Tanen is in die tijd werk dat vaak samengaat met zeilmaken. Ook de zeilmakerij Zeilinga in Nieuwendam heeft een taanderij. Zeilen en scheepstrossen worden in die tijd nog gemaakt van natuurlijk materiaal dat snel vergaat, soms al binnen enkele weken. Om de levensduur te verlengen worden ze getaand. Het tanen deed men met cachou, en kernhoutextract van de tropische Acaciaboom, en voor 1850 met een aftreksel van eikenschors.
Dit tanen van netten, touwen en zeilen door de vissers van de vissersvloot van de Zuiderzee en Noordzee gebeurde tot 1960 een aantal malen per jaar . Een zeil of net ging dan i.p.v. 1,5 tot 2 jaar , wel 10 tot 12 jaar mee. Het tanen was vies werk. Het gevolg was dat aan boord van zo’n schip alles bruin was: de touwen , de zeilen , de netten , de kleding , de klompen , de koffie , de getaande koppen van de bemanning etc.

Inboedel Zeilmakerij
In de akte van verkoop, vind ik de omschrijving van de hele inboedel van de zeilmakerij en de touwslagerij. Mij als leek zegt de hele lijst met voorwerpen niet zoveel, maar het lijkt een complete inventaris waarmee je zo aan het werk kunt. Volgens de toen gangbare procedure werd de akte lal van tevoren opgesteld door de verkopende partij samen met de notaris. Vervolgens vond er een veiling plaats in een bekende horecagelegenheid. Daar konden kopers zich melden en tegen elkaar opbieden. Tenslotte werd ter plekke de koop gesloten en hoefde de koper alleen nog maar zijn handtekeningen te zetten naast die van alle betrokken partijen.

Vismarkt Groningen met het gele gebouw links naast/achter op de hoek bij de Korenbeurs: Huize de Beurs. foto: Marco in ‘t Veldt

In dit geval gaat vindt de verkoop plaats in het bekende Huis de Beurs aan de Vismarkt, dat nog altijd bestaat. In de akte is ook te lezen dat het Klaas Kater was die de koop ondertekende namens Zeilinga. Aannemelijk is daarom, dat Kater een vriend of bekende was van vader Feije Zeilinga, en dat vader de koop liever liet sluiten door een wat oudere vriend ter plekke, dan door zijn nog jonge zoon. Kater werd in 1827 geboren in een familie van scheepsbouwers uit Monnickendam. Hij werkte in 1848 in Nieuwendam als scheepstimmerman, dus daar zullen Feije en Klaas elkaar van gekend hebben.

Met de koop, wordt de zeilmakerij in Groningen onderdeel van de firma F. Zeilinga. Op 17 maart 1862 dient Zeilinga, F. een aanvraag in voor toestemming voor reparatie voorgevel op adres Noorderhaven I 230.

Gevelontwerp gemaakt voor Wickenhagen na verkoop door Zeilinga

In eerste instantie ben ik in de war geweest met de lokatie van de zeilmakerij.  De Noorderhaven is omgenummerd, en pas bij een tweede keer zoeken kom ik er achter dat er meerdere keren is omgenummerd. Uiteindelijk blijkt me, dat de zeilmakerij gevestigd is geweest op wat nu Noorderhaven Zuidzijde 48 en 48a is. Tegenwoordig is dat een herenhuis met een statige voorgevel. De huidige gevel stamt echter niet uit de tijd van Jan Jurgen en Ede, maar is pas door de volgende eigenaar (B.J. Wickenhagen) aangebracht.

Het geelgeschilderde pand is Noorderhaven 48/ 48 a.

Noorderhaven 48(a) is een hoog smal diep pand, dat helemaal doorloopt naar de Hoekstraat, aan de achterkant. Aan de voorkant heeft een grote takel in de gevel gezeten, zie ik op oude foto’s.

Laden en lossen bij Noorderhaven rond 1900. Pand 48 heeft dan nog een takel in de nok.

Aan de achterkant is een grote deur, nu een soort garagedeur. De indeling van het huis laat zich zien in oude bouwtekeningen. Er was woon- en kantoorruimte en een pakhuis. Ik neem aan dat er op de zeilmakerij op de begane grond was. Aan foto’s van blok- en mastmakerij Douwes -even verderop – is te zien dat er ook wel op straat gewerkt werd als dat handig was. Dat kon, want het drukke autoverkeer was er nog niet. De zeilmakerij was – denk ik – aan de achterkant gevestigd bij de grote garagedeur. De bewoners zullen op de eerste verdieping zijn gehuisvest geweest. Volgens de omschrijving in de verkoopadvertentie heeft het pand een bovenwoning ‘met roijalen vrijen opgang.’ Daarboven werd het pand mogelijk nog pakhuis gebruikt, vandaar de takels.

Achterzijde van de zeilmakerij aan de Hoekstraat tegenwoordig. Foto: Marco in ‘t Veldt

Ik probeer voor te stellen hoe die verkoop plaatsvond. Het is 1862. Huize de Beurs, vol knauwerig Gronings sprekende mannen. Het is er rokerig. Enigszins argwanend kijken de Groningers naar die twee vreemdelingen.  ‘Dat zint Amsterdammers. Die ene heeft de werf gekocht, en nu…’

Kastelein Tiddens brengt de glazen rond. Op het podium zit meester J.W. Quintus om de verkoop te leiden. Hij komt uit een plaatselijk bekend geslacht van notarissen. En dan gaat het bieden beginnen. De zeilmakerij is eerst. Daarna de herenbehuizing, een pakhuis, de lijnbaan. Op het laatst zijn de helften van twee trekschuitverbindingen aan de beurt.

Jan Jurgen en Klaas hebben de zeilmakerij de dag tevoren gezien. Tegen betaling van 10 cent voor de armen konden ze een kijkje nemen in het huis, de zeilmakerij en de touwslagerij. Daar staat ook de inboedel die ze er verplicht bij moeten kopen. Is het wat waard, hebben ze er wat aan? Over personeel wordt in de advertentie niet gesproken maar dat moet er geweest zijn. Een zeilmakerij en lijnbaan drijf je niet in je eentje, want het is arbeidsintensief werk. De arbeiders kijken enigszins argwanend. Wie zouden de kopers worden? Zouden ze hun baan houden bij die nieuwe eigenaar?

Noorderhaven, in het midden de voormalige zeilmakerij. Foto: Marco in ‘t Veldt

De Noorderhaven moet in die tijd een prima plek zijn geweest voor een zeilmakerij. Daar kwamen de meeste zeeschepen die de stad bezochten. Er waren altijd zeilen te repareren. Bovendien werden de nieuwe schepen die gebouwd waren in de Veenkoloniën er afgebouwd en van masten, zeilen en tuigage voorzien. En dan: er waren twee scheepwerven vlak in de buurt. Net buiten de stadswallen lag de Buitenwerf. Die was eigendom van Emmo Hoites Meursing, familie van de Meursings die schepen bouwden in Nieuwendam en Amsterdam. En nog dichterbij, net binnen de stadswallen dus de Noorderwerf, die nu van Klaas Kater was.

Rechts de Hoek van het Ameland, met op de achtergrond de loodsen van de (voormalige) Noorderwerf

Dat de aankoop van de zeilmakerij van Onnes gebeurde door Klaas Kater, suggereert dat diens Noorderwerf vaste klant van Zeilmakerij Zeilinga zou worden. De Noorderwerf lag immers vlakbij, aan de overzijde van de Noorderhaven.

Waar lag die werf? Wie tegenwoordig op de kaart van Groningen kijkt, ziet dat daar tegenwoordig de Werfstraat ligt, genoemd naar de Noorderwerf. De werf lag er pal aan de oude stadswal, die nu is veranderd in het Noorderplantsoen. Er zijn nog oude foto’s waarop de werf te zien is. Zij was toen al niet meer in bedrijf, maar de loodsen van de werf werden gebruikt als opslag voor brandstof. De stadswallen zijn links op de foto duidelijk zichtbaar, al zit er geen poort meer in.

Maar waar lag nu die touwslagerij die werd gekocht? De omschrijving lijkt niet erg nauwkeurig. ‘Langs de stadswal bij de Leliestraat.’ Ik verwacht een moeilijke zoektocht, maar op de kaart van het kadaster blijkt het gemakkelijk. Er is slechts een rood vakje op de stadswal, op Dwinger 10, die nu onderdeel is van het Noorderplantsoen. De touwslagerij blijkt pal achter de Noorderwerf te hebben gelegen. Dat maakt het plaatje compleet: Kater en Zeilinga samen in zaken en als buren.

Ligging Touwslagerij De Nijverheid, Noorderwerf en Zeilmakerij Zeilinga, door mij aangegeven op een kadasterkaart.

Een jaar na de overname van de zeilmakerij trouwt Jan Jurgen in Groningen. Op 23 april 1863 zegt hij ‘ja’ tegen Maria Hendrika Hindrichs uit Amsterdam. Het paar krijgt al snel een eerste kind: Anna Catharina Wilhelmina Zeilinga op 18 juli 1865. Maria overlijdt kort daarop, op 28 november 1865. Ze werd slechts 21 jaar oud. Jan Jurgen staat er weer alleen voor.
In de tussentijd heeft hij – op 29-9- 1864 – een vennootschap voor Touwslagerij en taanderij van zeilen opgezet met F. Zeilinga (Amsterdam) , onder de naam Zeilinga & comp., te Groningen.

F. Zeilinga als (bijzondere) Scheepsreder

Feije Zeilinga. Collectie Wim Zeilinga

Zeilmakerij F. Zeilinga groeit. Daarnaast gaat de zeilmakerij ook optreden als reder. De vermenging van activiteiten is nogal gebruikelijk. Ten dele is het risicospreiding of een poging om een graantje mee te pikken van een lucratieve markt. In 1862, als F. Zeilinga de rederij in gaat, is de markt voor schepen goed. Wat we bijvoorbeeld ook vaak zien, is dat scheepsbouwers zelf reder worden. Om dezelfde redenen, maar ook juist in economisch zwakkere tijden aan het werk te blijven. Scheepswerven zoals Meursing, worden reders van hun eigen schepen, als ze die op dat moment niet kunnen verkopen, zodat ze wel schepen kunnen blijven bouwen. Vaak ook hadden rijkere burgers parten in schepen. Vader Ede Abraham trad ook al op als ‘boekhouder’ van schepen, zoals de Maria Magdalena, in 1838, waarin Alderts vader Jacob ook een part had.

In 1860 richt zeildoekfabrikant en scheepsreder Pieter Hendrik Kaars Sijpesteijn een verzekeringsmaatschappij op: De Onderlinge Verzekering Maatschappij van Zeeschepen, gevestigd te Krommenie. Artikel 1 van de statuten stelt: “Deze maatschappij is een contract, waarbij de gezamentlijke deelhebbers elkander, een ieder naar eventredigheid van zijn deelneming, verzekeren voor totaal verlies van de in deze Maatschappij ingeschreven schepen.’

Feije Zeilinga wordt commissaris van de maatschappij, wat nog eens laat zien dat hij een belangrijke zakenpartner van Kaars Sijpesteijn was. Het is aannemelijk dat Feije – voordat hij zelf reder werd –  al parten in schepen had gekocht,  en daarom als commissaris gevraagd is. In artikel 24 wordt ‘de betrekkig van Directeur opgedragen aan den Heer Pieter Hendrik Kaars Sijpesteijn; terwijl als Commissarissen worden benoemd de Heeren F. Zeilinga, F. Jaski en L. P. Teensma, welke alleen wegens bewijzen van kwade trouw of grove veronachtzaming van de belangen der Maatschappij van die betrekking kunnen worden ontzet.’ (zie: Klaas Woudt, p. 132). De verzekering verzekerde zo’n 240 parten in schepen, met een totale waarde van zo’n 5 miljoen en bestaat zeker tot 1883.

F. Zeilinga is een beetje bijzondere reder, blijkt uit het jaarverslag 1864 -1873 van de Nederlandsche Vereniging tot afschaffing van sterken drank. Het verslag vermeldt de naam Zeilinga driemaal. Bij de eerste vermelding gaat het om ‘schepen die zonder S. D. aan boord varen. Boekh. F. Zeilinga.’
De afkorting S.D. staat uiteraard in dit verband om ‘Sterke Drank.’ In het hoofdbestuur van de vereniging zit A. Zeilinga Ez., oftewel kapitein Abraham Edes Zeilinga, de broer van Feije. Van hem is een fel pleidooi bewaard gebleven tegen het gebruik van sterke drank aan boord, volgens hem de oorzaak van de meeste scheepsongelukken. Dat er aan boord van sommige schepen flink gedronken werd, is inderdaad bekend. Verhalen van mannen die zo dronken zijn dat ze uit de mast vallen of zelfs het want niet in kunnen. Volgens Zeilinga kan het ook anders. Biedt de bemanning thee en koffie aan, in plaats van drank, en betaal een gulden meer gage.
Ook voor Feije is er een vermelding in het jaarverslag: ‘President (voor zeevarenden) F. Zeilinga Gelderse Kade 444.‘ Daarnaast wordt nog vermeld: Bestuurderen: Theseurier: A. Zeilinga, Zeedijk 10.’ De bestrijding van de drank gaat trouwens hand in hand met de verspreiding van het geloof. De heren zijn allemaal actief in de Afdeling Amsterdam van het Nederlandsch Bijbelgenootschap. De zeilmakerij in Nieuwendam zal nog tot in de jaren 20 of 30 dienen als plaats waar de Vereniging voor Geheel Onthouders bij elkaar komt.
In 1862, het jaar dat Jan Jurgen bij zijn vader in de zaak F. Zeilinga komt en in Groningen begint, laat de firma F. Zeilinga ook het eerste van vijf schepen bouwen. Dat gebeurt op de Groningse scheepswerf Ipe Annes Hooites in Hoogezand, waar kapitein Aldert Meijer in 1840 zijn Pieter Hendrik liet bouwen.

Anna Catharina Wilhelmina van F. Zeilinga, kapt. Grillk.

In 1862 wordt de galjoot van 132 ton te water gelaten. Jan Jurgen noemt het schip ‘Anna Catharina Wilhelmina.’ Kapitein wordt Gerrit Jacobs Grilk van Schiermonnikoog. Die voer vanaf 1849 op een kofschip Anna Catharina, dat in november 1861 verongelukte op de Trow Rocks. De Anna Catharina Wilhelmina blijft tien jaar in eigendom van F. Zeilinga, tot 1871. De eerste tocht, in 1863 gaat naar Belfast, maar daarna wordt er Rogge gehaald uit St. Petersburg, dat een vaste bestemming van de schepen van rederij F. Zeilinga blijft. Ook is een deel van de lading vaak bestemd voor zeildoekmaker P.H. Kaars Sijpesteijn.

De naamgeving van de Anna Catharina Wilhelmina is als volgt te verklaren. Het is een samenvoeging van de namen van de beide vrouwen van Feije Zeilinga. Feyes eerste vrouw heette Anna Catharina Berke (1819- 1858). Als zij overlijdt trouwt Feije in 1860 met zijn tweede vrouw, Catharina Wilhelmina Hattink (1829-1910). De beide dubbele vrouwennamen overlappen mooi, zodat het schip aan drie woorden genoeg heeft om naar beide vrouwen te worden vernoemd. Als Jan Jurgen drie jaar later in 1865 een dochter krijgt, vernoemt hij haar op dezelfde wijze naar de beide vrouwen.
Er volgen meer schepen. In 1863 koopt F. Zeilinga ‘De Vriendschap’ van reder Haaike Bakker van Schier. Het wordt in 1871 verkocht.

Fenna of Fennigje Scheltens, de tweede vrouw van Jan Jurgen Zeilinga. Collectie Wim Zeilinga

In 1866 laat F. Zeilinga door Meursing in Nieuwendam een galjoot van 148 ton bouwen dat wordt wordt vernoemd naar de tweede vrouw van Jan Jurgen. Het gaat Fenna Scheltens heten, naar de vrouw waar Jan in dat jaar mee trouwt. Haar naam wordt doorgaans als Fennigje Scheltens geschreven. Fennigje is een verkleinwoord van Fenna. Het schip verongelukt al drie jaar later, in 1869 onder gezagvoering van kapitein J.C Drenth.

De Fenna en Wilhelmina van F. Zeilinga

Het wordt de kapitein kennelijk niet aangerekend, want hij mag van 1871-1881 een nieuw schip varen, de Fenna & Wilhelmina,  dat nu weer naar twee vrouwen tegelijk wordt genoemd. De tweemastschoener is tien jaar eerder in 1861 gebouwd bij Bodewes in Sappemeer. Het wordt in 1881 in Penzance in het zuidelijkste puntje van Engeland aangevaren en verkocht. De Fenna en Wilhelmina is nog te zien op een schilderij dat Jacob Spin er in 1870 van maakte.
In de tussentijd heeft de firma nog een jaar lang een kleine tjalk van 35 ton uit 1844 in het bezit gehad. Tussen 1867 en 1868 voer de Jantje onder kapitein P.H. Piek.
Na 1881 stopt F. Zeilinga met de scheepsrederij. De reden daarvoor waarschijnlijk is de instortende economie voor de zeilvaart. Het bedrijf gaat nu optreden als agent van stoombootmaatschappijen, zoals we later zullen zien.

Reis naar Petersburg

Conservator Jeroen ter Brugge van Het Maritiem Museum Rotterdam, met voor hem het boekje van Ede Abraham Zeilinga. Foto: Marco in ‘t Veldt

Terwijl Jan Jurgen in Groningen werkt en vader Feije in Amsterdam, gaat jongere broer Ede Abraham Zeilinga in 1865 op reis met zijn oom Aldert Meijer. Ze varen met de brik Piet Hein naar St. Petersburg. Ede schrijft er in een klein notitieboekje in potlood een reisbeschrijving over. Achterin krabbelt hij wat Russische prijzen van touw enz. Waarom vaart hij mee met zijn oom, en niet op één van de schepen van zijn eigen familie, vraag ik me af nu ik weet dat zijn vader zelf meerdere schepen had. Is het voor de gezelligheid, of om de kunst af te kijken? In één van de brieven die kapitein Meijer aan zijn reder schrijft tijdens een andere tocht, vind ik de opmerking ‘Lina heeft het zo koud.” Lina, moet Meijers dochter Lollina zijn. Dat er familieleden meevoeren naar St. Petersburg is dus in ieder geval niet ongebruikelijk.

Ede Abraham Zeiliga 1848 jong

Ede Abraham Zeilinga (1848-1918) op jonge leeftijd. Collectie Wim Zeilinga

Ede naar Groningen

Ede Abraham Zeiliga 1848 middelbare leeftijd

Ede Abraham Zeilinga (18481918) als jongeman. Collectie Wim Zeilinga

Kort nadat Ede terug is in Amsterdam, overlijdt zijn vader. Feije sterft op 4 februari 1866 in Amsterdam.
Al snel worden de zaken zo geregeld dat Ede bij Jan in de zaak komt en dat hun pleegmoeder er niets meer mee te maken heeft. Ede gaat korte tijd later de zeilmakerij in Groningen voeren, en Jan gaat terug naar Amsterdam. De broers zitten met dezelfde rechten voor beide zeilmakerijen in de firma.

De Zeilmakerij in Amsterdam komt eerst korte tijd nog op naam van Jan Jurgen, maar korte tijd later beslist de rechter dan Ede ook handligting krijgt in verband met zijn leeftijd, en treedt hij toe tot de vennootschap met zijn vader, die hier per vergissing een keer Teije wordt genoemd. Dit alles blijkt uit een publicatie in de krant van 15 mei 1866:

acte tussen de weduwe en erven van de heer Feije Zeilinga, in leven zijnde zeilmaker, gewoond hebben te Amsterdam en aldaar den 4den Februari 1866 overleden…
Zeilmakerij door Jan Jurgen Zeilinga voor eigen rekening en zonder aansprakelijkheid van de weduwe voortgezet vennootschap F. Zeilinga.
Vennootschap tussen wijlen Feije Zeilinga en Jan Jurgen Zeilinga tot uitoefening van een touwslagerij ontbonden. JJ zet de touwslagerij voort onder de firma Zeilinga & Cie (of Co)
22 juni Bij beschikking van de regter van het eersten kanton, arondissement Amsterdam, van den 22 sten junij 1866 , is aan Ede Abraham Zeilinga, minderjarige zoon van wijlen Teije (sic) Zeilinga, en Anna Catharina Berke, regtens wonende in Amsterdam aan de Gelderse Kade, handligting verleend tot het uitoefenen der zeilenmakerij te Groningen en te Amsterdam en de touwslagerij te Groningen, beiden in vennootschap met zijnen broeder den heer Jan Jurgen Zeilinga, en het verrigten van alle daartoe vereischte handelingen.

Vijf dagen na de beschikking van de rechter treedt Ede dan officieel toe. Hij woont dan nog in Amsterdam, terwijl zijn broer in Groningen woont. De meerderjarige Jan Jurgen is dan zijn voogd. Op 29 juni gaan de twee broers een vennootschap aan:

Vennootschap F. Zeilinga (zeilmakerij) en Zeilinga & Co (touwslagerij). Vennootschap tot het uitoefenen van de zeilenmakerij te Amsterdam en Groningen en van de touwslagerij te Groningen. Jan Jurgen Zeilinga wonende te Amsterdam, Ede Abraham gedomiliciëerd ten huize van zijnen voogd J.J.Zeilinga doch verblijf houdende te Groningen

Het werk aan de lijnbaan in Groningen lijkt de heren Zeilinga niet erg te zijn bevallen. Al in oktober 1866 neemt een H. Huisinga de lijnbaan De Nijverheid over van de heeren Zeilinga & Co, lees ik. Dat is ook de eerste en enige keer dat de lijnbaan een naam blijkt te hebben: de Nijverheid. De verstandhoudingen moeten goed zijn geweest, want ‘Bij de heren zal een depot van zijn fabrikaat gevestigd blijven.’ Met andere woorden: Huisinga maakt voortaan de touwen voor verkoop via Zeilinga. Hoe het precies zit?

Op 15 maart 1867 vindt er een gedwongen verkoop van een schip plaats op last van Zeilinga & co, touwslagers. Het gaat om het tjalkschip Harmina van Roelof Piet. Piet zal zijn rekeningen niet betaald hebben, waarna de firma dwong zijn schip te verkopen. In de advertentie van de veiling worden Zeilinga&Co nog touwslagers genoemd, maar ik neem aan dat dat alleen was, omdat de akte nog niet veranderd was na verkoop van de touwslagerij.

Op 22 november 1866 hertrouwt Jan Jurgen, met Fennigje Scheltens, dochter van zilversmid Theunis. Hij woont dan al weer in Amsterdam. Fennigje is geboren in Hoogezand en woont volgens de trouwakte in Groningen.

Zeilmakerij in Delfzijl

In het artikel uit de Revue der Sporten uit 1916, wordt ons vertelt dat het vooral Jan Jurgen is geweest die de Firma F. Zeilinga groot heeft gemaakt. Het kan zijn dat Ede’s aandeel toen al lang vergeten was, omdat hij slechts relatief kort deel uitmaakte van de firma, zoals we straks zullen zien. Het kan ook zijn dat Jan Jurgen inderdaad het zakelijke talent van de twee broers was. In ieder geval lijken ze de ambitie te hebben gehad groot te worden. Twee vestigingen en een rederij is nog niet genoeg. Er komt nog een derde zeilmakerij bij. Op 10 april 1868 maakt de krant bekend dat er tussen nog een firmant bijkomt. Ze beginnen met een derde firmant een vennootschap voor een zeilmakerij in Delfzijl.

Jan Jurgen Zeilinga, zeilmaker wonende te Amsterdam, Ede Abraham Zeilinga, zeilmaker, en Hermannus Gerrit Keizer, boekhouder, beide laatstgenoemden wonende te Groningen, eene vennootschap aangegaan onder de firma F. Zeilinga en Keizer, tot het uitoefenen eener zeilmakerij en het handel drijven in touwwerk en verdere scheepsbehoeften, benevens een reederij en scheepszaken (NL staatscourant 01 05 1868)
Uit de acte: Artikel 1 De vennootschap zal gevestigd zijn in Delfzijl en zal een aanvang nemen op den eersten mei achttienhonderdachtenzestig.
Hermannus Gerrit Keizer door wien de boeken zullen worden gehouden en die mits diende aan de vennootschap toekomende of door hun gehuurde woning te Delfzijl zal moeten bewonen en over de door hem en zijn gezin vereischte ruimte dezer behuizing zal kunnen beschikken, des echter dat de uitoefening der affaire er niet door wordt belemmerd, zonder toestemming van zijne mede vennooten zijn hij niet van woonplaats mogen veranderen.

Helaas is me volkomen onduidelijk hoe het deze firmant en zeilmakerij in Delfzijl is vergaan. Keizer is geboren op 4 september 1841. Hij trouwt op 19 september 1868, dus kort nadat hij met de Zeilinga’s in zaken gaat en daarmee een inkomen verwerft. In het online archief ‘Alle Groningers’ zijn vier aangiftes van het overlijden van Keizers kinderen te vinden.’ Bij de aangifte van 1871 bij overlijden eerste kind is Keizer nog zeilmaker, maar bij de volgende, in 1875, noemt hij zich al scheepsmakelaar. Bij gebrek aan bronnenmateriaal concludeer ik daar voorzichtig uit dat de zeilmakerij in Delfzijl een kort leven beschoren is geweest. In kranten kom ik hem tegen als scheepsmakelaar H.G. Keijzer, een beroep dat hij nog lang is blijven uitoefenen, maar zonder bemoeienis van de Zeilinga’s.

De Noorderhaven als werkplek

Noorderhaven, rechts (wit) de Hoek van Ameland, met daarachter de vroegere zeilmakerij, links de plek waar de Noorderwerf lag. Foto: Marco in ‘t Veldt

Tegenwoordig is de Noorderhaven schilderachtig mooi. Rustig. De schepen dobberen op het water en dienen vooral om op te wonen. De herenhuizen langs de kades staan zich stil en chique te spiegelen in het water. In de tijd dat Jan Jurgen en Ede er komen te wonen, is de Noorderhaven echter een bruisende plek waar volop en hard gewerkt wordt.
Het Adresboek. Naamregister van fabrijkanten, kooplieden, winkeliers, notarissen, makelaars, enz. enz. te Groningen. J. Oomkes J.Zoon. 1854 laat ons hier iets van zien van de nijverheid in de negentiende eeuw. Het boekje geeft ons een overzicht over de zeilmakerijen in Groningen in die tijd:
Firma Van der Goot & Barends, Hooge der A II 102, Wijndels, T. Noorderhaven I 232, Westenborg , G.W. Hooge der A I 243, Firma B. Onnes & Zoon, Noorderhaven L. 67, T van der Veer, Boterdiep, S.H. de Rooij Schuitendiep, Sissingh, H.J. Kostersgang, Staal. G. Nieuweweg.


Ook noemt het boek een flink aantal scheepwerven, of ‘Scheepstimmerlieden,’ zoals men toen graag zei:

Kater, Klaas (Firma Kater & Meulman) Noorderhaven L2, Vries, G.K. de, Zuiderhelling S354, Lugthart, J.C., Buiten A Poort U38, Meursing, E.H., Buitenwerf V37, Vries, K.K. de, Buiten Klein Poortje, IJ 25, Werff, F.U. v.d. idem IJ 29.

De stad kende in die tijd kennelijk zes scheepswerven en acht zeilmakerijen.  Er is dus stevige concurrentie. Daarnaast is er een levendige handel rond de Noorderhaven. Hetzelfde Adresboek geeft ons ook een prachtig overzicht over de activiteiten in de stad Groningen halverwege de negentiende eeuw. De Meulman die later met Kater gaat samenwerken op de Noorderwerf blijkt bijvoorbeeld één van de drie ankersmeden in de stad te zijn. Hij is gevestigd aan de Noorderhaven I 215, maar wordt op een andere plek in het adresboek ook aangeduid als: Kagchelmaker.

Blok en Mastmakerij Douwes, Noorderhaven no. 10 rond 1920.

Op de plek waarvan ik eerst dacht dat het de zeilmakerij Zeilinga was, blijkt bij nader inzien blokmaker Douwes te zitten, aan Noorderhaven I 216. Hij is één van de zes blokmakers die de stad dan kent, en is ook mastenmaker. Een foto uit de jaren 20 laat de mastenmakers op straat aan het werk zien. Verder zitten er aan de haven twee bakkers, baardscheerders, makelaars in granen, in marmer, zout, edele gesteenten, twee mastenmakers, een schoenmaker, een ‘verwer,’ vijf winkeliers en een zoutzieder.
En het is er een komen en gaan van zeelieden. Hoewel stoom snel opkomt, wordt er tot ver in de negentiende eeuw gevaren onder zeil. De stoommachines nemen namelijk zoveel ruimte in binnen een schip, dat zij voor de kleinere kustvaarders ongeschikt zijn.

Men stapt pas over als er betrouwbaren dieselmotoren beschikbaar raken. Daardoor duurt de strijdt tussen zeil en stoom lang voort. Vlakbij de zeilmakerij van Zeilinga ligt de hoek van de Noorderhaven die bekend staat als ‘Hoek van Ameland.’ Daarover tekent Hylke Speerstra nog in de twintigste eeuw op uit monden van oude gepekelde zeelui:
(P. 41) Niet iedereen zei meteen ja tegen den nieuwe tijd. Ik hoor ze in de stad Groningen op het Hoekje van Ameland nog bakkeleien, die oude zeelui. Over hun houten schoeners en koffen. En nu ging het over de vraag: of lassen of klinken, want het ijzeren schip verdrong het houten. IJzer kan niet, want ijzer zinkt immers, zeiden ze. En ze waren bijna blij toen ze merkten dat de eerste geklonken schepen lekten als de zee.
De Noorderhaven is echter verre van ideaal. Hij staat via het Reitdiep in open verbinding met de zee. Dat zorgt er ook voor dat er voortdurend zout water en slib binnendringt. Er moet voortdurend aan gewerkt worden om de haven bevaarbaar te houden. Maar ook overstroomt de haven regelmatig. Nog in 1863 slaat een storm flinke gaten in de dijken van het Reitdiep en overstroomt veel land. De huizen aan de haven overstromen zo regelmatig dat er altijd planken en klei klaarliggen om in het binnendringende zeewater te weren.

In ‘Groningen als woonplaats beschouwd 1858, Eene bijdrage tot de geneeskundige plaatsbeschrijving van deze stad, ‘schrijft Sibrandus Elzo Stratingh, (p59):

De bewoners van deze straten zijn in zeker opzigt gewoon aan dit verschijnsel, in zooverre dat zij tegen elken hoogen vloed gewoonlijk voorzien zijn van klei, en hiermede en met planken de ingang van hunne woningen en kelders zoveel mogelijk afsluiten. Het gebeurt echter vaak dat het water hen overvalt, en de woningen binnendringt; zodra het hoogwater voorbij is, worden dan wel zoo spoedig mogelijk de kelders leeggeschept, en de kamers van vuil bevrijd, maar de muren en vloeren hebben door die drenking met zeewater voor de gezondheid hoogst nadeelige eigenschappen gekregen.

Dr. P.J. van Herwerdenschrijft in ‘De Groninger Zeevaart in de tweede helft der negentiende eeuw’ (1935):
De Noorderhaven was naar binnen afgesloten door grote en klein spilsluizen. Tot daar kwam de vloed, omdat het Reitdiep nog in open verbinding stond met de zee. Steeds weer bracht het zeewater veel slib in de haven. Wel maakte men het met de zogenaamde krabbelaar los en liet men het bij eb, door de geopenden Spilsluizen weer wegspoelen. Maar in droge tijden was dat niet goed mogelijk. Zelfs binnenschepen konden in de haven dan niet vlot komen.’

Noorderhaven. Foto: Marco in ‘t Veldt

Dat heeft grote gevolgen voor de scheepvaart ter plekke:
(Speerstra P31) Opa heeft vertelt hoe de nieuwe Groninger koffen aan de kanalen in het midden van Groningerland nieuw van stapel liepen en daarna over zoveel drempels en door zoveel nauwe en lage bruggen gewrongen moesten worden, dat ze tweedehands in zee kwamen. Met ploegen van vijftien jagers in de lijn plus een opzichter werd zo’n nieuw schip soms in perioden van laag water het laatste traject door de blubber van het Reitdiep richting Zoutkamp getrokken.”

 

Bulthuis & Zoon

Niet alleen Ede verbouwt zijn woning in die tijd.  In datzelfde jaar vragen Bulthuis & Zn., C.L. een vergunning voor het maken deurkozijn in voorgevel, Adres: Visserstraat I 102. De wijnhandelaren zitten vlakbij de zeilmakerij.

Kennen Ede en zijn aanstaande vrouw elkaar daarvan? Of hebben ze elkaar elders ontmoet, zoals in de kerk? In ieder geval blijkt wijnhandelaar Bulthuis een leuke dochter te hebben, waar Ede niet veel later mee trouwt.: Wilhelmina Bulthuis.
De familie Bulthuis komt uit het dorp Hoogkerk, vlak onder de rook van de stad. Nog altijd is het een industriedorp. Tegenwoordig is het bekend om de suikerfabriek, maar Bulthuis heeft er een kalkbranderij. En hij handelt in wijn. Op 7 oktober 1856 mag mr. J. Quintus vastleggen dat er een vennootschap Bulthuis tussen Cornelis Lambertus Bulthuis, kalkfabrikant en wijnkooper, en Geert Alting ontstaat. Een jaar later op 6 mei 1857 starten Bulthuis en Alting hun ‘wijnaffaire’ op hoek kleine der Aa/ Schuitemakersstraat in de stad.

Later komt Bulthuis zoon Lambertus er bij in zaak. Op 21 januari 1869 vindt er een ontbinding plaats van een vennootschap tussen Cornelis Lambertus Bulthuis en Lambertus Bulthuis Corneliszoon. Op 16 januari datzelfde jaar, wordt er een nieuwe aangegaan waarin drie vennoten zitten: Cornelis Lambertus, Lambertus en Delfgou. Delfgou zal er enige tijd later echter weer uitstappen en naar Amsterdam vertrekken.

De wijnconsumptie in Nederland stijgt in die tijd snel en de zaak groeit.  Omstreeks 1920 waren er in Groningen zo’n tien wijnhandels. De groothandel, voornamelijk gevestigd in Rotterdam en Amsterdam, leverde op fust of op fles door aan de kleinere regionale opkopers.

Laden en lossen bij Noorderhaven rond 1900. Pand 48 heeft dan nog een takel in de nok.

Op 11 juni 1869 trouwt Ede Abraham Zeilinga met Wilhelmina Bulthuis, dochter van de wijnhandelaar Cornelis Lambertus Bulthuis. Twee jaar later, op 3 oktober 1871 wordt hun eerste kind geboren. Het is een zoon die wordt genoemd naar de vader van Wilhelmina: Cornelis Lambertus Zeilinga (1871-1841). Roepnaam: Cees. Het jaar daarna krijgen de twee een dochter die Ede vernoemt naar zijn moeder. Helaas wordt het meisje nog geen jaar oud.
In het huis aan de Noorderhaven blijken niet alleen Ede en zijn vrouw ‘Willemiena’ te wonen. Ook Edes zus Grietje Zeilinga woont er, zijn – dan nog – twee kinderen en natuurlijk een dienstbode.

Uiterst rechts: Cornelis Lambertus Zeilinga als lid van herensocieteit Soranus. Het originele fotobijschrift duidt hem aan als ‘Kees Eylenga.’

Tot mijn verrassing woont er ook een neef in bij het gezin. Dat zal een leuke naamsverwarring hebben gegeven, want de neef uit Sappemeer heet Abraham Edes Zeilinga. Hij is het die als kapitein op de Agatha gaat varen voor rederij Kaars Sijpesteijn, de rederij waar ook mijn betovergrootvader voor vaart met zijn Piet Hein. In het Noordelijk scheepvaartmuseum is nog een mooie oude scheepstrommel te zien die van deze neef is geweest. Hij heeft hem blijkens het opschrift gekregen van cargadoors B.J. Carst & Co uit Amsterdam (Benjamin Jaski Carst, Nieuwendam 1843- Johannesburg Z-Afrika 1918).

scheepstrommel van Abraham Edes Zeilinga, kapitein van de Agatha. Collectie Noordelijk Scheepvaartmuseum

 

Verkoop Zeilmakerij en vertrek naar Amsterdam.

In januari 1879 is het afgelopen met de zeilmakerij in Groningen. Na zeventien jaar biedt de firma F. Zeilinga het hele pand te koop aan, wegens ‘vertrek naar elders.’

Ten huize van koffiehuishoudster R.H.Mulder aan de Grote Markt te Groningen, publiek worden verkocht: Eene ruime , nette sterk betimmerde behuizing met groote werkplaats, get. J 230; waarin sedert onheugelijke jaren een bloeiende zeilmakerij wordt uitgeoefend, staande en gelegen aan de Noorderhaven Zuidzijde en uitkomende in de Hoekstraat te Groningen; toebehorende aan de firma F. Zeilinga.

De zaak wordt verkocht aan koopman B.J. Wickenhagen, zo te zien de vader van de notarisklerk.  Jan Jurgen is er voor overgekomen uit Amsterdam, Ede wordt niet genoemd in de akte. In de akte is ditmaal geen sprake van een inboedel.

Dat ‘elders’ blijkt Amsterdam. In de economisch moeilijke tijden zoeken de broers Zeilinga elkaar kennelijk weer op. Ze maken beiden nog deel uit van de firma F. Zeilinga. In 1871 was zus Grietje al weer naar Amsterdam teruggekeerd, hun neef Abraham was in 1875 vertrokken om de zee op te gaan met de Agatha. Het hele gezin van Ede verhuist op 25 april 1879 naar Amsterdam. Zeilenmaker Ede betrekt een woning aan de Regtboomsloot 9, waar hij woont tot mei 1880. Dan trekt het gezin in de Prins Hendrikkade 102, vlak bij de zeilenmakerij.

Noorderwerf buiten gebruik. De loodsen zijn nu brandstofopslag. Links de stadswal met het Reitdiep. Rechts wordt er gebouwd op het terrein van de voormalige werf.

Waarom gaat Ede weg uit Groningen? Waarschijnlijk omdat het economisch slecht ging met de zeilmakerij. In 1873 wordt de Noorderwerf verkocht en keert Klaas Kater terug naar Amsterdam en de familiewerf in Monnickendam. Daarmee zal Ede een vaste klant hebben verloren. De werf wordt niet voortgezet maar gaat dienen als opslag voor brandstof. Het zijn zware tijden voor de scheepsbouw. Die is rond deze tijd compleet ingestort. Tijdens de Krimoorlog zijn er volop schepen besteld en nu is er zo’n een overschot dat er niet meer gebouwd wordt. Vooral de Groningse scheepsbouw heeft een slechte naam gekregen.

Er is nog een ontwikkeling die de zeilmakerij aan de Noorderhaven benadeeld kan hebben. In die tijd krijgt Groningen namelijk een nieuwe zeeverbinding, via het Eemskanaal naar Delfzijl. Dat wordt aangelegd tussen 1866 en 1876.  Door het nieuwe kanaal verschuift het gewicht van de zeevaart in de stad naar de Oosterhaven. Het Reitdiep wordt afgesloten met sluizen en is niet langer een open zeeverbinding. De Noorderhaven wordt daarmee veel minder belangrijk.

Amsterdam
Wat gaat Ede in Amsterdam doen? Het lijkt aannemelijk dat hij een rol blijft spelen in de zeilmakerij, maar de broers zoeken ook naar ander werk. Uit het verhaal in de Revue der Sporten blijkt dat Jan Jurgen goede contacten heeft op de marinewerf. Helaas is daar verder weinig over te vinden. Ik mag aannemen dat het hierbij ging om klussen op het gebied van het maken van zeilen, maar ook bij de marine zal dat snel minder worden.
In 1852 worden namelijk de uitkomsten bekend van een onderzoek dat de minister van marine heeft laten doen naar de toestand van de Nederlandse zeemacht. De onderzoekscommissie, onder voorzitterschap van prins Hendrik, de broer van de koning, adviseert om voortaan alleen stoomschepen te bouwen. Bij de marine nadert het zeiltijdperk dus zijn einde. Op 26 april 1827 vertrok al het eerste stoomschip van de marine uit Hellevoetsluis maar na 1852 ging de overstap op stoom heel snel. Sneller dan bij de koopvaardij, waar verzekeringen vaak bleven eisen dat er ook zeilen aan boord waren voor als de motoren stuk waren.

Zeilmakerij Zeilinga schakelt daarom langzamerhand om op andere producten. Tot aan het eind van haar bestaan blijft de productie van zeilen in stand, maar daarnaast komen er steeds meer andere producten bij, zoals we verderop zullen zien. Vanaf ongeveer 1860 start de Firma F. Zeilinga met het regelmatig adverteren voor dekkleeden, te huur of te koop op de Gelderse Kade, het huisadres van Jan Jurgen. Dit blijkt een succes te worden.

Scheepsagent van de DSM

De Meppel I of II

De firma Zeilinga begeeft zich nog in heel andere handel. In 1879 wordt de Drentsche Stoomboot Maatschappij (DSM) opgericht. In de krant kan Nederland lezen dat Ede daarmee een nieuwe baan heeft. Hij wordt agent van de DSM in Amsterdam. De Firma Zeilinga wordt geen aandeelhouder in de DSM maar speelt wel een rol in de aanschaf van de eerste stoomboten van de maatschappij, die worden gebouwd in Amsterdam.

(1879) Drentsche Stoombootmaatschappij. Nieuwe dienst, dagelijks behalve zondags tot vervoer van passagiers, goederen, en vee tusschen Meppel en Amsterdam, vice-versa, met de nieuw gebouwde, uitmuntend ingerichte, extra snel varende salonstoomboten Meppel I en Meppel II. Vertrek van Meppel des morgens 9 uur, na aankomst van den sneltrein van Nieuwe Schans, Groningen, Assen en Friesland. Vertrek van Amsterdam des morgens 8 uur. Aankomst te Meppel des middags 3 uur. Aankomst te Amsterdam des middags 4 uur. Aan het Station Meppel staat ene omnibus gereed om de passagiers naar de boot te brengen. Verdere inlichtingen : te Meppel en Assen aan de kantoren van de Drentsche Stoomboot-Maatschappij ; en te Amsterdam bij den agent E.A. Zeilinga, kantoor: Oosterhoofd 3, beurs: zuil: pilaar 46.

Hoe de Zeilinga’s bij de DSM betrokken raakten is niet te achterhalen. Mogelijk raakten de oprichters van de DSM bekend met Ede via Drentse beurtschippers die afmeerden in de Noorderhaven. Het lijkt in ieder geval aannemelijk dat de contacten tussen Zeilinga en DSM al gelegd waren voor Edes verhuizing naar Amsterdam.

Geschiedenis DSM

Algemeen Handelsblad maakt 13-08 1879 de start van de DSM bekend.

Vanaf 1879 tot en met 1942 waren de stoomboten Meppel I en Meppel II van de Drentsche Stoombootmaatschappij de goedkoopste en daardoor populairste verbindingsmiddelen tussen Drenthe en Amsterdam. De maatschappij werd pas in 1952 opgeheven. J.J. Zeilinga is nog tot 1901 administrateur te Amsterdam en agent.
Wie zou denken dat de aanleg van de trein meteen alle andere vormen van vervoer overbodig maakte, komt bedrogen uit. Treinen waren duur, en de verbindingen sloten vaak nog slecht op elkaar aan. De reis per boot was veel comfortabeler en veel goedkoper dan een treinreis. Ook van de DSM zijn alle archieven verloren gegaan, maar gelukkig heeft W. Kerkmeijer een belangrijk deel van de geschiedenis weten te achterhalen.
Vooral de inwoners van Meppel voeren met de boot, maar er werden ook veel goederen vervoerd. Sommige passagiers waren vaste klanten en voeren iedere week mee. Daaronder waren bijvoorbeeld veehandelaren maar ook grasmaaiers die als seizoenswerkers in Amsterdam werden ingezet. Soms ging het daarbij wel om een groep van honderd mensen tegelijk. Dat trok wel enige aandacht: ‘Deze lui, allen op klompen, trokken in optogt door de stad naar de boot, dat natuurlijk al eenig opzien wekte.‘

De Meppel I

Bij het goederenvervoer ging veel om gepekelde koeienhuiden, medicijnen, zeep, boter, kaas, melk. Maar er was ook vaak levende have. Op 24 juni 1880 bijvoorbeeld 39 honden uit Beilen naar Amsterdam gezonden voor de internationale hondententoonstelling in Haarlem. Bijna iedere week gingen vetgemeste varkens richting Amsterdamse slachterijen. In de week van 11 op 18 augustus 1889 werden bijvoorbeeld een koe, vijf kalveren, zeven lammeren en 245 vetgemeste varkens vervoerd.

De Drentsche Stoombootmaatschappij werd opgericht op 1 februari 1877 (DSM) in Assen, belangrijkste initiatiefnemers waren Egbert Beijer, die al twee stoomboten had en daarom directeur werd, en Mr. H.J. Smidt, griffier van de Staten van Drenthe en later dat jaar minister van justitie. Zesentwintig personen stapten in de NV. Het streven is om een stoomverbinding tussen Meppel en Amsterdam op te zetten. Op dat moment varen er nog diverse zeilende beurtvaarders tussen de twee plaatsen. Die waren natuurlijk niet in staat om een vaste dienstregeling te garanderen omdat ze afhankelijk waren van de wind. Stoomboten konden dit wel.
Bij oprichting legden de aandeelhouders 50.000 gulden in, later tot totaal 150.000 gulden. Voor het eerst winst in 1883/84.

De Kamer van Koophandel, gevestigd in Meppel, schreef in haar jaarverslag over in 1878: ‘Deze onderneming heeft naar het gevoelen van de Kamer groote levensvatbaarheid, als zij let op het enorme goederen vervoer tusschen Amsterdam en Meppel en op het groote belang dat de handel heeft met eene regtstreeksche gemeenschap tussen beide plaatsen.‘
Er volgen de voorbereiding en een proefvaart met een stoomboot van de firma Goedkoop uit Amsterdam, om te kijken wat de meest geschikte afmetingen waren voor een nieuw te bouwen boot voor dit traject. In december 1887 laat de maatschappij bouwtekeningen maken voor twee nieuwe schroefstoomboten en worden offertes aangevraagd. De Meppel was 38, 5 meter lang, 5 meter breed en had een diepgang van 1,5 meter. Er konden 150 passagiers aan boord. De opdracht gaat tenslotte naar de Koninklijke Fabriek van Stoom en andere Werktuigen te Amsterdam.

Historicus Wicher Kerkmeijer besteedt slechts enkele woorden aan de rol van de Zeilinga’s: ‘De agent van de DSM in Amsterdam, F. Zeilinga, maakte alle afspraken met de fabriek en regelde de betaling. Beide stoomboten, die de namen Meppel I en Meppel II kregen, zouden na vijf maanden worden afgeleverd.” (p. 43)

Ook Kerkmeijer moet het doen zonder archieven doen – die zijn allemaal verloren gegaan bij een brand – zodat er waarschijnlijk verder niets over de betrokkenheid van Zeilinga te vinden is. We zijn in ons verhaal de firma Goedkoop echter al eerder tegengekomen: als eigenaar van de werf in Nieuwendam, voordat deze werd overgenomen door de gebroeders Meursing. Goedkoops zoon Daniël begon vervolgens de werf ‘t Kromhout in Amsterdam. Een succesvolle werf die tussen 1867 en 1902 zo’n 660 schepen en scheepjes bouwt.
Rond half mei 1879 werden de twee nieuwe stoomboten te water gelaten. De Meppeler Courant meldde ‘deskundigen roemen zeer de sierlijke bouworde.’ Als eigen DSM-herkenningsteken voor op de Zuiderzee waren de schoorstenen va de boten voorzien van drie witte banden.
Op 14 februari 1879 kregen de boten toestemming voor een ligplaats aan het Meppelerdiep in Meppel. ‘In Amsterdam kreeg de DSM een aanlegplaats op een toplocatie. Deze lag aan de De Ruyterkade achter het centraal station aan steiger nummer 1. Dit was de meest oostelijk gelegen steiger vlak voor de brug over de toegang naar het Oosterdok,’ schrijft Kerkmeier. In de eerste jaren wacht Ede de boten echter op bij het Oosterhoofd bij het Oosterdok, vlakbij de zeilmakerij. De reden is simpel: de De Ruyterkade wordt pas in 1880 opgeleverd. Had Ede geluk of had hij invloed? In ieder geval krijgt de DSM de meest oostelijke aanlegplek op de kade. Alweer vlak bij de Prins Hendrikkade en de zeilmakerij.

Aanlegsteiger van de Meppel I en II aan de De Ruyterkade. De heer met wandelstok in het midden lijkt verdacht veel op E. A. Zeilinga.

Rol Ede en Jan Jurgen
Wat zal de rol van Ede zijn geweest? Ik neem aan dat hij er als agent voor zorgde dat de vracht in Amsterdam van en op de boot ging. Eenmaal per dag vertrok er een boot richting Meppel, en eenmaal per dag kwam er een aan. Tweemaal per dag zorgde Ede er dan bijvoorbeeld voor dat de vracht werd gelost en zorgde voor verder vervoer naar de eindbestemming.
Een advertentie uit 1881 zegt het kort: E.A. Zeilinga Agent der Drentsche Stoomboot-Maatschappij, Amsterdam belast zich met het afhalen en bestellen van goederen, tegen zeer billijk tarief.
Op zondag 10 augustus 1879 kwam de nieuwe stoomboot Meppel I uit Amsterdam voor het eerst aan in Meppel. Hoewel de Zeilinga’s niet worden genoemd, kan ik me haast niet voorstellen dat ze er niet bij waren onder de ‘genoodigden’ op de boot. Ik denk dat Ede en misschien ook Jan Jurgen is meegevaren, feestelijk van Amsterdam naar Meppel en weer terug:
‘Van Zwartsluis om 10 3/4 uur vertrokken, was men- terwijl de laagste waterstand in de Kribben 4 3/4 voet beliep – tegen half één nevens Schokland en ten 1 1/2 ure reeds in Kampen. In ruim één uur werd de afstand tusschen Kampen en Zwolle afgelegd. 1 1/2 uur was slechts noodig voor dien tusschen Zwolle en Zwartsluis. Aan boord waren de heeren commissarissen der Maatschappij met eenige dames, de directie en enkele genoodigden. De boot is hoogst elegant en doelmatig ingericht en loopt hard. Daarbij ligt ze vast op het water, wat voor het meerendeel der passagiers een groot voordeel is. De stemming aan boord was van zelf opgewekt en menig hartelijk woord werd gesproken. (…) naar wij vernemen, wordt de dienst Woensdag 13 dezer geopend.’

Na deze maidentrip ging het zo verder. Dagelijks vertrek uit Meppel 9 uur na de aankomst trein uit Friesland, Groningen, en dan de aankomst te Amsterdam namiddags 4 uur. Het vertrek uit Amsterdam was iedere ochtend om 8 uur waarna de aankomst in Meppel om 3 uur ‘s middags plaatsvond. Tenminste: als het goed ging. Vooral in het begin had men te kampen met tegenslag. Nog geen twee weken na begin kreeg de Meppel II al een lek, en meerdere keren ging de motor kapot.

Een advertentie van 27 februari 1882: Hervatting van stoomboot maatschappij dienst. 1e kajuit f1,50, 2e kajuit f1,- Verdere informatie geven de agent, de heer E.A. Zeilinga te Amsterdam, kantoor aan de ligplaats Hullsche steiger, en de directie te Meppel.

Terug naar Groningen

Ede Abraham Zeilinga 1848-1918

Ede Abraham Zeilinga (1848 – 1918) op latere leeftijd. Collectie Wim Zeilinga

Deze situatie duurt niet heel erg lang. In 1884, al na een jaar of vijf, verlaat Ede de firma F. Zeilinga helemaal en keert terug naar Groningen. Hij stapt in zaken met zijn schoonvader. Wat zou zijn familie van drankbestrijders en geheelonthouders daar van hebben gevonden?
Naar de reden dat Ede naar Groningen terug gaat, kunnen we alleen maar raden. Het lijkt er op dat de verstandhouding tussen Ede en Jan Jurgen zakelijk gezien altijd goed is gebleven. Na Ede’s dood zal zijn zoon Cornelis de firma F. Zeilinga in Groningen blijven vertegenwoordigen. Maar misschien zaten de broers elkaar toch te dicht op de lip, of werden de inkomsten te laag om beiden van een goede baan en inkomsten te voorzien. Na Edes vertrek neemt Jan Jurgen het agentschap over en organiseert met de Meppel zelfs zondagse pleziervaarten. Jan Jurgen wordt ook nog agent van andere stoomverbindingen, zoals Concordia.

Aannemelijker lijkt het daarom dat het echtpaar Groningen mistte, of nodig was om bij (schoon)vader in de zaak te komen. In de krant verschijnt allereerst een advertentie waarin bekend wordt gemaakt dat Ede uit de zaak stapt en Jan Jurgen die vanaf eind 1883 in zijn eentje voortzet.

Op 6 januari meldt de krant dat Ede Abraham uit firma’s stapt:

Zeilmakers en agenten, wonende te Amsterdam. Tot uitoefening van de zeilmakerij en alles wat daartoe behoort, onder de firma van F. Zeilinga
Tot het drijven van een agentuur eener binnenlandsche stoombootmaatschappij, met al wat daartoe behoort, onder de naam E.A. Zeilinga ONTBONDEN met en vanaf ultimo 1883.
De zaken dier beide vennootschappen blijven van af gemeld tijdstip geheel en alleen voor rekening en risico van den heer Jan Jurgen Zeilinga, die daartoe de vermelde firma’s zal blijven gebruiken en teekenen, hetzij alleen of in vennootschap met anderen, zonder aansprakelijkheid echter van den heer Ede Abraham Zeilinga. D. van Dijk

Jan Jurgen gaat enkele jaren daarna een vennootschap aan met de zoon van zijn inmiddels overleden broer Jacob: Hendrik Zeilinga (1861-1902 . Daarmee wordt Hendrik expediteur.
1887 bij akte van 26 feb bij notaris Reysenbach:
Is tusschen de heeren Jan Jurgen Zeilinga, agent van stoombootmaatschappijen en expediteur, en Hendrik Zeilinga, zonder beroep, beiden wonende te Amsterdam, aangegaan een vennootschap, ten doel hebbende de voortzetting…

Een enkel los krantenberichtje verraadt dat Ede (of zijn neef?) nog wel eens in Amsterdam is. Hij neemt er deel aan een zeilwedstrijd, met een jacht van een vriend. Het jacht is vernoemd naar het allernieuwste snufje techniek van die tijd: Telephoon. Het zeilen is een hobby maar ook een marketingstrategie. Ook vader Feije deed dat, met de tjotter Amasis. Hoe kan het ook anders als zeilmaker?
01-09- 1885, Het nieuws van den Dag:  ‘jachten, boeiers met roef. 2 Telephoon, eig. H Bernard jr. , bemanning E. A Zeilinga. Beiden te Amsterdam.’

Volgens de burgerlijke stand verhuist Ede op 28 december 1883 weer naar Groningen. Opmerkelijk genoeg blijft zijn zoon Cornelis/Cees nog tot 23 december 1890 in Amsterdam wonen, aan de Binnen Bantammerstraat 5. Hij woont vlak bij de Binnenkant en de Prins Hendrikkade, maar niet bij familie in. Is het de bedoeling dat hij het zeilmakersvak leert in het familiebedrijf?

Wijnhandel Bulthuis & Zoon.

Hoek Vismarkt Stoeldraaierstraat (Vischmarkt 41) in Groningen. De ‘B’ op de markies rechts moet van ‘Bulthuis & Zoon’ zijn.

Over de periode in de wijnhandel is niet heel veel te vinden. De winkel Bulthuis & Zoon adverteert weinig en er zijn geen archieven bewaard. Ede gaat in ieder geval in zaken met de broer van zijn vrouw, Lambertus Bulthuis. Het lijkt op dat hij goede zaken heeft gedaan. Uit een nota uit 1914 blijk dat de winkel een goede reputatie heeft. Zij mag zich ‘Hofleveranciers van H.M. Koningin Wilhelmina en H.M. de Koningin-Weduwe’ noemen en voert de beide koninklijke op haar briefpapier en nota’s.

Zoon Cees is te zien op meerdere foto’s in de Groninger archieven, en telkens in het gezelschap van de notabelen van de stad, die ongetwijfeld ook tot de clientèle van de winkel behoorden. Hij staat meerdere keren op de foto met leden van herensociëteit Soranus, die bij voorbeeld de rijke industrieel Jan Evert Scholten als lid had, net als bekende drukkers als Wolters en Noordhof.

Gemaskerd bal van herensociëteit Soranus, met helemaal links achter Cornelis Lambertus Zeilinga

Kort na zijn terugkeer naar Groningen vraagt Ede een vergunning aan voor het herstel van een stoep in de Stoeldraaierstraat in Groningen, bij toenmalig adres K215. In 1901 is er een aanvraag voor herstel van een lijstgoot op hetzelfde adres. De wijnhandel Bulthuis & Zoon is dan gevestigd op de hoek Stoeldraaierstraat/Vismarkt. Precies in het centrum van Groningen, met uitzicht op de toen nog bloeiende Korenbeurs. Zakelijk gezien is dat een prachtige plek. Het toenmalige pand is helaas in de Tweede Wereldoorlog verwoest toen er in de Stoeldraaierstraat een Duitse munitieauto ontplofte die de hele straat in brand zette. Op één foto vindt ik nog net de eerste twee letters van ‘Bu…’

‘C.L. Bulthuis en Zoon’ is dan een: Handelsgenootschap tot het drijven van handel in wijnen, gedestilleerd en daarmede verwante artikelen, bestaand hebbende tusschen den heer Lambertus Bulthuis Corneliszoon en de heeren Ede Abraham Zeilinga en Antonius, zich ook noemende en schrijvende Antonius Haakma, – Vos.
Zakelijk partner Antonius Haaksma wordt echter niet oud. Hij sterft op 20 juni 1901 al op veertigjarige leeftijd. Over blijft Lambertus, de broer van Edes vrouw.

De Telegraaf 10 09 1901

Op 7 september 1901 overlijdt Edes broer Jan Jurgen in Amsterdam op 56-jarige leeftijd. Ongetwijfeld een zwaar verlies voor de familie. Jan Jurgen wordt gezien als de drijvende kracht achter het succes van Zeilmakerij Zeilinga. In de krant verschijnt een overlijdensadvertentie geplaatst door zijn dan nog levende broers en zussen, Lollina, Ede Abraham en Neeltje met hun respectievelijke partners.
Hoe Ede er dan voor staat is moeilijk te zeggen. Op enig moment komt zijn zoon Cornelis Lambertus in wijnhandel in Groningen. In 1906 verhuist het kantoor van CL Bulthuis & Zn. naar Guldenstraat 22b in Groningen, in de straat vlak achter het gemeentehuis.
Dat de winkel en Ede in die tijd een bekende verschijning waren voor Groningers blijkt alleen uit een terloopse vermelding in de krant die naar de voormalige vestigingsplaats van de winkel verwijst: Op 7 november 1906: ‘Aan de Vischmarkt, voor het huis waarin de heer Zeilinga vroeger z’n wijnhandel had gevestigd.‘ De schrijver van het stukje veronderstelt duidelijk dat de meeste van zijn lezers weten welk huis er bedoeld wordt en wie Zeilinga is.

Ede zet de wijnhandel nog geruime tijd voort. In het telefoonboek van 1915 wordt vermeld dat hij telefoonnummer 284 heeft: Bulthuis & Zn., Fa. C.L., (E.A. Zeilinga), Wijnhandel, Guldenstr. 22b. Van de winkel zijn geen foto’s. Er bestaat een foto uit 1936, die gemaakt is ten behoeve van de sloop van het pand, dat dan deel is van een bank.

Op één foto van het buurpand, die wel uit die tijd dateert, zien we nog net de twee laatste letters van Bulthuis & Zoon. (ik heb er een rode pijl bovengezet).

In 1909 overlijdt Edes zakenpartner Lambertus Bulthuis op, 74-jarige leeftijd. Twee andere kleine krantenberichtjes verraden nog dat de winkel in die tijd diverse medewerkers had. In 1917 overlijdt bijvoorbeeld W.v.d. Beek, volgens de advertentie ‘langjarige vriend en medewerker.’ In dat jaar is H. Okken 40 jaar in dienst. Het lijkt er op dat de wijnhandel dus minstens vier of vijf medewerkers kende, en daarmee een behoorlijke omvang had.

In 1918 sterven zowel Ede en zijn vrouw, zoals vaker met levenspartners, kort na elkaar. Op 17 november sterft Wilhelmina Bulthuis, op 4 december Ede Abraham Zeilinga. De zaak is dan al overgegaan naar zijn zoon Cornelis Lambertus. Op 4 februari 1918 verhuist Bulthuis en Zoon van Guldenstraat 22 b naar ’t Kantoor van J.J. Mispelblom Beijer & Zoon, Heerestraat 71. Cornelis treedt er ook op als vertegenwoordiger van de firma F. Zeilinga uit Amsterdam. Dat bedrijf F. Zeilinga uit Amsterdam geeft inmiddels jaarlijks een catalogus uit, en mensen uit het hele land kunnen er hun tenten en watersportartikelen bestellen.

De Groninger Archieven bewaart meerdere foto’s van een gezelschap met daarin Cornelis. Op een daarvan staat ook zijn zwager Tonko Lieftinck. Cornelis is in 1897 getrouwd met Margaretha Woltera Hemmina Lieftinck (1873 – 1941), een dochter van tabaksfabrikant Henricus Lieftinck. Zijn eigen status of die van zijn vrouw geeft hem duidelijk toegang tot de voorname inwoners van de stad. Op de foto zit hij te midden van de bekende tabaksfabrikanten Tonko Lieftinck en Albert Niemeijer, een graanhandelaar, een verzekeraar en een drukker.

Cornelis Lambertus Zeilinga 1871 - 1941

In 1918, het jaar dat zijn schoonvader overlijdt, verhuizen Cees en Margaretha naar Arnhem.

Pakhuis de Nijverheid van tabaksfabriek Lieftinck in de Oosterstraat Groningen

In 1941 overlijdt Cees. Het Nieuwsblad van het Noorden wijdt dan nog een kort bericht aan hem.

Bericht over het overlijden van Cees Zeilinga in het Nieuwsblad van het Noorden.

Hoe het afloopt met de zeilmakerijen Zeilinga in Amsterdam en Nieuwendam,  leest u later in deel III van dit blog.

 

Ede Abraham Zeilinga (1848-1918) en twee eeuwen zeilmakerij Zeilinga. (I) Begin

16 Tuesday May 2017

Posted by Marco in 't Veldt in familiegeschiedenis, geschiedenis, maritieme geschiedenis

≈ 2 Comments

Tags

Abraham Ede Zeilinga, Albert Greiner, Aldert Meijer, Amsterdam Noord, Anna Catharina Berke, Benjamin Christiaan Jaski, Cornelis Lambertus Zeilinga, De Ruijterkade, Ede Abraham Zeilinga, Feije Zeilinga, Grietje Zeilinga, Grijpskerk, Jan Goedkoop, Kaars Sijpesteijn, Kapiteinshemel, Klaas Klaassens de Waard, Lollina Feyes Bors, Lucina Thema, Meursing, Neeltje Zeilinga, Nieuwendam, Noorderhaven, Oosterdok, Paesens, Piet Hein, Prins Hendrikkade, Revue der Sporten, Rijksbureau voor Kunstdocumentatie, Schiermonnikoog, Theodorus Bohres, Trijntje Meijer, Wim Zeilinga, zeilmakerij

Ede Abraham Zeilinga (1848-1918) Collectie Wim Zeilinga.

Ziedaar een naam, die op sportgebied klinkt als een klok. Welke watersporter, welke vlieger, welke enthousiast op concours hippique heeft niet van deze firma gehoord, het huis Zeilinga, specialiteit in zeilen, doch in groote sporttenten bovenal?

Het citaat hierboven is de aanhef van een artikeltje in de Revue der Sporten uit 1916. Het geeft aan dat de firma F. Zeilinga lange tijd een bekend bedrijf was. De naam Zeilinga gaat terug tot op de achttiende eeuw. Toen leefde er een zeemans- en zeilmakersgeslacht op Schiermonnikoog dat zich ging noemen naar haar beroep: zeilmakers.

De Zeilinga’s gingen ten slotte de hele wereld over, maar er bleven er ook altijd op Schiermonnikoog. Een groep vestigde zich begin negentiende eeuw in Nieuwendam, aan het Amsterdamse IJ, tegenwoordig Amsterdam-Noord. Dat gebeurde toen Ede Abrahams Zeilinga (1783- 1853) met zijn hele gezin verhuisde. Zijn zeilmakerij in Nieuwendam werd later voortgezet door zijn zoon Jacob en daarna door Jacobs zoon Feye. In 1936 werd de zeilmakerij verkocht.

Abrahams’ oudste zoon Feije stak in 1836 echter het IJ over en begon daar ook zeilmakerij, aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam. Die werd voortgezet door zijn familie en zou bestaan tot 1934 en in gewijzigde vorm tot het jaar 2000.

Centraal

In dit artikel gaat de aandacht uit naar Ede Abraham Zeilinga (Amsterdam 1848, Groningen 1918), kleinzoon van voorgenoemde Abraham Ede, die dus dezelfde namen had als zijn opa. Hij voer in 1865 mee op de schoener Piet Hein van mijn betovergrootvader Aldert Meijer en maakte er een bijzonder reisverslag van.

Dit artikel is een eerste concept van een hoofdstuk van een boek waarin het reisverslag en de geschiedenis van de Piet Hein centraal staan. Jan Jurgen Zeilinga (1841-1901) De oudere broer van Ede, zette de zeilmakerij van hun vader in Amsterdam voort. Ede zelf dreef Ede tussen 1862 en 1879 een zeilmakerij van de familiefirma in Groningen, een zeilmakerij Zeilinga aan de Noorderhaven. Daarna woonde hij korte tijd weer in Amsterdam. Vervolgens keerde hij echter weer terug naar Groningen om er deel uit te maken van de wijnhandel Bulthuis & Zoon in Groningen, met de familie van zijn vrouw Wilhelmina Bulthuis.

De Piet Hein II, Gezagvoerder A. Meijer, in 1869 door Jacob Spin

Voorgeschiedenis

“Een boek of artikel over de zeilmakerijen in Groningen? Nee, dat bestaat niet zover ik weet.” Eén telefoontje naar het Noordelijk Scheepvaartmuseum helpt me uit de illusie dat ik gemakkelijk informatie kan vinden over de zeilmakerij Zeilinga aan de Noorderhaven in Groningen. Zeilmakers worden – in tegenstelling tot schepen, scheepswerven en gezagvoerders – door de geschiedschrijving kennelijk niet interessant gevonden. Zeilmakers waren heel gewone mensen van weinig aanzien, die weinig sporen in de geschiedenis hebben nagelaten. Het vak was een ambacht dat niet uit boeken werd geleerd maar vooral van vader op zoon overging. Zeilmakerijen waren vrij onopvallende werkplaatsen. Met het ontwikkelen van de zeilvaart werden ook de zeilen moderner. Het vakmanschap van de zeilmakers was lange tijd van essentieel belang voor de ontwikkeling van de scheepvaart maar er is weinig of niets over op schrift vastgelegd.

Piet Hein I ,1856. Gezagvoerder A. Meijer. Schilderij door Jacob Spin. Ede voer mee op dit schip in 1865.

In 1865 stapt de toen zeventienjarige Ede Abraham Zeilinga aan boord van de Piet Hein (I,Meijer voer op twee gelijknamige schepen). Gezagvoerder Kapitein Meijer is Edes oom, en mijn betovergrootvader. Ede vaart een keer met hem mee naar Sint Petersburg, een vaste bestemming van de Piet Hein. Aan boord schrijft hij een reisverslag dat een bijzonder inkijkje geeft in de zeilvaart op de Oostzee. Uit het verslag blijkt dat hij vaak naar boven kijk: de zeilen hebben zijn bijzondere aandacht.

Een jaar nadat Ede terugkomt in zijn geboorteplaats Amsterdam, verhuist hij naar Groningen. Daar runt hij met hulp van zijn oudere broer Jan Jurgen een zeilmakerij aan de Noorderhaven. Strikt genomen is het reisverslag goed te lezen zonder iets over de schrijver ervan te weten. Maar toch wil je als historicus meer weten van de context.
Dit is een beschrijving van het leven van Ede Abraham Zeilinga, die hoofdzakelijk is opgebouwd rond jaartallen en dergelijke. Tegelijkertijd is het een beschrijving van een familie en tweehonderd jaar zeilmakerij Zeilinga geworden. Een gewone familie van gewone Nederlanders in een snel veranderende tijd. Archieven van de zeilmakerij zijn er helaas niet. Ook verder zijn de gegevens schaars. Toch is dit onderzoek uitgegroeid tot een heel verhaal. Laat ik beginnen bij het begin.

Schiermonnikoog

Zeilmakerij op Schiermonnikoog. Collectie Wim Zeilinga

Waar komt de naam Zeilinga vandaan? De oudste vermelding van een Zeilinga is die van Derk Zeilinga, geboren rond 1645 op Schiermonnikoog. Zijn naam wijst er op dat hij waarschijnlijk al zeilmaker was. Van zijn zoon Paulus Derks Zeilinga is dat gedocumenteerd. Diens zoon Ede Paulus Zeilinga (1696- 1776) zet het beroep voort. Zijn dochter Fennegien Edes Zeilinga (1736- 1815) trouwt met een burgemeester van Schiermonnikoog, Jeppe Pytters Carst. Diens zoon Abraham Edes Zeilinga (1749 – 1809) wordt ook burgemeester.

Burgemeester is in die tijd in een kleine gemeenschap zoals Schiermonnikoog een bijbaan, een erebaan. Toch duidt het op een zekere welstand en aanzien. Dat een zeilmaker burgemeester wordt is trouwens ook erg praktisch. Bijna iedereen die kan werken op het eiland gaat de zee op, soms als visser, maar meestal als zeeman of zelfs kapitein., terwijl het wel handig is, als de burgemeester permanent op het eiland aanwezig is. Schiermonnikoog leeft van de zee. Rond 1800 is dat moeilijk. De Franse bezetting maakt het moeilijk te handelen en een tijdlang verbiedt het continentale stelsel van Napoleon alle handel op Engeland. En de kustvisserij is moeilijker geworden door overbevissing.

Volgens de genealoog van de familie was burgemeester Abraham Edes inderdaad een man van aanzien. Hij had een behoorlijke zeilmakerij, was koopman en ook nog eens president van de rechtbank. Bovendien was hij een grote geldschieter voor de eilanders, iets dat hem waarschijnlijk geen windeieren legde.

De namen Abraham en Ede(s) blijven in de familie Zeilinga voorkomen, met een grote hardnekkigheid. Veel van de kinderen die de naam krijgen leven slechts kort. Maar doordat er zoveel kinderen deze namen krijgen, zijn er vaak meerdere personen tegelijkertijd in leven die Abraham Edes Zeilinga, of Ede Abraham Zeilinga heten. Dat maakt een geschiedschrijving als deze soms moeilijk.

De burgemeester Abraham Edes Zeilinga waar we het nu over hebben, heeft zijn best gedaan. Hij is maar liefst vier keer getrouwd. Zijn eerste twee huwelijken lijken kinderloos te zijn gebleven. Zijn derde huwelijk is met Neeltje Jacobs Meijer, de zus van ‘mijn kapitein,’ Aldert Jacobs Meijer. Ze krijgen vijf kinderen. Nadat Neeltje overlijdt, worden er uit een vierde huwelijk nog eens vier kinderen geboren.

Abraham Edes Zeilinga en Lollina Feijes Borst. Collectie Wim Zeilinga

Voor ons is Neeltjes tweede zoon belangrijk: Ede Abrahams Zeilinga (1753- 1853), de man die naar Nieuwendam verhuist. Hij trouwt in 1808 met Lollina Feyes Borst, en verhuist van Schiermonnikoog.
Zijn broer Haike Abrahams Zeilinga (1790 – 1861) zet de zeilmakerij op Schiermonnikoog voort. Haike wordt niet alleen ook burgemeester maar tevens de man die de roeireddingsboot op Schiermonnikoog invoert.

Zeilingahuis aan de Langestreek. foto: Marco in ‘t Veldt

Met twee families wonen Haike en Abraham geruimte tijd naast elkaar aan de Langestreek in het dorp, met uitzicht op de kerk. Ze wonen er in een dubbel woonhuis dat ook nu nog bestaat. Als je er voor staat: links Haike, rechts zijn broer Ede, Lollina en familie. Ook als Haike en Ede er al lang niet meer zijn, blijkt het huis in het bezit van de familie Zeilinga. Het heeft later onder andere nog gediend als Pension van de ‘Dames Zeilinga.’

Nieuwendam

Gezicht op de haven van Nieuwendam met veerboot.

Ede groeide zonder twijfel op in het zeilmakersvak van zijn vader en zal het in de praktijk hebben geleerd. Ook was hij een man van enige ontwikkeling, die bijvoorbeeld boeken kocht. Uit de voorinschrijving van het ‘Geschiedkundig tafereel van den watervloed en de overstroomingen in Vriesland’ blijkt bijvoorbeeld dat Ede een exemplaar van het boek kocht.

Abrahams Edes en Lollina hebben echter meer ambities en maken een grote stap: zij verhuizen van het eiland af, richting Amsterdam. Dat gaat echter niet zomaar. De twee trouwen eerst in het Friese Peasens, waar Lollina geboren is en woont. Een goede gok: de twee hebben elkaar leren kennen via Ede’s familie in Peasens. Al sinds minstens 1716 woont er namelijk een tak van de familie Zeilinga in het vissersdorp Peasens. Maar het hoeft niet zo te zijn gegaan, want ook de familie Borst komt van Schiermonnikoog. Haar vader Feye Teensen Borst heeft zich er als koopman gevestigd toen hij er zijn eerste vrouw ontmoet. Als hij na haar dood opnieuw trouwt, is het weer met een dame van Schier, die zich bij hem in Peasens vestigt.

Direct na hun huwelijk wonen Ede en Neeltje nog een tijd op Schiermonnikoog, waar ze elf kinderen krijgen, tussen 1809 en 1829. Twee daarvan sterven als baby, negen halen de volwassen leeftijd.
Dan maakt het echtpaar een grote stap: het verhuist van Schiermonnikoog naar Nieuwendam. Naar de reden en het exacte tijdstip moeten we raden, omdat de gemeenten in die tijd nog geen bevolkingsregistratie bijhielden en ik er verder geen documenten over kan vinden. De geboorte van hun laatste kind in 1829 vond nog plaats op Schier. Het huwelijk van hun oudste dochter Neeltje vindt plaats in Nieuwendam in 1833. De verhuizing moet dus ergens tussen 1829 en 1833 hebben plaatsgevonden.

Iets over Nieuwendam

Ansichtkaart van Nieuwendam. Achter de kinderen ligt het huis van de zeilmakerij Zeilinga.

Situatie tegenwoordig. Met nog links hetzelfde postkantoor, maar daarachter nieuwbouw. Foto: Marco in ‘t Veldt

Nieuwendam ontstond ooit na een ernstige dijkdoorbraak in 1516. Na de doorbraak legde men een nieuwe dijk aan met een sluis er in, de Waterlandse Zeedijk, die later de Nieuwendammerdijk ging heten. Zoals dat in die tijd rond sluizen en bruggen ging, ontstond er al snel een dorpje omheen. Nog altijd vormen de sluis en het café er naast het centrale punt in het dorp.  Nieuwendam werd al snel een voor die tijd erg industriële omgeving. Het dorp had bijvoorbeeld acht windmolens, waaronder diverse zaagmolens. Er werd hout voor de scheepsbouw gezaagd. Men leefde er veelal van de scheepvaart.

Nieuwendam was bij bij westen- of noordenwind een veiligere – en goedkopere – ankerplaats voor grote zeilschepen dan de Amsterdamse haven. Daarom vonden ook winkeliers er klanten. In het dorp werden nog tot ver in de 20ste eeuw schepen gebouwd, zoals bij de werf Het Fort van de firma De Vries Lentsch, gespecialiseerd in de bouw van sloepen en plezierjachten. Als je vroeger op de dijk bij het sluisje stond, zag je aan de ene kant de eindeloze polders van Waterland en aan de andere kant het open IJ met zijn vele schepen. In 1921 werd het toen sterk verarmde Nieuwendam door Amsterdam geannexeerd.

Er zijn goede redenen te bedenken als reden voor de verhuizing. De Nederlandse scheepsvaart en –bouw trekt aan en Amsterdam is daarbij het economische centrum, terwijl Schiermonnikoog verarmd. Het is van oudsher een machtige stad en zoals altijd wordt het bevoordeeld door de landelijke regering. Als havenstad is het echter weinig geschikt. Het IJ waaraan de stad ligt, raakt dichtgeslibd. Voor de haven ligt een grote zandbank die de toegang tot de haven haast afsluit: Pampus. Havens als Vlissingen en Harlingen liggen veel gunstiger, vanuit de zeilvaart gezien.

Toch heeft Amsterdam een grote aanzuigende werking op iedereen die met handel en schepen te maken heeft. Met Schiermonnikoog gaat het daardoor juist slechter. Het zijn vooral kapiteins die wegtrekken naar Amsterdam. De armeren blijven achter op het eiland. Op den duur dreigt Schiermonnikoog daardoor te verarmen.

De kapiteins trekken weg omdat de schepen groter worden. Steeds minder varen ze op de platbodems die je op het Wad kunt laten droogvallen. Voor de nieuwere schepen heb je een echte haven nodig, en havens zijn te vinden in Amsterdam, of daar tegenover, in Nieuwendam. Eén zeilmakerij op Schiermonnikoog is daardoor wel genoeg. Het lijkt logisch als de oudere broer die voortzet en de jongere vertrekt, maar hier gebeurt het andersom. Haike werkt verder op Schiermonnikoog, Ede vertrekt. Naar de reden kunnen we raden. Ambitie? Avontuur? Connecties?

Volksverhuizing

Wat er in ieder geval gebeurt: Ede zet een kleine volksverhuizing in gang. Niet alleen hij, zijn vrouw en hun negen kinderen vertrekken. Nee, ook de (aanstaande) partners van zijn kinderen volgen. Later komen er nog meer – vaak oudere – mensen over van Schiermonnikoog. Oudedagsvoorzieningen bestaan niet, dus worden ouderen bij familie opgevangen als ze niet meer in hun eigen bestaan kunnen voorzien.

We kunnen ons de reis van Schiermonnikoog naar Amsterdam wel ongeveer voorstellen. Die is zonder twijfel per schip gegaan, van familie of vrienden. Vanaf Schiermonnikoog over de Zuiderzee, zo het IJ op. Mensen, huisraad en dieren moeten allemaal aan boord van een schip zijn gehesen. De eindbestemming van de verhuizing is echter niet Amsterdam, maar Nieuwendam, tegenwoordig deel van Amsterdam-Noord. Het dijkdorpje ligt tegenover Amsterdam. Het huidige treinstation blokkeert dan nog niet Amsterdams toegang tot de zee, zodat de stad nog een open havenfront heeft. In Nieuwendam speelt zich een deel van het haven. Bovendien is de haven van Nieuwendam vaak beter te bereiken dan die van Amsterdam.

Nieuwendam is veel kleiner en overzichtelijker dan de grote stad. Er wonen slechts ongeveer duizend mensen, net zoveel als op Schiermonnikoog. Dat moet aantrekkelijk zijn geweest voor de mensen van Schier, die een overzichtelijke samenleving gewend waren. Er gaan veel kapiteins op de dijk wonen, die daarom wel de Kapiteinshemel wordt genoemd. De houten huizen worden als het ware om de dijk heen gebouwd en kijken uit er over het water van het IJ. Je ziet er alle schepen voorbij komen, zoals in 1865 de Piet Hein met aan boord kapitein Meijer en de zeventienjarige passagier Ede Abraham Zeilinga.

Zeilmakerij Zeilinga in Nieuwendam was gevestigd in/achter het hoge huis met het puntdak. Collectie Wim Zeilinga.

Op de plek waar later het postkantoor van Nieuwendam wordt gebouwd, wordt een zeilmakerij gestart. Het latere nummer van de huizen is Nieuwendammerdijk 353 en 353a. Het gaat om twee ruime kavels, met daarachter nog een stuk ‘rietland.’ Het echtpaar betrekt een groot houten huis met een puntdak, dat later tevens als winkeltje zal worden gebruikt, als Ede te oud wordt om als zeilmaker te werken. De zeilmakerij zelf ligt er achter. Er hoort een flink stuk land bij. Dat zal ongetwijfeld nodig zijn geweest voor het uitspreiden van de zeilen. Die worden – net als de schepen – steeds groter.

 

Lollina Feijes Borst (Zeilinga).

Van het echtpaar Ede Abraham en Lollina zijn twee bij elkaar horende portretten bewaard. Daarvan zijn meerdere exemplaren van bekend, één in de familie, en één in museumbezit. Wie goed kijkt ziet meteen dat er iets geks met de portretten aan de hand is. Ze zijn gemaakt door de destijds bekende Amsterdamse fotograaf Albert Greiner. Deze opende zijn fotostudio in Amsterdam in 1862 aan de Nieuwendijk. Toen waren Ede en Lollina al geruime tijd dood. Wat we zien zijn dan ook geschilderde portretten die zijn gefotografeerd. De originelen van de schilderijen bestaan kennelijk ook nog. Ze zijn in familiebezit (waar????)

Ze tonen ons een voorname heer en dame. Hij heeft een zware jas met een witte das aan. Zij heeft opvallend kleurige Friese klederdracht aan met oorijzers, een muts, een zware halsketting met daarover een halsdoek. Dat alles is een stuk kleuriger dan de klederdracht die je meestal ziet. Het lijkt voor de hand liggend dat de foto’s zijn gemaakt om ook de leden van de familie die de schilderijen niet zelf hadden er in te laten delen.

Het Rijksbureau voor Kunstdocumentatie schrijft de portretten toe aan schilder Theodorus Bohres (1779-1852). Bohres was een Duitse schilder die door Nederland trok en zo’n 250 schilderijen van voorname personen heeft nagelaten. Tussen 1815 en 1820 woonde en werkte Bohres in Groningen. Een pastelportret van hem kostte in die tijd z’n acht gulden.

Klaas Klaassens de Waard

Lucina Thema, vrouw van Klaas Klaassens de Waard

Terzijde: in die Groningse tijd schildert Bohres ook de burgemeester van Grijpskerk, Klaas Klaassens de Waard, diens vrouw en hun zoon Klaas. Waarom hun dochter niet geschilderd is, weten we niet, maar voor dit verhaal is dat wel jammer. De dochter zal namelijk trouwen met kalkbrander en wijnhandelaar Cornelis Lambertus Bulthuis uit Hoogkerk. Enkele jaren nadat reisverslagschrijver Ede Abraham Zeilinga (de jongere) zijn reis op de Piet Hein maakt, trouwt hij met de dochter van Bulthuis. Hij zal zijn zoon zelfs naar zijn schoonvader vernoemen, Cornelis Lambertus Zeilinga, zoals we nog zullen zien.

Inburgering in Nieuwendam

Hoe is dat allemaal gegaan in die tijd? Ongetwijfeld kende Ede (de oudere) Amsterdam en Nieuwendam al voordat hij er naartoe verhuisde. Hij zal er contacten hebben gehad en zijn komst goed hebben voorbereid, bijvoorbeeld door afspraken te maken over de levering van zeilen.

Nieuwendam heeft nu nog steeds een haven en centraal daarin ligt een soort schuin aflopend plein. Het is de oude scheepshelling die al lang niet meer in gebruik is. De helling behoorde lang toe aan de scheepswerf Meursing. Ede’s nieuwe zeilmakerij ligt dichtbij de scheepswerf, en ik ga er van uit dat Zeilinga voordat hij zich in Nieuwendam vestigde al afspraken had gemaakt over het leveren van zeilen aan de werf, al wordt dat nergens vermeld.

Pieter Hendrik Kaars Seijpestijn

Misschien is dat ook gegaan via zeildoekleverancier Kaars Seijpesteijn. Het ligt voor de hand dat Zeilinga al zeildoek van die leverancier betrok toen hij nog op Schier woonde. De familie Kaars Seijpesteijn uit Krommenie, en met name Pieter Hendrik (ook wel Piet Hein, of alleen ‘Piet, waarnaar het schip van Meijer is vernoemd) is lange tijd een van de grootste zeildoekproducenten en scheepsreders uit Nederland. Zeildoek uit Krommenie stond bekend als het beste uit het land.
In 1867 varen er zo’n vijfentwintig schepen voor de broers Piet Hein en Brechtus Kaar Sijpesteijn. Ze halen hennep en potas uit Rusland voor de productie van zeildoek. De potas wordt gebruikt voor het bleken van de zeilen, want witte zeilen brengen meer op in de verkoop. Niet alleen Aldert Meijer, maar ook neef Zeilinga uit Sappemeer varen voor Kaars Sijpesteijn. Die rederij vaart vooral met kapiteins uit Schiermonnikoog.

De familie Sijpesteijn heeft in de omgeving van Krommenie zo’n tien windmolens, zogenaamde ‘beukmolens’, voor verwerken van de ruwe hennep tot vezels. Die vezels laat men door thuiswerkers spinnen en weven, tot banen zeildoek weven. Jaarlijks ongeveer 4200 rollen, zo’n 800 kilometer! Pas in 1889 wordt er voor het eerst ‘machinaal zeildoek’ gemaakt. Tot die tijd was het zwaar en slecht betaald handwerk. Een wever verdiende ongeveer zes gulden per week. Er werden meer dan twintig soorten zeildoek geproduceerd. volgens strenge kwalificaties.

Ansicht: haven van Nieuwendam

Amsterdam is altijd al een immigratiestad geweest. Men is er gewend aan nieuwkomers uit de provincie en het buitenland. De helft van de Nederlandse oorlogsvloot in de tijd van Michiel Adriaansz. de Ruijter bijvoorbeeld, bestond uit buitenlanders. Andersom zal het voor de mensen uit Schiermonnikoog wel erg wennen zijn geweest. Zij waren er aan gewend om hun eigen versie van het Fries te praten, en te wonen in een kleine overzichtelijke gemeenschap die in onze ogen behoorlijk primitief was. Nu woonden ze in – of vlakbij – de grote stad. Binnen zijn gemeenschap op Schier stond Ede in hoog aanzien, hier misschien minder. Al met al zal het flink aanpassen zijn geweest, nog meer reden om elkaar als Schiermonnikogers op te zoeken en de onderlinge banden goed te onderhouden.

Graanhandelaar Hendrik Cleyndert uit Nieuwendam

Al snel burgeren de Zeilinga’s in. Er worden contacten onderhouden met mensen die ook van Schiermonnikoog komen. En er worden contacten gelegd met de belangrijke families in Nieuwendam en Amsterdam. Leden van de familie Zeilinga trouwen bijvoorbeeld in, in de families Jaski (kapiteins,oorspronkelijk van Schiermonnikoog), Meursing (scheepsbouwers) en Bok (scheepstimmerlieden). Edes oudere zus Neeltje trouwt zelfs met Albert Cleyndert, telg van de machtige familie van graanhandelaars en scheepsreders uit Nieuwendam.

Ede’s oudste dochter Neeltje trouwt in 1833 in Nieuwendam. Haar huwelijkspartner is Benjamin Christiaan Jaski uit Schiermonnikoog. Hij komt uit een bekende zeevaartfamilie die zegt af te stammen van Poolse adel die toevallig op Schier terecht is gekomen. Benjamin is kapitein en de twee vestigen zich dan ook in Nieuwendam. Zoon Feije trouwt in 1839 in Amsterdam met een vrouw uit die stad als hij zijn zeilmakerij aan de Prins Hendrikkade start.

Schoener De Schone Zeebloem Kapitein Abraham Ede Zeilinga, 1848 Jacob Spin.

Tweede zoon Abraham Ede trouwt in 1843 in Nieuwendam echter weer met een vrouw uit Schiermonnikoog, en vaart als kapitein op de Schone Zeebloem. Hij trouwt met de twintigjarige Trijntje Meijer (1823-1859). Zijn zus Grietje Zeilinga trouwt drie jaar later met Trijntjes broer, kapitein Aldert Jacobs Meijer, mijn betovergrootvader. Ze doen dat ook in 1846 Nieuwendam. Trijntje en Aldert zijn elkaars enige broer en zus, en wonen nu vlak bij elkaar.

De moeder van Aldert en Trijntje was al in 1826 gestorven toen ze vijfentwintig jaar was, mogelijk aan complicaties bij de geboorte van haar twee kleine kinderen, Feye en Sibbeltje. Die worden allebei nog geen jaar oud en sterven in hetzelfde jaar als hun moeder. Aldert en Trijntje zijn pas vijf en drie jaar oud als dat gebeurt. Ze blijven dan alleen over met hun vader en opa. In 1842 overlijdt hun opa, tjalkschipper Aldert Jacobs Meijer, en in 1849 hun vader, kapitein Jacob Alders Meijer in het Pools/Duitse Altenau.

De werf Meursing

We hebben gezien dat de verhuizing naar Nieuwendam plaatsvond rond 1833. De nieuwe zeilmakerij aan de Nieuwendam heeft een bijzonder uitzicht: over de haven en een scheepswerf. De locatie zal niet toevallig zijn. Hoewel er niets over te vinden is, is het waarschijnlijk dat de verhuizing van zeilmaker Ede Abrahams Zeilinga in verband staat met deze scheepswerf. Kort nadat de Zeilinga’s verhuizen naar Nieuwendam, gaat de werf over in andere handen. Die scheepswerf heeft nog een belang voor ons verhaal. Daar worden de schepen gebouwd waarmee de familie vaart, zoals de Piet Hein die het decor voor het reisverslag vormt. En de werf wordt in Ede’s reisverslag zelfs expliciet genoemd.

De scheepswerf in Nieuwendam is aanvankelijk in het bezit van Jan Goedkoop (1781-1855). Deze komt uit een geslacht van turfschippers, maar hij bouwt een groot handelsimperium op. Als Jan sterft laat hij een vermogen van omgerekend naar nu zo’n vijf miljoen euro na. In 1826 startte Goedkoop een lichterdienst van Amsterdam naar Nieuwediep over het Noordhollandsch Kanaal. Daartoe bracht hij drie nieuwe schepen in de vaart, die voortgetrokken werden door de jaagdienst. Twee jaar later werd hem door de gemeentes Den Helder en Amsterdam vergunning verleend om deze dienst als beurtvaart uit te voeren. Daaraan waren diverse voordelen verbonden, zodat Goedkoop een belangrijk vervoerder werd op dit traject. De meeste kapiteins die op Amsterdam voeren, zullen hem of zijn naam gekend hebben. Ook begint Goedkoop een rederij en een scheepswerf. Die worden later door zijn zoons voortgezet. Vanaf 1855 bouwen ze een vloot aan stoomschepen op.

Goedkoop heeft ook de werf in Nieuwendam in zijn bezit, maar verkoopt deze in 1836 aan een Groningse herenboer, Wicher Hooite Meursing (1770 – 1834). De Meursings waren Groningse herenboeren, die daarnaast al in de 17de eeuw schepen bouwden voor de turfvaart en later voor de kleine kustvaart. eed dat op zijn werf in Kalkwijk. Wichers zoon Hooite Wichers Meursing (1802-1847) was aanvankelijk herenboer maar keerde terug naar de scheepsbouw. En toen deed hij iets dat in onze hedendaagse ogen zeer vreemd is, maar ook toen al een heel avontuur. Hooite had drie zeer jonge zonen van zestien, vijftien en twaalf jaar – Wicher, Emmo en Aalrik – die niet wilden deugen voor school. Bovendien zag hij dat de scheepsbouw in Groningen flink werd gehinderd door de veel te smalle kanalen en bruggen. Daarom kocht hij van Jan Goedkoop de werf in Nieuwendam, die naar verluid in verwaarloosde toestand verkeerde.

Een goede zet. De jonge Wicher, Emmo en Aaldrik werden daar in het diepe gegooid, samenwonend met een huishoudster en een meesterknecht. De meesterknecht Tieman Bok verdiende zo’n tweehonderd gulden per jaar, de huishoudster 20 gulden per kwartaal. De werf met gereedschap en grond werd gekocht voor 8000 gulden. Voor 7600 werd er een nieuwe loods geplaatst. En, wat niet te verwachten was: het werd een groot succes. Al in 1839 is het eerste schip klaar. Uit de boeken van Meursing blijkt dat Ede Abrahams Zeilinga de zeilen voor schepen levert.
Van de drie zoons Meursing was Wicher de enige met ervaring. Hij was al van school af gegaan toen hij twaalf was en had sindsdien op een werf gewerkt. In een korte terugblik op zijn leven vertelt hij veel dat voor ons interessant is. Hij vertelt ons in krakkemikkig Nederlands bijvoorbeeld hoe zijn vader op het idee kwam om een werf aan de andere kant van het land te kopen. Dat ging via de kapitein van een schip dat Wicher hielp bouwen

(uit 1986 (mcmlxxxvi) jaarboek 78 – Amstelodamum):
De eene daarvan kreeg als kapitein Jochum de Jong die mijn vader vertelde dat er te Nieuwendam bij Amsterdam eene werf te koop was geschikt voor reparaties en grootere schepen te kunnen bouwe. Mijn vader ging met die kapitein in het begin van 1837 daar naar toe en kocht van Jan goedkoop de werf te Nieuwendam met rietland, kerklandje en al het scheepstimmergereedschap voor f 8000.

Vervolgens vertelt Wicher iets over zijn reis van Groningen naar Nieuwendam. Die verliep via een iets andere route dan die vanaf Schiermonnikoog, maar laat wel iets zien van de indruk die de grote stad op nieuwkomers maakte. ‘De groote beroemde stad Amsterdam.’
(…) Mijn vader bracht zijn 3 zoons van Groningen eerst met de Binnen Lemmers Veerschuit naar de Lemmer en toen des avonds +/- zeven uur in de Buiten Lemmers Veer over de Zuiderzee, schipper Wiersma, en sliepen ’s nachts goed. Des morgens om zes uur ontwakende zagen wij voor ons op het Y de groote beroemde stad Amsterdam.
Toen stapten vader en zijn zoons naar de Nieuwe Stadsherberg, lieten ons met een tolschuitje overvaren naar het Tolhuis, gingen over de Willemsluis en wandelden zoo naar Nieuwendam. Daar stond een dubbel woonhuis op de werf, wij gingen wonen in het voorste gedeelte en Tiemen Bok, onze zetbaas in het achterste gedeelte wonen.
Broer Emmo ging al snel terug naar Groningen, om daar op verzoek van zijn vader een andere werf te gaan exploiteren. Wicher en Aaldrik werden na de dood van hun vader in 1847 eigenaren van hun werf in Nieuwendam. Dat was in het begin zuinig leven. Wicher schreef later zijn succes toe aan Groningse nuchterheid. ‘Hadden wij op Hollandsche manier geleefd, dan had het spoedig mis geweest.’

Tot begin 1847 werd de werf voor vader Hooites rekening geëxploiteerd door zijn zonen. Toen kreeg hij alle handelskapitaal dat hij er in gestoken had terug met een meerwaarde van + f 49000,-. Het levensonderhoud van de jongens en de huishoudster had in die tien jaar f 12225,- gekost, Verdiend was er dus f 61225,-.

Nu ze op eigen benen staan, koopt Aaldrik voor 900 gulden het toen nieuwe huis aan de dijk aan, dat nog steeds uitkijkt over de werf. De woonruimte die daarmee vrij komt op de werf kan worden gebruikt om kapiteins tijdelijk onderdak te bieden als hun schip er wordt gebouwd.

(foto huis nog invoegen)

In 1850 kopen de broers er werf De Nachtegaal op het Bickerseiland in Amsterdam bij, en in 1857 Concordia op Oostenburg. Wicher verhuisde naar het Bickerseiland (waar hij ook een machinefabriekje begon), Aaldrik bleef in Nieuwendam. Geleidelijk verslechterde hun verstandhouding en in 1876 werd de firma Meursing & Co, gesplitst. Aanvankelijk boekten de Meursings succes met hun grote zeilschepen, maar na 1870 kregen ze het moeilijker door de opkomst van de stoomvaart en de crisis in de scheepsbouw. In 1887 hield Aaldrik ermee op. De laatste jaren in Nieuwendam bouwde hij naar eigen ontwerp een serie van zeven grote klipperschepen, die allemaal naar de liberale voorman Thorbeckes worden vernoemd. Deze schepen hebben in zeilvaartkringen grote bekendheid verworven.

Het eerste schip dat op de werf in Nieuwendam gebouwd wordt is in 1839 de Drie Gebroeders, een driemaster die elf jaar later verongelukt in het ijs van de Witte Zee. Als mijn aanname goed is, zal ook de driemaster voorzien zijn geweest van zeilen van zeilmakerij Zeilinga. Daarna wordt er doorgebouwd in een tempo van één, twee en soms zelfs drie schepen per jaar. In 1848 wordt er  bijvoorbeeld de Zeebloem gebouwd voor reder Willem Kaars Sijepestein. Zeilmaker F. Zeilinga levert de zeilen voor f9179,-. Kapitein wordt de oudste zoon, Abraham Edes Zeilinga, die er tot 1857 op vaart. In 1851 wordt de Piet Hein (I) er gebouwd voor kapitein Aldert Meijer. (Daarvan zijn de zeilen  ook geleverd door F.Zeilinga).  De twee zwagers Aldert en Abraham varen dus op schepen die sterk op elkaar lijken, en voor dezelfde rederij.

Hoe goed waren die schepen?

‘We kregen veel schoeners en barken besteld meer als we afkonden; de schepen voldeden altijd goed enkel was het wel eens dat er een beetje vuur (koude rot, miv.) in kwam,’ schrijft Wicher in zijn terugblik.

In 1847 overlijdt vader Meursing in Hoogezand. Vader was ‘te lastig en opvliegend,’ schrijft Wicher. ‘In de zomer van 1847 is mijn vader te Hoogezand overleden, verzwakt door langdurig misbruik van sterke drank; was anders een zeer vlug en sterk mensch doch doorlopend driftig.’
Na zijn dood werden Wicher en Aaldrik in 1847 eigenaren van hun werf. Aaldrik blijft in Nieuwendam. Hj is dan nog steeds erg jong, slechts 21 jaar. Volgens zij broer moest hij alles nog leren. Toen Abraham Edes Zeilinga en Aldert Meijer er hun schepen de Zeebloem en de Piet Hein lieten bouwen, was dat dus niet de beste tijd voor de scheepswerf. Soms ging het goed fout, zoals onderstaand verhaal – verteld door zijn soms wat rancuneuze broer Wicher – laat zien.

Zijn eerste schepen, althans die hij te Nieuwendam bouwde voeren meest lek, onder anderen de schoener Honingbij, voor rekening van Spekham Duivis van de Zaan, daar hielden wij ‘/s aandeel in. Toen dat schip in het Oosterdok te Amsterdam bijna beladen was bestemd naar de Middellandsche Zee, was het zoo lek dat de experts wilden dat het schip weer lossen zou en ik was er ook voor.
Hij zeide dat zou wel digt trekken; de kapitein had er ook veel bezwaar in maar was een te goede man en zoo ging het schip toch in zee en zonk op de Italiaansche kust, met goed weer, alzoo kwam de equipage er goed af. Dit deed de firma veel schade in renommee, maar daar wij de schepen reeds gingen bouwen op avontuur zonder bestelling kwamen wij dat ligt weer te boven.

In de rekeningboeken van de firma vindt ik onder de naam van dit schip inderdaad een kwaad bijschrift van dezelfde strekking. Arme kapitein Arend Jans Oltmans die dit rampschip had moeten varen. Na dit debacle laat zijn rederij meteen een nieuw schip voor hem bouwen, maar wel bij een andere werf.

Links onder de kwade notitie van Wicher Meursing: ‘Nooit digt geweest!’

Later wordt de kwaliteit van de schepen beter. Tijdens de ‘Enquête omtrent den toestand van de Nederlandsche koopvaardijvloot’ die de Tweede Kamer in 1875 houdt, worden de scheepswerven in Holland beter genoemd, ‘vooral die, die te Nieuwendam door den heer Meursing worden gebouwd.’ (p.382)
Het zou me niet verbazen als de zoons een aardje naar hun vaartje hadden. Wicher beschrijft zijn broer in ieder geval als ‘scherp en lastig, niet om uit te houden.’ Zelf zal hij waarschijnlijk ook niet de gemakkelijkste zijn geweest. In ieder geval lopen de spanningen tussen Wichter en Aaldrik zo op dat ze uiteindelijk in 1876 besluiten te boedel te scheiden. De ruzies zouden gaan over de kwaliteit van de schepen maar de karakters zullen ook hun rol hebben gespeeld. Hoe de boedelscheiding ging?
‘Mijn groot nadeel is geweest, dat ik de werf te Nieuwendam niet gekregen heb omdat het werkvolk daar geschikt en goedkoop is. Er is om geloot en het lot was mijn broer gunstig, was het mij gunstig geweest dan had hij de boel in de war gegooid tot zoo lang hij zijn zin had. Dit is natuurlijk volgens mijn idee en ondervinding,’ schrijft Wicher.

Er is dus geloot wie wat zou krijgen. Aaldrik zet de scheepswerf in Nieuwendam voort, zijn broer die in Amsterdam. Aaldrik zet de scheepswerf nog een tijdje door, tot de crisis in de scheepsbouw echt toeslaat. Hij stopt er in 1887 mee en gaat rentenieren. De plotselinge sluiting van de scheepswerf zal ongetwijfeld een schok zijn geweest voor de zeilmakerijen.
Twee zeilmakerijen Zeilinga

Zeilmakers aan het werk bij Zeilinga. Waarschijnlijk aan de Prins Hendrikkade in 1916

Zoals ik al vertelde, is er over het vak van de zeilmaker weinig te vinden. De enige ervaring die ik vind, staat in een boek uit de jaren 70. Waarin heeft Hylke Speerstra de herinneringen van de laatste zeilvaarders opgetekend. In een kort stukje (P65) kijkt ook een zeilmaker terug op zijn werk. Het laat zien hoe zwaar het werk van de zeilmaker was, de hele dag met je blote handen naalden door het zware zeildoek werken:

Vertel me niet dat het leven vroeger harder was dan nu. Ik heb de tijd nog meegemaakt dat ik als knechtje bij zeilmakerij Pasveer zingend zat te zeilnaaien. Je moest zien tien steken op de lengte van de naald te houwen. En dan samen werken aan een groot schoenertuig. Eerst het zeilgaren teren. Dat was toch mooi werk. Je had toen uren nodig om twee banen van veertien meter aan elkaar te naaien.
’s Morgens heb ik wel eens het gevoel gehad van ‘dit red ik vandaag niet.’ Dan kon ik wel janken van de pijn. Die naald moest je door het zware hennepdoek zien te krijgen. Je vingertoppen leken dan soms verse lappies spek. ‘Deurgaan,’ zeiden de ouwen toen nog tegen de jongen. En dan ging je deur, want de ouwen waren toen nog de baas. En als je niet meer kon, dan greep je naar de tang, om zo de naald er door te trekken.
(…) Achteraf bekeken begrijp ik niet dat er eind vorige eeuw nog wat aan het zeilmaken werd verdiend. We rekenden tachtig cent de el. In het grootzeil van een schoener ging 400 el, in de bezaan 200 el, de vier fokken moeten 100, 60, 40 en 30 el zijn geweest. Met een paar centen winst op de el was zo’n tagrijn al lang tevreden.

Hoewel er weinig over is vastgelegd, staat vast dat het zeilmaken vakwerk was. In de boeken van Kaars Sijpesteijn worden bijvoorbeeld als meer dan 20 soorten zeildoek genoemd. De zeilen boven in de mast maakte men van licht zeildoek, want die stonden alleen bij, met mooi weer. De onderste zeilen moesten ook een storm kunnen doorstaan en waren daarom van zwaar zeildoek. Aan een beetje klipper hing al snel zo’n duizend kilo zeil. Elk zeil moest precies op maat zijn en zo sterk mogelijk, want de kapiteins waren kritisch..

Uit huis

Hoe is verder gegaan tussen de broers en zussen Zeilinga in Nieuwendam?
Feije Zeilinga (1815 – 1866) is de oudste zoon. Hij gaat al snel het huis uit. Al in 1839 begint hij een eigen zeilmakerij, dus niet lang nadat zijn vader in Nieuwendam is begonnen. Feije start voor zichzelf aan de andere kant van het IJ, aan het waterfront van Amsterdam.

Zijn vader Ede werkt tot zijn dood in 1853 door in Nieuwendam. Edes zoon Jacob komt er later bij in de zaak en neemt die dan over. Dan zijn er nog twee jongere broers over. Abraham Ede Zeilinga wordt – zoals we hebben gezien – kapitein op de Zeebloem. Broer Haike wordt koopman. Hij gaat een avontuur aan met Jeppe Meijer in de boter en kaas. Jeppe is trouwens ook afkomstig van Schier en verre familie.

Feije Zeilinga. Collectie Wim Zeilinga.

Over de begintijd van Feije in Amsterdam zijn we slecht ingelicht. Er zijn geen archieven bewaard en er wordt nog niet geadverteerd. Als ik al bijna de hoop heb opgegeven om nog iets te vinden, tref ik in een sportblad uit het begin van de twintigste eeuw een kort artikeltje aan dat het kale geraamte van jaartallen iets inkleedt. Zeilinga is in die tijd een vaste adverteerder van Revue der Sporten, dat zich kennelijk in 1916 genoodzaakt voelt om eens iets terug te doen in de vorm van een aardig en lovend artikeltje.

De Firma Zeilinga dateert al van jaren her. In 1839 vestigde zich de heer Feye Zeilinga immers als zeilenmaker aan den Droogbak te Amsterdam, waar in den beginne op bescheiden voet gewerkt werd, een arbeid evenwel, die zich gestadig uitbreidde, ook onder den opvolger des heeren Feye Zeilinga, diens zoon J.J. Zeilinga, die destijds als technisch adviseur aan de Marine-werf te Amsterdam werkzaam was.

Feye lijkt zich eerst in een kelder aan de Droogbak te hebben gevestigd. Voor wie Amsterdam tegenwoordig per trein binnenkomt: rechts tegenover het station. Daarna verplaatst de zeilmakerij zich naar de Prins Hendrikkade.
Hoe die uitbreiding geschiedde, wordt wel het pittigst gedemonstreerd door het verhaaltje over de verschillende werkplaatsen. Arbeidde men aanvankelijk in een kelder, daarna in een groot oud pakhuis, waar het licht en de ventilatie veel te wenschen overlieten, sedert 1903 is een nieuwe fabriek van 16 bij 6 meter in gebruik genomen, lokalen vol licht en ruim voldoende aan de moderne eischen.

Feye is op 2 september 1839 ingeschreven in een woonhuis aan de Gelderse Kade in Amsterdam, vlak bij zijn werkplek aan de Prins Hendrikkade. Zijn woonadres draagt eerst de nummers 45/44 en later 444. Beroep: Zeilenmaker. In datzelfde jaar is hij getrouwd met Anna Catharina Berke, een winkeliersdochter. De ambtenaar kan flink doorgaan met inschrijven, want het echtpaar krijgt zes kinderen.

Het eerste kind is een zoon die naar de vader van Anna wordt vernoemd: Jan Jurgen. Na twee dochters – Lollina en Alida – volgt de tweede zoon, op 19 april 1848. Nu is Feye aan de beurt om te vernoemen. De keuze valt op ‘Ede Abraham, de naam van zijn vader. Het is deze Ede Abraham die in 1865 ons reisverslag schrijft op dus 17-jarige leeftijd. Er volgen nog twee dochters, Neeltje en Grietje. Ook heeft het gezin een inwonende dienstbode, zoals blijkt uit de inschrijving. Uit een advertentie die ik later in een krant vindt, blijkt dat het ook nog een hond heeft gehad: Black. Niet het vriendelijke type, want als hij vermist is blijkt het zwarte dier volgens de omschrijving een muilkorf te hebben gedragen. Misschien was het een hond die de zeilmakerij moest bewaken.

‘Eerste experiment electrisch laden en losschen.’ (19290. Rechts achter toevallig: Zeilmakerij Zeilinga. PH kade 120

 

Het oude pakhuis waarvan sprake is in het citaat uit Revue der Sporten is de bedrijfsruimte, aan de Prins Hendrikkade 120. Daar heeft de zeilmakerij meer dan een eeuw gezeten. Locatie: vanuit het station links af, een paar honderd meter doorlopen. Het pakhuis staat er nog steeds maar is nu een hotel. Op een enkele oude foto is het nog te zien met een groot bord Zeilinga op de gevel. Voordat het de Prins Hendrikkade ging heten, werd de plek ‘de Buitenkant’ genoemd. Aan de andere kant van dat woningblok ligt daarom de Binnenkant, die nog altijd zo heet. Daar, op Binnenkant 38 is het kantoor van de zeilmakerij gevestigd.

Zeilmakerij Zeilinga  met winkel, rond 1929, detail vorige foto.

De Prins Hendrikkade is in die tijd een plek waar veel bedrijven zitten die met de zeevaart te maken hebben, zeilmakers, cargadoors en assuradeurs. Op nr. 189 zit de Kweekschool voor de Zeevaart. De plek grenst heel handig aan het Oosterdok, de binnenvalhaven voor veel zeevaarders, en later aan de De Ruijterkade, de aanlegplaats voor stoombootdiensten.

Oosterdok in 1865.

Bij de precieze straatnummers van de Zeilmakerij moet ik een slag om de arm houden, want er duiken af en toe ook andere straatnummers op, waarbij me niet duidelijk is of het gaat om veranderende straatnummering, of daadwerkelijke verplaatsing van het bedrijf. Soms wordt de Prins Hendrikkade 109 genoemd, en de Binnenkant 37. Ik neem aan dat het om omnummeringen gaat.

Zeilmakerij in Groningen

Feye Zeilinga wordt niet oud. Hij sterft in 1866 al op 55-jarige leeftijd.  Vier jaar voordat Feije overlijdt, begint er al een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van zeilmakerij Zeilinga, dat van zijn zoons. Amsterdam pocht er graag op dat het een grote zeehaven is, maar in de negentiende eeuw speelde zich een belangrijk deel van de scheepsbouw af in Groningen. Daar werden meer schepen gebouwd dan in Amsterdam. Ze zijn doorgaans wel een stuk kleiner dan die in Amsterdam gebouwd worden, maar toch, het is een markt die de moeite waard is. In 1862 begint F. Zeilinga een filiaal aan de Noorderhaven in Groningen, dat onder leiding komt van Jan Jurgen en Ede Abrahams.

Laden en lossen bij Noorderhaven rond 1900. Pand 48 heeft dan nog een takel in de nok.

Meer hierover leest u in deel II van dit blog over 2 eeuwen zeilmakerij Zeilinga.

Vermist! Het tragische einde van de Piet Hein en haar gevolgen

29 Sunday Nov 2015

Posted by Marco in 't Veldt in familiegeschiedenis, maritieme geschiedenis

≈ 1 Comment

Tags

Aldert Jacobs Meijer, Aldert Meijer, Amsterdam, B.A. Potjer, Cornelis Nicolaas Martinus van der Horst, D.A. Jonker, Elmina, Enne Teensma, Hamburg, Jacob Spin, Jouke Visser, Klaas Jans Bas, Krommenie, Liverpool, Maracaibo, Meursing, Nieuwendam, Piet Hein, Pieter Hendrik Kaars Sijpesteijn, Pieter Teensma, Roelof Vil, Santa Rosa, Schiermonnikoog, St. Petersburg, Venezuela, Zeemanshuis Amsterdam

Piet Hein 1856. Gezagvoerder A. Meijer. Schilderij door Jacob Spin.

Piet Hein 1856. Gezagvoerder A. Meijer. Schilderij door Jacob Spin.

De Piet Hein, het schip dat mij als kind al zo fascineerde, blijkt een even tragisch als vreselijk einde te hebben gekend. Droomde ik als jongere over de verre reizen die het maakte, nu weet ik hoe die konden aflopen. Uit de archieven van rederij Kaars Sijpesteijn diep ik brieven op die meer vertellen over de gevolgen van de zeevaart in de negentiende eeuw, en het gebrek aan een fatsoenlijk sociaal stelsel. Niet alleen verloren de dappere zeelieden die haar bevoeren het leven, de ondergang van de Piet Hein stortte vele levens van hun familieleden in een diepe afgrond. Beleefde brieven van de nabestaanden vertellen een verhaal van diepe wanhoop.

Overstap

In het bezit van onze familie is een schilderij van de Piet Hein (I), een brik of schoener, gebouwd in 1851 op de scheepswerf van Meursing in Nieuwendam. Het was het schip van mijn betovergrootvader Aldert Meijer. In vier eerdere blogs ben ik ingegaan op Aldert en zijn geschiedenis (ga hier naar het begin van deze geschiedenis over de Piet Hein en A. Meijer).

Toen de Piet Hein (I) in 1872 verging, voer mijn verre voorvader Aldert er al niet meer op. Hij was in 1867 overgestapt als kapitein op een andere schip, dat hij omdoopte van Consul Voelkel naar Piet Hein. Het schip was op dat moment twee jaar oud. Naar de reden moeten we gissen, maar het zou me niets verbazen dat Aldert een nieuwer, beter en vooral veiliger schip wilde. Tot 1872/73 voeren er dus twee schepen met dezelfde naam Piet Hein voor dezelfde reder: Pieter Hendrik (Piet Hein) Kaars Sijpesteijn uit Krommenie.

De archieven van de familie Kaars Sijpesteijn zijn flink uitgedund. Over de vele fabrieken van die familie is nog veel te vinden, maar van het rederijarchief is vrijwel niets over.

1872: waar is de Piet Hein???

Piet Hein (I) in Maracaibo, Algemeen Handelsblad 30-06-1872,

Piet Hein (I) zeilt van Antwerpen naar Maracaibo, Algemeen Handelsblad 30-06-1872,

Als Aldert zijn nieuwe schip in gebruik neemt, wordt Jouke Cornelis Visser (geb. 1838 Schiermonnikoog) kapitein op de oude Piet Hein onder kapiteinsvlag nr. 51 van het Schiermonnikoger Zeemanscollege.

Het schip vaart daarna niet langer op St. Petersburg, maar wordt ingezet op de vaart op de West. Het doet een aantal vaste bestemmingen aan. Liverpool, – toen nog de Engelse industriestad bij uitstek –  is een vaste tussenhaven, net als Curacao in ons Suriname.

telegram Piet Hein in Afrika

Telegram waarin gevraagd wordt om vracht voor de Piet Hein naar Elmina

Tot mijn schrik vind ik ook de gevreesde slavenhaven Elmina onder de bestemmingen. De slavenhandel is dan echter al verboden, en de Piet Hein komt er om de palmolie te halen, en houtsoorten die als kleurstof in verven werden gebruikt.

Piet Hein, kapt. Visser in Maracaibo, Algemeen Handelsblad 01-11-1871

Piet Hein, kapt. Visser in Maracaibo, Algemeen Handelsblad 01-11-1871

Ten slotte is er Maracaibo, de grote handelsstad in Venezuela. Het is daarvandaan dat de Piet Hein op 13 augustus 1872 vertrok met een lading koffie, suiker, katoen en dierenhuiden. Het werd nooit meer gezien.

musica-venezolana-el-zulia-17-638

Haven van Maracaibo in oude tijden

Na een tijdje valt het in Nederland op dat de Piet Hein allang weer wat van zich had moeten laten horen. De Duitse verzekeringsmaatschappij stuurt een telegram naar de reder: waar het schip Piet Hein met kapitein Meijer blijft? Het had al lang in Liverpool moeten zijn aangekomen? De verzekering haalt de kapiteins van de twee Piet Heins door elkaar, maar de vraag blijft: waar is het schip?

Men vreest voor het ergste. Reder Pieter Hendrik Kaars Sijpesteijn stuurt brieven richting Venezuela. In het rederijarchief vind ik antwoord van het Nederlands consulaat in Venezuela en kapitein B.A. Potjer.

Ik neem aan dat Potjer een kapitein is uit de Groninger Veenkoloniën, maar de onmisbare Piets Scheepsindex kent alleen een Berend Alders Potjer, die in 1872 waarschijnlijk al niet meer voer. Potjer vertelt aan de thuishaven, dat de Piet Hein al was vertrokken toen hij zelf in Maracaibo aankwam. Potjer had nog navraag gedaan bij een andere kapitein – waarvan ik de naam niet goed kan lezen-, die hem vertelde dat de Piet Hein al veel eerder moest zijn vertrokken.

Een antwoord van het Nederlands consulaat is geschreven in het Engels, door een waarnemend Vice-consul. Kennelijk had Nederland geen eigen consulaat in het land, en maakte het gebruik van het Engelse.

stempel Nederlands Consulaat Maracaibo

De brief is gedeeltelijk onleesbaar door verkleuring, maar de strekking is simpel en neutraal. Ja, de Piet Hein is vertrokken uit Maracaibo.

Potjer hoeft zich niet ambtelijk uit te drukken, uit zijn bedenkingen en hoopt het beste voor de families:  ‘dus word de toestand van dit schip & bemanning hoogst bedenkelijk (?) dat er voor de betrekkingen hoe weinig hoop nog uitkomst mag komen.’

Ik vind ook nog een Duitstalige brief van de verzekeringsmaatschappij in Hamburg. Ik kan goed Duits, maar dat handschrift! Door de Nederlandse brieven worstel ik me nog heen, maar bij deze Duitse lukt me dat echt niet. Ik herken hier en daar een woord, en begrijp dat ook hier om inlichtingen is gevraagd waar en wanneer de Piet Hein voor het laatst gezien is, maar verder kom ik niet. In ieder geval waren schip en lading verzekerd.

Piet Hein vergaan met man en muis

Geertruida in storm. Jacob Spin

De Geertruida in een storm. Schilderij Jacob Spin

Wat kan er gebeurd zijn? De Piet Hein (I) was in 1851 gebouwd, en in 1872 dus al betrekkelijk oud voor een houten schip. Het was bovendien nogal klein voor de vaart op de West, waar je tropische stormen kon verwachten.

In Nederlandse Schoeners en Brikken van Ron de Vos vind ik een beschrijving van zo’n schipbreuk. De Santa Rosa kwam vier jaar na de Piet Hein van de helling op dezelfde scheepswerf van Meursing in Nieuwendam. De Santa Rosa pikte tweemaal overlevenden van een schipbreuk op de West op.

Op 21 november 1868 was het op reis naar Curacao. Onderweg redde het kapitein J. de Waard een bemanning van 32 man van het schip de Calumet.

Twee jaar later – op 29 december 1871 – redde de Santa Rosa acht man van de Amerikaanse bark Volunteer, zoals te lezen is in het verslag van de kapitein De Waard van de Santa Rosa:

Op de 13e van die maand op 35 graden 24 NB en 49graden21 WL ontdekte ik iets in het zuidoosten, een schip dat tot aan het dek onder water lag en waar de zeeën hevig overheen sloegen. De bezaan- en grote mast waren gebroken. Alleen de fokkenmast stond nog overeind met mars- en bramsteng en fokkenra, waaraan nog een gedeelte van de fok hing te wapperen. Ook de boegspriet stak nog naar voren. Wel was de kluiverboom gebroken. Er op aanhoudende, ontdekten we eerst twee man die op de voormarsra stonden en kort daarna nog meer volk opeengedrongen in de mars, die om hulp seinden. Terstond liet ik zo dicht mogelijk op het wrak aanhouden en daarna de sloep strijken om de schipbreukelingen te redden. Bij de eerste tocht naar het wrak haalden we vier en bij de tweede nog eens vier schipbreukelingen van het wrak. Machteloos, uitgeput van honger en gebrek kwamen ze bij ons aan boord.’

Geertruida in een storm. Schilderij Jacob Spin

De Geertruida in een storm. Schilderij Jacob Spin

Het verhaal van de geredde kapitein Field over wat er gebeurd was:

‘De 26e november werden we door een zware storm overvallen, waardoor de voorsteven gebarsten was en het schip ogenblikkelijk vol water was gelopen. Zonder nog iets te kunnen redden zijn we in de overgebleven mast gevlucht en hebben zo ten prooi aan honger dorst, stormwinden en regenslagen zeventien bange dagen doorgebracht. We rekten het leven met het eten van kleine krabben die we uit het drijvende zeewier zochten en met het drinken van het opgevangen zeewater dat van de mast lekte. Twee van onze makkers bezweken echter. We waren onwaarschijnlijk blij toen we de Santa Rosa in het oog kregen en zij ons. Ik moet nog zeggen dat we door De Waard en zijn equipage op het liefderijkst verpleegd zijn. Het volgende dat we nu gaan doen is ons melden aan de consulaire agent van Amerika.

Het leven op zee bleek gevaarlijk. Na zijn twee reddingen raakte ook kapitein De Waard met zijn Santa Rosa in 1875 vermist op zijn gebruikelijke reis naar Curacao.

Wat kan er gebeurd zijn met de Piet Hein? Er waren veel gevaren op zee. Er kon brand uitbreken aan boord, maar waarschijnlijker is dat het schip vergaan is in een storm. Het hierboven beschreven scenario is heel goed mogelijk: de boeg van een oud schip dat al zoveel harde golven heeft doorstaan, begeeft het onder de beukende golven, en het schip maakt zoveel water dat leegpompen niet meer helpt. Het kwam echter ook voor dat stormen zo plotseling opstaken, dat er geen tijd meer was om de zeilen te reven en het schip in één keer omsloeg en er geen redden meer aan was. We zullen het nooit weten.

Families zonder kostwinners

Wat we wel weten, is iets over de gevolgen voor hen die achterbleven. De vrouwen en kinderen die in Nederland wachtten op de mannen die niet alleen hun familie en geliefden waren, maar meestal ook hun enige bron van inkomsten.

Op de Piet Hein voeren waarschijnlijk zo’n zeven man, waarvan de meesten van Schiermonnikoog kwamen. In het archief van Kaars Sijpesteijn vinden we hartverscheurende brieven van hun nabestaanden. In Nederland waren voorzichtig de eerste vormen van sociale zekerheid aan het ontstaan, de zeemanscollege’s. Dat waren een soort onderlinge verzekeringen, waarvoor men maandelijks geld afstond. Met het geld werden nabestaanden van scheepsrampen bijgestaan. Over het algemeen met name de elite, de kapiteins. Het gewone volk moest zich maar redden en was vaak aan de willekeur van de kerkelijke bedeling en het armenhuis overgeleverd.

Soms begonnen weduwen een winkeltje. Dat was een sociaal geaccepteerd beroep voor vrouwen die hun man waren verloren. Op Schiermonnikoog deed zich echter het probleem voor, dat juist in die tijd veel kapiteins naar Amsterdam verhuisden – waaronder mijn betovergrootvader – zodat alleen de armere bewoners op het eiland achterbleven. Het armenhuis van Schiermonnikoog deed daarom via landelijke krantenadvertenties meerdere malen – tevergeefs – een beroep op rijken elders in het land om hulp.

Onderstaande brief van Catharina Maria Fenenga, de weduwe van stuurman D. A. Jonker schetst een treffend beeld van de gevolgen. Een weduwe met drie kinderen, waarvan er twee ziek zijn. Na een jaar is er geen eten meer en geen ‘brand’ (turf of hout). Met een onderdanige toon vraagt ze of er misschien nog een deel van het inkomen van haar man te verwachten is.

Ik ben de weduwe van stuurman D.A. Jonker, vermoedelijk verongelukt aan boord van de P. Hein, bij kapt. J.K. Visser, en daar ik UEdele eens willende aanzoeken of mij nog niet its toekomt van delaast verdiende maanden die mijn man op de P.Hein is geweest, er is mij door verscheidene menschen aangeraden, om hier zelf eens na UEdele toe te schrijven.

Zoo als UEdele ook wel bekend zal zijn ben ik doodarm zitten gebleven met drie klijne kinderen, waarvan twee veeltijds zukkelend zijn. En daar bij de op handen zijnde winter daar ik zoo noodig een beetje brand moest hebben. En met leevens onderhoud, zoo als wat aardappels. Moogde het soms weezen dat ik nog wat konde beuren, dan zou ik het hoogst noodig kinnen gebruiken. Dog oordeel UEdele dat er mijn niets meer van toekomt, dan moet ik ook al weer geduldig tevreeden zijn.

Of de weduwe ooit hulp heeft gekregen? Uit een brief van de weduwe Stegenga uit het Friese Workum begrijp ik dat ze al een keer een poging heeft gewaagd. Ik begrijp niet helemaal hoe het zit, maar ze heeft een -kennelijk persoonlijk – zegel meegegeven aan de beurtschipper. Mogelijk kon de schipper hiermee bewijzen dat hij namens de weduwe geld kwam vragen en er dus niet zelf mee vandoor ging. Maar het was ‘vruchteloos’ : de schipper en weduwe hebben kennelijk geen geld gekregen. Terwijl de weduwe toch zit met vijf kleine kinderen en geen inkomen meer heeft. Nu vraagt ze het nog een keer, met nadruk op haar uitzichtloze toestand:

Ued Heer ligt kan begrijpen in welk eenen toestand ik mij  hier bevind van alles ontbloot en zonde vooruitzichten zonder mijn man nimmer meer te aanschouwen dit is een ramp voor mij als moeder met 5 nog jeugdige kinderen welke de ouderlijke zorgen nog zoo nodig hebben van de 5 tot 9 jaren telt dus UEdelen.

De Rijken helpen elkaar

Pieter Hendrik Kaars Seijpestijn

Pieter Hendrik Kaars Sijpesteijn

Het is een beetje van alle tijden dat de rijken vooral andere rijken helpen, en het gewone volk het nakijken heeft. Die toestand lijkt zich ook hier voor te doen, want de enige dankbrief die ik vind, is die van Antje Theunis Teensma (1840-1877),  de weduwe van de kapitein. Ze was in  1868 met Jouke getrouwd, had twee kinderen gekregen die allebei meteen overleden. Allereerst haar brief met verzoek om geld. Geld, waarop ze kennelijk nog recht heeft maar toch laat ze ook niet na te wijzen op haar bedroevende omstandigheden:

WelEdle Heer Kaars Sijpesteijn, Mijnheer !

Lang heb ik er tegenop gezien om, in mijn treurige omstandigheden aan UEd te schrijven.

Reeds lang ben ik zonder geld maar thans bevind ik mij in de noodzakelijkheid, om UEd eindelijk te verzoeken, of UEd  zoo goed zou willen zijn om mij dat geld te zenden het welk mij van de afrekening toekomt.

Want daar mijn man nog eene zuster heeft en wij geen testament gemaakt hebben en ons kindtje verleden jaar overleden is, zoo zou zij van hem moeten erven maar daar er nog drie jaren moeten verlopen, en dan nog eene oproeping zou moeten geschieden.

Zo raadt men mij, om haar een som geld haar erfregt af te kopen daar er later soms nog meerdere onaangenaamheden uit zouden kunnen voorkomen.

Dit zijn mijn bij zwaar verlies nog treurige omstandigheden voor mij.

De afrekeningen heb ik van mijn broeder ontvangen en heb gezien dat mij nog toekomst f540  en 77 ½ cent en dat ik later van de assurantie nog ongeveer f500 zou kunnen ontvangen.

Hopende dat UE mij dit niet kwalijk zal nemen en na groete  noem ik mij met de meeste achting UE diepbedroefte wed. J C Visser geboren Teensma.

Kapitein Jouke Visser kwam net als de meeste andere kapiteins van de rederij uit Schiermonnikoog. Dat de weduwe haar meisjesnaam er aan toevoegt, is niet ongebruikelijk, maar kan hier nog een ander doel hebben gehad. Er voeren meerdere kapiteins Teensma voor rederij Kaars Sijpesteijn, haar broers Enné en Pieter Teensma, de beide mannen die mijn betovergrootvader hielpen toen hij dodelijk ziek werd in St. Petersburg. Wat moesten die er niet van denken als hun zus niet kreeg waarop ze recht had?

Het is dus niet vreemd dat er werd uitbetaald. De reder biedt ook nog een lening aan, waarmee de weduwe erfrecht kan afkopen. De weduwe van Jouke Visser reageert met een dankbrief. Is het de enige van de nabestaanden die iets te bedanken heeft? Of is het toeval dat dit de enige dankbrief die ik vind?

Problemen bij vermissing: geen doodverklaring

Zeemanshuis Amsterdam, bouwtekening

Bouwtekening Zeemanshuis Amsterdam

Voor de nabestaanden was er nog een groot probleem. De betreffende zeeman was vermist, en dus was niet zeker dat hij dood was. En zolang er geen officiële doodverklaring was, kon de erfenis vaak niet worden geregeld.

Wat ik van begrijp, is dat een doodverklaring pas na drie jaar kon worden afgegeven. Soms was het zelfs niet echt duidelijk wie zich aan boord had bevonden toen het schip verging. Onderweg monsterden er soms bemanningsleden aan en af. Dat werd bijgehouden op het schip, maar niet bij de rederij. En nog een probleem: bij aanmonstering leenden matrozen vaak geld als voorschot op hun gage, zodat het ook nog zo kon zijn dat de vermiste een ‘schuld aan het schip’ had.

Dat laatste zou het geval kunnen zijn met Klaas J. Bas. Een bestuurder van het Zeemanshuis stuurt Kaars Sijpesteijn een brief over Klaas, namens diens vader. Helaas kan ik de functie van de briefschrijver niet goed lezen. Het zeemanshuis was een ‘nette’ overnachtingsplaats voor zeelieden, als ze korte tijd in de haven lagen, maar hier is het misschien ook een opvangplaats voor oude zeelieden.
Amsterdam 28 juli 1873
Weledele heer P.H. Kaars Sijpesteijn, Krommenie

Onder dankzegging van de reeds gedane (incite?) ten aanzien van den persoon Klaas J. Bas die met het schip Piet Hein kapt. J. Visser is vermist zou het mij ten zeerste verplichten met de opgave tegen welke gage hij in april 82 in Liverpool is gemonsterd, dan kan ik de vader eene opgave doen en gemakkelijk (??) dat zijn zoon eerder eenige schuld dan te goed aan het schip had.
Tot wederdienst bereid (directeur??) v/h Zeemanshuis

Er wordt een hele juridische procedure in werking gesteld. Vanaf 1876 wordt tot driemaal in het Algemeen Handelsblad en de Staatscourant een grote (en dure) advertentie geplaatst met een oproep aan Klaas om zich te melden. Opdrachtgever is Jan Harmens Bos, ‘bedzuiveraar’ uit Wolvega, mogelijk een broer van Klaas, die twee procureurs aanstelt voor een rechtszaak in Heerenveen. Een stukje uit de dagvaarding:

Aangezien gedaagde zijne woonplaats heeft verlaten zonder volmacht tot waarneming zijner zaken of orde op beheer van dezelve te hebben gesteld;

Aangezien gedaagde in de maand december des jaars 1800 zeventig van Wolvenga naar Amsterdam is gegaan en aldaar als matroos met het schoonerschip kapt. J.C. Visser naar Maracaibo, Venezuela, Zuid Amerika is vertrokken en in zee is vergaan

Aangezien volgens ingewonnen bericht, gedaagde met evengemeld schip den 23 augustus 1872 die havenstad heeft verlaten, en sedert dien datum van schip en lading niets naders is vernomen, zodat het in de zeelijst van Amsterdam van 23 januari 1873 als vermist is aangewezen,  en men algemeen van oordeel is, dat gemeld schip op de terugreis met man en muis is vergaan.

Ook voor Cornelis Nicolaas Martinus van der Horst uit Amsterdam wordt zo’n procedure in gang gezet, namens zijn moeder en zus. Niet alleen worden er oproepen in de krant geplaatst, maar ze worden ook aangeplakt aan het stadhuis, lees ik in de dagvaarding in het Algemeen Handelsblad.

Daarmee hebben we de namen van de kapitein, eerste en tweede stuurman en twee anderen voorbij zien komen. Ik neem aan dat er meerdere matrozen aan boord waren, een kok en een ‘jongen.’ Van een deel van hen horen we niets.

Piet Hein (II) naar de West

Die vermissing van de Piet Hein (I) heeft nog een gevolg. Na de dood van mijn betovergrootvader in St. Petersburg, was stuurman Roelof Vil in der haast tot kapitein benoemd. Vil zette de gebruikelijke tochten in de Oostzee voort op de Piet Hein (II).

Na de vermissing van de eerste Piet Hein, verandert dit. De zeilvaart op de Oostzee verliest het toch al van de opkomende stoomvaart. Alleen op lange reizen is de gratis wind nog goedkoper dan steenkool en stoom. Dus kort na de vermissing van de Piet Hein (I) worden Vil en zijn schip ingezet voor de vaart op de West, waarbij ze de gebruikelijke route van kapitein Visser overnemen.

AH 14 03 1885 Piet Hein Vil maracaibo

 

————————————————————————————————

Bijlagen: oorspronkelijke correspondentie rond de Piet Hein met transcriptie.

als u de afbeeldingen aanklikt verschijnen ze op orgineel formaat.

Brief van het consulaat. Rechterdeel door verkleuring onleesbaar.

vermist brief consulaat b

Sir,

Your (favor?) of 17 dec 1872 had arrived in this consulate the 10e februari. In answer I hereby certify that (the?) Schooner ,,Piet Hein’’ , J. C. Visser  (…)  the 13e of august 1872 with a cargo of (…) Dividive tot he channel for orders (…)

The acting V.  consul of the Netherlands (onleesbare handtekening)

Antwoord van B.A. Potjer aan reder P.H. Kaars Sijpesteijn over vermissing Piet Hein

vermist brief BA Potjer PH niet in maracaibo gezien

Den Heer P.H.Kaars Sijpesteijn, Krommenie

Mijn Heer!

Ter beantwoording van uw schrijven van 23 augustus aan den heer J.H. v.d.  G. dient tot mijn groot leedwezen, dat ik u volstrekt geen (?) tijding kan mede delen, bij arivenment te Horacaibo van de Geertsema  was de Piet Hein  (f m  4 weken vertrokken, zelfs kapitein (Klaino?)  van de Frederik Henderik had (vioger?) bij arrivement  schoon veel vroeger  niet meer aangetroffen, dus word de toestand van dit schip & bemanning hoogst bedenkelijk (?) dat er voor de betrekkingen hoe weinig hoop nog uitkomst mag komen.

Teken ik met hoogachting

Uwed. Dienaar,

B.A. Potjer

Duitse brief verzekeringsmaatschappij met vraag waar Piet Hein blijft

vermist brief Hamburg waar PH capt Meijer blijft

Hamburg den (8?) februar 18(73?)

Herrn,

P.H. Kaars Sijpesteijn, Krommenie bei Haarlem (Holland)

Wir erlauben ons hiermit Ihn höflich zu bitten uns gefl.  recht bald sagen zu wollen wo Ihr Schiff Piet Hein capt: Meijer aufhalt und ob  Sie überhaupt nachrichten daaruber besitzen

Nach unsere Notizen ist daselbe am 16 August 1872 van Maracaibo für Liverpool bestimmt gesegelt & haben wir leider die Gewissheit dat Ihr Schiff in diesem haven bis jetzt nicht angekommen ist.

Wir sagen Ihnen für gefl. (???antwort) zum Voraus unsern besten Dank zu Zeichnen

Hochachtungsvoll

(stempel: Nord Deutsche Versicherungsgesellschaft, Director)

per Arthur Duncker

Richard Muller

Duitse brief over vermissing Piet Hein

vermist PH duitse brief

 

Brief weduwe Jonker aan Kaars Sijpesteijn

vermist brief weduwe DA Jonker b

 

vermist brief weduwe Jonker deel 2Schiermonnikoog den 16 october 1873. WelEdele Heer. Mijn heer ik maak mij zoo vrij om eens aan uUedele te schrijven. Ik ben de weduwe van stuurman D.A. Jonker, vermoedelijk verongelukt aan boord van de P. Hein, bij kapt. J.K. Visser, en daar ik UEdele eens willende aanzoeken of mij nog niet its toekomt van delaast verdiende maanden die mijn man op de P.Hein is geweest, er is mij door verscheidene menschen aangeraden, om hier zelf eens na UEdele toe te schrijven. Zoo als UEdele ook wel bekend zal zijn ben ik doodarm zitten gebleven met drie klijne kinderen, waarvan twee veeltijds zukkelend zijn. En daar bij de op handen zijnde winter daar ik zoo noodig een beetje brand moest hebben. En met leevens onderhoud, zoo als wat aardappels. Moogde het soms weezen dat ik nog wat konde beuren, dan zou ik het hoogst noodig kinnen gebruiken. Dog oordeel UEdele dat er mijn niets meer van toekomt, dan moet ik ook al weer geduldig tevreeden zijn. Maar dan verzoek ik UEdele vriendelijk om mij dan hier zelf eens over te schrijven, hoe of het dan is. Thans zal ik sluiten en noem mij UEdele dienstwillige dienares de weduwe C. A. Jonker te Schiermonnikoog.

 

Brief over Louwe Stegenga

vermist brief Grietje stegenta deel 1

 

 

vermist brief Grietje Stegenga deel 2Workum 6 januarij

Weledelen Heer Patroon,

Na lang en smartelijk ten tevens ongeduldig wachten heb ik eindelijk de moedt en de ten (???0  om mij tot U Edele Heer te wenden met een vriendelijk verzoek of u mij ook eenige inlichtingen kan geven aangaande mijn man (Louwe?).  Ued Heer ligt kan begrijpen in welk eenen toestand ik mij  hier bevind van alles ontbloot en zonde vooruitzichten zonder mijn man nimmer meer te aanschouwen dit is een ramp voor mij als moeder met 5 nog jeugdige kinderen welke de ouderlijke zorgen nog zoo nodig hebben van de 5 tot 9 jaren telt dus UEdelen Heer u kunt oordelen weder ik mij zoude toe moet wenden om in hun onderhoud te voorzien.

En ik daarom Uwe Edele nog eens inroep om bijstand te bieden mij als moeder met 5 kinderen daar ik de beurtschipper mijn (M…d)zegel heb medegegeven en hierop heb gewacht (onleesbaar) vruchteloos heb teruggekregen en ik nu zo in verlegenheid ben of U Edelen Heer mij hieruit niet kan redden gij doet een weldaadt welken God niet onbeloond laat zo ik uedele niet te lastig mag wezen berigt mij dan spoedig en redt mij uit deze verlegenheid

Uwen (onleesbaar) dienares Grietje Stegenga, geboren (onleesbaar, )

Schiermonnikoog 4 julij 1873

Brief weduwe J.C. Visser Teensma over de Piet Hein

vermist brief weduwe DA Jonker b

vermist brief weduwe Jonker deel 2

WelEdle Heer Kaars Sijpesteijn

Mijnheer !

Lang heb ik er tegenop gezien om, in mijn treurige omstandigheden aan UEd te schrijven.

Reeds lang ben ik zonder geld maar thans bevind ik mij in de noodzakelijkheid, om UEd eindelijk te verzoeken, of UEd  zoo goed zou willen zijn om mij dat geld te zenden het welk mij van de afrekening toekomt.

Want daar mijn man nog eene zuster heeft en wij geen testament gemaakt hebben en ons kindtje verleden jaar overleden is, zoo zou zij van hem moeten erven maar daar er nog drie jaren moeten verlopen, en dan nog eene oproeping zou moeten geschieden.

Zo raadt men mij, om haar een som geld haar erfregt af te kopen daar er later soms nog meerdere onaangenaamheden uit zouden kunnen voorkomen.

Dit zijn mijn bij zwaar verlies nog treurige omstandigheden voor mij.

De afrekeningen heb ik van mijn broeder ontvangen en heb gezien dat mij nog toekomst f540  en 77 ½ cent en dat ik later van de assurantie nog ongeveer f500 zou kunnen ontvangen.

Hopende dat UE mij dit niet kwalijk zal nemen en na groete  noem ik mij met de meeste achting UE diepbedroefte wed. J C Visser geboren Teensma

Dankbrief weduwe Jouke Visser

vermist dankbrief weduwe Visser

Schiermonnikoog 13 junij 1873

Weledele Heer Kaars Sijpesteijn

Mijnheer!

UEdele brief van 9 dezer, met de daarin zich bevindende f540 in bankpapier alsmede het postwisseltje heb ik heden wel ontvangen en dank UE voor de spoedige toezending, en voor het vriendelijke aanbod dat u mij nog geld zou willen voorschieten maar hoop dat ik het niet voor die tijd zal nodig hebben.

Na groeten met de meeste hoogachting UE diepbedroefde en (onleesbaar) weduwe J C Visser, Teensma

Kaartje waarin de weduwe D.A. Jonker om gage van haar vermiste echtgenoot vraagt. 

vermist kaartje weduwe DA Jonker

Een hoek van het kaartje is afgescheurd en dus onleesbaar.

 

Brief van 30 oct (….) ik vijfentwintig (….)  tot slot van gage (….w)ijlen mijn man stuurman  D.A. Jonker komende van de vermisten schooner ,,Piet Hein’’  kapt.  J.C. Visser

Schiermonnikoog 1 nov 18(..73) De weduwe D.A. Jon(ker)

Brief van het Zeemanshuis over Klaas J Bas die vermist is met de Piet Hein

vermissing Klaas J Bas

Amsterdam 28 juli 1873

Weledele heer P.H. Kaars Sijpesteijn

Krommenie

Onder dankzegging van de reeds gedane incite ten aanzien van den persoon Klaas J. Bas die met het schip Piet Hein kapt. J. Visser is vermist zou het mij ten zeerste verplichten met de opgave tegen welke gage hij in april 82 in Liverpool is gemonsterd, dan kan ik de vader eene opgave doen en gemakkelijk (??) dat zijn zoon eerder eenige schuld dan te goed aan het schip had.

Tot wederdienst bereid (???)  hr directeur v/h Zeemanshuis

Dagvaarding 06-01-1876 Bos, in links op de pagina.

Dagvaarding 06-01-1876 Bos, in links op de pagina.

DAgvaarding vd Horst 2e stuurman 23 3 1876 AH

Dagvaarding Cornelis Nicolaas Martinus van der Horst, tweede stuurman op de Piet Hein (I). Algemeen Handelsblad 23-03-1876

Een dood in St. Petersburg. Geschiedenis van kapt. A. Meijer en de Piet Hein. (Deel 4)

24 Friday Jul 2015

Posted by Marco in 't Veldt in familiegeschiedenis, geschiedenis, maritieme geschiedenis

≈ 1 Comment

Tags

A. Meijer, Abraham Edes Zeilinga, Aldert Meijer, Algemeen Handelsblad, Brechtus Kaars Sijpesteijn, Cornelia Groot, Enne Teensma, familiegeschiedenis, Fije Zeilinga, geschiedenis, Hinderikus Adolphus Gillot, Hollandse Kerk, J. Zeilinga, Jacob Spin, Jacobus Teunis Mellema, Jan Bok, Maria Magdalena Hospitaal, Meursing, Nevski Prospect, Nicolaas Heimburger, Nieuwendam, Nieuwendammerdijk, P.H Kaars Sijpesteijn, Piet Hein, R.H Vil. Roelof Hendriks Vil, Schiermonnikoog, Sixtus Augustinus Sijthoff, St. Petersburg, Zaandam

“Op de kruinen van de duinen,
Staat de vuurkolom geplant,
Die met luister in het duister,
AIs een helder kustlicht brandt.

Vol gevaren, zijn de baren,
Waar de zeeman zoekend dwaalt;
Donk’re luchten doen hem duchten,
Waar geen ster hem tegenstraalt.

Maar van verre, al, een sterre,
Schijnt de vuurbaak op het nat;
Alle nooden zijn gevloden
En de zwerver vindt zijn pad.”

John Eric Banck

(Banck was van 1858 tot 1893 eigenaar van het eiland Schiermonnikoog)

Ik vervolg mijn onderzoek. Nadat ik al veel over mijn voorvader kapitein Aldert Jacobs Meijer heb achterhaald, houd ik nog steeds veel vragen over.

Een belangrijke vraag voor mij is: hoe en waar is hij nou precies overleden?

Van mijn moeder hoorde ik altijd dat Aldert op reis is overleden en gebalsemd in St. Petersburg is begraven. Een raar verhaal. Balsemen is logisch als je het lijk een lange reis terug laat maken. Maar als je het ter plekke begraaft, waarom zou je het dan balsemen?  Ik ga verder met mijn onderzoek en word rijkelijk beloond.

De Piet Hein, Gezagvoerder A. Meijer, in 1869 door Jacob Spin

De Piet Hein, Gezagvoerder A. Meijer, in 1869 door Jacob Spin

Het eerste wat ik vind is de inschrijving van de dood van Aldert Meijer door de burgerlijke stand in Nederland. Stilletjes lach ik, als ik zie dat mijn betovergrootvader het de bureaucraten moeilijk heeft gemaakt.

Het is 1877 en de inschrijfboeken van de burgerlijke stand met voorgedrukte pagina’s hebben hun intrede gedaan. “Voor mij zijn heden verschenen… en …‘

Het enige wat de ambtenaar van de burgerlijke stand hoeft te doen, is de opengelaten ruimtes in te vullen. Handig omdat de ze je werk besparen, maar dan moet wel iedereen zich aan de regels houden. En dat doet Aldert Jacobs Meijer niet.

Het gemeentehuis van Nieuwendam, Nieuwendammerdijk 421.

Het toenmalige gemeentehuis van Nieuwendam, Nieuwendammerdijk 421.

Op 24 december 1877 wist de ambtenaar van de burgerlijke stand in het gemeentehuis van Nieuwendam zich waarschijnlijk het voorhoofd af. Hij heeft een verklaring van het Nederlands Consulaat in St. Petersburg ontvangen. Die moet hij inschrijven, maar daar zijn de pagina’s van zijn inschrijfboek helemaal niet op ingesteld. Wat te doen!? De oplossing is snel gevonden. Alle voorgedrukte tekst streept hij door, en in de vrije ruimtes er tussen schrijft de ambtenaar, zo goed als het gaat, de verklaring van de consul over.  Je moet toch wat? Ik lees het resultaat:

aanhef inschrijving Meijer

Heden den vier en twintigsten december Achttien Honderd Zeven en Zeventig is door ons ondergetekende , Ambtenaar van den burgerlijke stand in Nieuwendam ingeschreven de volgende acte van overlijden N 3.

Opheden den vier en twintigsten dag der maand september van het jaar achttien honderd zeven en zeventig  ontvingen wij ondergetekende Sixtus Augustinus Sijthoff, Consul der Nederlanden te St. Petersburg, ten deze handelende als ambtenaar van den burgerlijken stand, uit het St. Maria Magdalena Hospitaal mondelingsch berigt dat op den twintigsten dag dezer maand des voormiddags ten elf ure in genoemd hospitaal, staande aan de Toetsjkof brug, is overleden Aldert Meijer, van beroep, zeevarende, schipper van het thans in deze haven liggende Nederlandsch schip ,,Piet Hein”  wonende te Nieuwendam, in den ouderdom van zes en vijftig jaren, weduwnaar (namen zijner overledene echtgenoote en zijner ouders onbekend), zijnde geboren op Schiermonnikoog.

Na ontvangen berigt hebben wij ons in het hospitaal begeven en ons van het overlijden van genoemden, ons bekenden Aldert Meijer verzekerd.  Verder leggen wij ons hierbij over den ons toegezonden volgbrief van het Consulaat waarop het overlijden van Aldert Meijer door A. Gavriloff van het St. Maria Magdalena Hospitaal is afgeteekend en hebben wij deze hiervan ook opgemaakt en onderteekend. S.A. Sijthoff

Sijthoff was vijf jaar eerder,in 1872,  benoemd en moet Meijer regelmatig ontmoet hebben, want in de haven moesten voor een schip allerlei betalingen worden verricht via het consulaat.

Virtuele reis

Nu weet ik dus dat Aldert niet onderweg op zijn schip is overleden maar in een Russisch ziekenhuis. Via google translate, google maps en google streetview reis ik snel over de wereld en vind het betreffende ziekenhuis, of wat daarvan over is. De brug die de consul noemt heet tegenwoordig net iets anders, en het voormalige ziekenhuis blijkt net te worden afgebroken als de auto van Streetview langsrijdt om foto’s van de straat te maken. Maar toch: dit ik de plek waar mijn betovergrootvader Aldert is overleden.

Maria Magdalena Hospitaal beter

Rechts de ruïnes van het eens zo moderne Maria Magdalena Hospitaal in St. Petersburg waar menig Nederlands zeeman werd verpleegd.

Petersburg is dan al een veel grotere stad dan ik me had voorgesteld. Ik begin er langzaam een beeld van te krijgen. Als je Petersburg binnenvaart over de Neva, dan ligt er aan je linker hand een groot bebouwd eiland, Vasili Ostroff. Vaar je verder, dan kom je grote brede bruggen over de Neva tegen. Het is dus handig om voor de bruggen aan te leggen, en daar bevindt zich een grote handelskade, met daarachter dus het Maria Magdalena Hospitaal.

Panorama_of_Saint_Petersburg_from_Palace_Bridge

In een beschrijving uit de negentiende eeuw, Iets over de Hospitalen van Petersburg en Moscou kom ik er achter dat het Maria Magdalena Hospitaal een voor zijn tijd zeer modern ziekenhuis was. Het was bovendien de aangewezen plek waar buitenlandse zeelieden naartoe werden gebracht als ze ziek werden:

Onmiddelijk aan de Newa geplaatst waar de scheepvaart zeer levendig is, dient het vooral den matrozen en daardoor ook den Hollandschen ter verpleging.

Het telt 250 bedden en wat de schrijver bijzonder vindt: ‘de inrigtig der secreten.’ De Russen hebben waterclosets. Zeer modern en hygiënisch:

‘Afgesloten van gang en ziekenzalen, verspreiden ze geene stank. De Lijders begeven zich derwaarts, en hebben geen nadeel van eene andere temperatuur, dewijl in deze vertrekken eene open haard gestookt wordt, die tot verwarming en ventilatie tevens dient.

Al lezende geniet ik van het ouderwetse Nederlands.

Naar Zaandam

Ik heb nu een antwoord  op mijn vraag, maar is er meer? Om dat te weten te komen reis ik naar Zaandam. Ik rijd mijn auto een parkeergarage binnen in een groot gebouw dat lijkt te bestaan uit op elkaar gestapelde houten huisjes. Het is het gemeentehuis.  Zijn ze stapel in Zaandam? Je, een beetje wel, want het hele centrum is een soort postmoderne pastiche van nagemaakte oud-Zaanse huisjes, schijnbaar willekeurig naast en op elkaar gestapeld.

Zaandam. Foto: Marco in 't Veldt

Zaandam. Foto: Marco in ‘t Veldt

In het gemeentehuis bevinden zich ook de archieven. Daarvan is zo’n zestig meter archief van de familie Kaars Sijpesteijn, van windmolens, rolrederij, rederij, tot en met linoleumproductie.

Van het rederijarchief schijnt niet veel over te zijn, maar ik heb geluk. Ik vraag een aantal dozen aan, een halve meter zal het zijn, en open ze gespannen. Oude boeken en mappen vol correspondentie. En dan: ja! Een dikke stapel documenten die bijeen wordt gehouden door een soort veter die er doorheen loopt. Correspondentie van de Piet Hein. Onderop liggen brieven in een prachtig handschrift dat bovendien goed leesbaar is. Ondertekend: A. Meijer.

Handtekening kapt. a. Meijer van de Piet Hein

Handtekening kapt. A. Meijer van de Piet Hein

Het ontroert me om het te lezen. Voor het eerst dat ik iets tastbaars zie van Aldert Meijer, iets van zijn gedachten. Mijn familie!

Bovenop brieven in een ander handschrift, ondertekend R. H. Vil. Er tussendoor liggen nog vele andere brieven en telegramafschriften.

Ik heb niet heel veel tijd, en blader snel door naar de overgang van het ene naar het andere handschrift. Op 3 september 1877 schrijft Meijer nog gewoon een brief aan reder P.H. Kaars Sijpesteijn over de stand van zaken in Petersburg. De aanhef Patroon! met het uitroepteken er achter, blijkt in die tijd veel gebruikt te worden.

Opvallend is de vriendschappelijke toon in de brieven. Meijer houdt zijn reder goed op de hoogte. Het lossen kost veel tijd, want hij moet een eind de Neva opvaren onder de bruggen door. Kapitein Enne Teensma is er ook met zijn schip Cornelia, net als kapiteins J. Zeilinga en De Boer, die allemaal voor P.H. Kaars Sijpesteijn varen.

In het p.s. wordt een Jan Bok genoemd. Als ik het goed heb, is dat een zoon van de scheepsbouwer van Meursing waar de Piet Hein gebouwd is. Jan Bok werkt later tot op hoge leeftijd als scheepstimmerman op de werf Meursing en trouwt Lollina Zeilinga, een dochter van de schoonfamilie, zeilmaker Feije Zeilinga. Het is een kleine wereld.

Zeer geachte Patroon!

Ingesloten ontvangt u de quitansie van de gelden door kapt Hoeksma ten behoeve van zijn schip bij den heer Heimburger de Somma van hondert en tagtig Roebel Zilver en aan den heer Heimburger door mij betaald. Het stond bij mijne aankomst met mijn lossen hier slecht voor, daar ik op drie plaatsen moest lossen en dan nog verder door de Bruggen maar door Goede Vrienden en goede bekendschap is het mij nog gelukt de hele lading aan Tol (??) te lossen, en hoop vandaag ledig te worden en ga dan heden nacht naar Staveranski alwaar de lading voor mij en Enne van de Cornelia klaar zijn. De laatstgenoemde is hier gisteren gearriveerd alles wel.

Overigens geen bezonders als de hartelijke groeten aan Familie en Vrienden.

Noem ik mij uw dienaar,

  1. Meijer

P.s indien er niets bezonders voorvalt schrijf ik u niet weder als bij vertrek. Kapt de Boer en kapt J, Zeilinga zijn lading is ook klaar. Groet UEdele van mij en ook Jan Bok

Ondanks de afstanden en de toen nog beperkte communicatiemogelijkheden hield men nauw contact. En Aldert zat al vanaf zijn zestiende op zee. Veel van de mensen waar hij zaken mee deed kende hij waarschijnlijk al lang.

Hartverscheurend leed

De Piet Hein ligt op 4 september 1877 net afgemeerd aan de kade van de Neva aan Vassile Ostrov, het eerste grote eiland dat men tegenkomt als men met een schip de stad binnenvaart. De Piet Heinzal hier nog weken liggen. Wat me opvalt in de papieren die ik tegenkom, is namelijk dat de schepen vaak nog meer tijd kwijt zijn aan het laden en lossen, dan aan de reis zelf. Uiteraard doet de bemanning dit zelf, misschien geholpen door enige Russen.

De handelskade in St. Petersburg. Vooraan stoomboten te lossen, achter de brug liggen schoeners, misschien wel de Piet Hein.

De handelskade in St. Petersburg. Vooraan liggen stoomboten te lossen, achter de brug liggen schoeners, misschien wel de Piet Hein.

Maar dan gebeurt het: kapitein Meijer stort op het dek van zijn schip in elkaar. Stuurman Roelof Vil schrijft meteen een heftige brief naar Nederland wat er aan de hand is. De brief is gericht aan Zeilinga, zonder hoofdletter. Ik neem aan dat het moet gaan om kapitein Abraham Edes Zeilinga. Abraham vaart ook voor de rederij Kaars Sijpesteijn en is getrouwd (geweest) met de zus van Aldert Meijer. Het kan echter ook zijn dat een ander lid van de (schoon) familie rechtstreeks in dienst is van van de rederij.

Geachte vriend,

Vreemd zal u opzien een brief van mij te ontvangen. Hartverscheurend doet dit mij leed, dat ik UEdele met deze tijding moet bekend maken. Gisterochtend, 4 september was alles met mijn kapitein nog goed en wel, doch plotseling om half 5 wierd hij met zware hoofdpijn gekweld en daarbij nog een soort van broerte, zodat hij eens machteloos was.

Van gistermorgen tot hedenmiddag 12 uur heb ik hem omgetopt (?) en hebben toen met de  equipage Enne Teensma en Eize Teensma en Thomas de Boer het beste bevonden om hem maar zo spoedig mogelijk aan de wal te verplegen. Zoo hebben ik en Enne Teensma hem heden middag 1 uur in het hospitaal gebragt. Tevens moet ik u er nog bij melden, gister en heden nacht liep het hem door, doch toen ik hem van de middag verliet was hij tamelijk bij zinnen van verzocht mij dan ook om het zijn kinders zo koel mogelijk te laten weten.

Zeilinga, de toestand is buitengewoon van slim. Naar ons insziens is zelfs zijn spraak en gezicht belemmerd. Heden avond zal ik hem nog eens opzoeken. En dit is vanzelf zooveel mogelijk maar morgenochtend moet ik de rivier op om te laden. Doch ik zal mijn best doen. Wij hebben goed genomen dat Enne Teensma het de patroon zou laten weten. Dit kan ik u ook melden, mijn hoofd en zinnen loopt mij thans dooreen, hiermede zal ik maar eindigen, en noem mij uw vriend,

Stuurman R.H. Vil

Nb (woord onleesbaar) en hoop u met een paar dagen te schrijven

Veel correspondentie

Als ik verder zoek in de stapel correspondentie, wordt me duidelijk dat de ziekte van Meijer een flinke stroom nieuws tussen Petersburg en Nederland te weeg heeft gebracht. Ik vind telegrammen, Nederlandse en Duitse brieven. Bovendien zie ik al snel dat het slechts een deel van de correspondentie is, ‘de andere kant’ ontbreekt.’ Er is bovendien ook nog een briefwisseling geweest met kapt. Teensma en diverse bedrijven.

In de brieven worden meestal alleen achternamen gegeven en de handtekeningen zijn vaak onleesbaar. Insiders onder elkaar. Als ik het goed begrijp werkte de rederij met vaste bevrachters, cargadoors. Die regelden dat er vracht lag te wachten op de schepen, of voor de verkoop van de vracht. Witt en Co, heet één van die bedrijven.

Ook een Heimburger wordt vaak genoemd. Mannen die lang zaken deden met elkaar en elkaar goed kenden. Veel is er niet over hen te vinden, maar ik kom er al snel achter dat het moet gaan om Nicolaas Heimburger.

Brechtus Kaars Sijpesteijn – de broer van Piet Hein en een minder succesvol reder – noemde zelfs een schip naar Heimburger. In 1863 liep de tweemastschoener Nicolaas Heimburger van stapel, die naar de handelspartner werd genoemd. Kapitein is dan Jacobus Teunis Mellema. Hij is ongetwijfeld familie van de ‘Mellema’ die 1e klerk van Heimburger is.

De bezeilde welbezeild schoonerschip Nicolaas Heimburger te koop

In Petersburg wonen in die tijd grote groepen buitenlanders, het is de meest Europese stad van Rusland. Daaronder zijn veel Duitsers, maar er wonen ook zo’n 1500 Nederlanders. Die worden Ruslui genoemd. De meesten daarvan komen uit Vriezenveen. In de correspondentie kom ik de Ruslui niet tegen, maar Meijer moet ze ongetwijfeld gekend hebben. Ze hadden er veel winkels rondom de Hollandse Kerk. Heimburger blijkt echter een Deen. Zijn Klerk heet Mellema, en is ongetwijfeld afkomstig van Schiermonnikoog. Witt schrijft in het Duits.

Aangrijpend

Nu Meijer buiten bewustzijn is, moet er veel geregeld worden. Stuurman Roelof Vil van Schiermonnikoog is op dat moment 27 jaar. Jong maar ervaren. Geluk voor hem is dat hij er niet alleen voorstaat. Kapitein Enne Teensma – die ook voor Kaars Sijpesteijn met de Cornelia vaart – is ook net aangekomen. Vil moet zijn aandacht verdelen tussen zijn zieke kapitein en de zorg voor het schip. De lading moet gelost worden, nieuwe lading ingenomen. Een proces dat weken kost, en dat niet mag komen stil te liggen nu Meijer uitvalt. Ook de Nederlands Consul helpt en regelt het nodige.

Het hele gebeuren grijpt Vil emotioneel duidelijk nogal aan. De rest van de correspondentie geef ik als bijlage onder aan dit artikel, maar hier geef ik de loop van de gebeurtenissen in het kort weer.

Op 4 september krijgt Meijer zware hoofdpijn en een kwartier later stort hij in elkaar op het dek, met een soort van beroerte. Hij kan nog net aan zijn stuurman Roelof Vil voorstellen om het schip maar weer te ankeren en te blijven liggen. Er wordt overlegd. Iedereen vindt het het beste om Meijer naar het ziekenhuis te brengen. Dat kost de nodige moeite, maar met verenigde krachten lukt het. In het ziekenhuis komt Meijer soms nog bij, al lijkt hij slechter te zien en te horen. Vil en alle zakencontacten sturen telegrammen naar Kaars Sijpesteijn, die ze laten volgen door uitgebreidere brieven.

Zakenpartner Witt beveelt een uitstekende arts aan. Die denkt dat het gaat om een ‘Herzubels,” hartproblemen. Waarom de arts dit denkt is mij een raadsel. De ziekteverschijnselen van Meijer lijken precies op die van mijn vader. Mijn vader had een bloeding in zijn hoofd, tussen de hersens en de schedel. Daardoor kwamen de hersens in de knel en trad bewustzijnsverlies op. Mijn vader kwam af en toe kort bij kennis met een sterk verminderd bewustzijn, om na twee weken coma te overlijden. Meijer overlijdt ook na korte tijd.

In de tussentijd wordt hij in het ziekenhuis goed in de gaten gehouden en vaak bezocht. Stuurman Vil doet wat hij kan. Namens Heimburger houdt diens klerk Mellema ook de  wacht. De Nederlands consul Sijhoff komt en treft de nodige voorzorgen. Hij stelt Kaars Sijpesteijn in Nederland voor om Vil (tijdelijk) te bevorderen tot kapitein, wat gebeurt. De promotie moet voor Vil een mooie opsteker zij, en hij zorgt dat alles op het schip reilt en zeilt ‘alsof kapt. Meijer er zelve ware‘,  maar hij is ook diep bedroeft over het lot van Meijer. Die overlijdt op 21 september 1877.

Telegram van R.H. Vil aan Kaars Sijpesteijn: kapt. A. Meijer is overleden

Telegram van R.H. Vil aan Kaars Sijpesteijn: kapt. A. Meijer is overleden

Er gaan weer de nodige telegrammen naar Nederland. Wat moet er gebeuren? Moet Aldert naar huis om in Nederland begraven te worden? Of moet hij in Petersburg blijven?

Ik probeer me voor te stellen hoe het er in Nederland bij de familie aan toe is gegaan. Meijer had verzocht om zijn kinders het nieuws ‘zo koel mogelijk’ te vertellen. Maar hoe vertel je ‘koel’ dat vader is overleden, dat je wees bent geworden? En ook: dat de inkomstenbron is overleden? Niet onbelangrijk in een tijd zonder sociale voorzieningen. Ik neem aan dat de telegrammen via de rederij bij de familie kwamen, en dus dat Zeilinga de brenger van de moeilijke boodschap moet zijn geweest.

Moeder Grietje Meijer-Zeilinga is net een half jaar eerder overleden. Van de vier kinderen is alleen de oudste dochter Stientje net getrouwd met Gerard Dijkhuis. De jongste kinderen zijn nog minderjarig. Wonen de kinderen nog in het ouderlijk huis? Dat is aan te nemen. Er is ongetwijfeld druk overleg geweest tussen de kinderen en ook de schoonfamilie, de leden van de familie Zeilinga in Nieuwendam, en mogelijk ook met net aangetrouwde familie Dijkhuis.

Uit Petersburg komen ondertussen brieven en telegrammen. Ze leggen de omstandigheden uit en vragen wat er met het lijk met gebeuren. Naar huis sturen of in Rusland begraven?

Telegram Witt begraven of terugzenden

De uiteindelijke uitkomst van het overleg wordt gegeven in een telegram, slechts ondertekend met het simpele ‘Zeilinga’: Meijer moet in Petersburg worden begraven.

telegram begravenis in Petersburg Zeilinga

Het schip Piet Hein ligt ondertussen klaar voor de thuisreis, en tijd is geld, maar de trouwe Vil wil niet eerder weg dan dat Meijer begraven is. Hij vraagt Sijpesteijn hiervoor excuus, in een brief die ik erg aangrijpend vind, vooral dat ‘ach mijn jonge….’

Ik ben thans zeilklaar maar door het droevig geschieden met mijn kapitein, die heden ochtend 11 ½ overleden is, moet ik wel zoolang blijven, alsdat het lijk ter aarde besteld is. Mijn Patroon,  gister namiddag was Meijer nog bij kennis, ik heb dan een geruime tijd bij hem geweest, ik vraag hem, als hij iets aan u te zeggen had, of aan zijn kinders, of anders aan boord iets, maar alles neen, als hij zeide tegen mij, ach mijn jonge.

Ik kan de man haast niet verlaten en blijven kan ik ook niet, maar mijn hart dat kwelde mij. Voor de begrafenis heb ik met de consul en de heer Mellema gezorgd, zij zouden dit voor mij in orde brengen, daarvoor hoefde ik geensins bevreesd te zijn. Gister namiddag heeft de Consul aan boord geweest, en hebben de briefen die er waren verzegeld, het geld wat er was aan Hollandse Courant opgeschreven en van de voornaamste kleederen eene Eventaris opgemaakt.

De consul maakt een inventaris op van alle spullen en het geld dat Meijer aan boord heeft.

De Hollandse Kerk aan de Nevski Prospect in St. Petersburg. Foto eind negentiende eeuw.

De Hollandse Kerk met vier zuilen en een koepel aan de Nevski Prospect in St. Petersburg. Foto eind negentiende eeuw.

De begrafenis zal plaatsvinden in de Hollandse Kerk. De kerk is het middelpunt van het Nederlandse leven in Petersburg, maar langzaam wordt Duits er de voertaal, en het gebouw ligt nog altijd aan de bekende Nevski Prospect. Het is een groot neoclassicistisch gebouw dat tegenwoordig gebruikt wordt al bibliotheek. Predikant is dan (vanaf 1873) de Groninger Hinderikus Adolphus Gillot. Hij zal de dienst hebben geleid.

Het duurt opvallend lang tot de begrafenis plaatsvindt. Deze wordt geregeld ‘naar de stand’ van een kapitein, maar waarom duurde het zo lang? Ik weet het niet. Is er nog familie uit Nederland gekomen met de trein of stoomboot? Het wordt nergens vermeld, Vil heeft het slechts over vrienden en bekenden.

Nadat Meijer vijf dagen opgebaard heeft gelegen in de kerk, wordt zijn stoffelijk overschot in de namiddag van woensdag 26 sept ‘op eene plechtige wijze ter aarde besteld.’ Vil schrijft dat ‘zeer veel vrienden en bekenden met mij die hem tot zijn laatste rustplaatse de eere bewezen hebben.‘

Het huidige interieur van de Hollandse Kerk in st. Petersburg. Die is nu een bibliotheek

Het huidige interieur van de Hollandse Kerk in st. Petersburg. Die is nu een bibliotheek

In ieder geval wordt me uit deze reconstructie duidelijk dat er goede reden was om het lijkt te balsemen. Het lijk van Meijer heeft van 21 september tot 26 september 1877 opgebaard gelegen. En al wordt het nergens in de correspondentie vermeldt, in een tijd dat koeling nog niet bestond kon dat maar op één manier gebeuren: het rottingsproces moest worden gestopt. De familieoverlevering blijkt waar: Meijers lijk moet inderdaad zijn gebalsemd.

De Piet Hein vaart daarna meteen uit onder gezagvoering van R.H. Vil en is de volgende dag in Kroonstadt.

De Nederlandse gemeenschap in Sint Petersburg liet in 1831 aan de Nevski Prospekt een Hervormde kerk bouwen.

De Nederlandse gemeenschap in Sint Petersburg liet in 1831 aan de Nevski Prospekt een Hervormde kerk bouwen. Alle winkels er direct om heen waren van Nederlanders, zoals sigarenhandel Ten Cate of wijnhandel Cornelis Fik

In het Algemeen Handelsblad verschijnt in Nederland op 27 september 1877 de overlijdensadvertentie. Hij wordt geplaatst door de oudste dochter Stientje, die dan inmiddels S. Dijkhuis-Meijer heet. “Wij verliezen in hem een zeer zorgdragenden vader,” lees ik.

Overlijdensadvertentie kapt. A. Meijer in Petersburg, Algemeen Handelsblad 27 september 1877

Overlijdensadvertentie kapt. A. Meijer in Petersburg, Algemeen Handelsblad 27 september 1877

Afloop

Na de kerkdienst wordt het lijk van Meijer naar zijn laatste rustplaats gebracht, ongetwijfeld in een statige koets met zwarte paarden, passend bij zijn rang als kapitein. Waar hij begraven ligt, meldt niemand, maar in die tijd werden de meeste Nederlanders en Duitsers begraven op de Volkovo-begraafplaats. Een uitgestrekt kerkhof dat zo te zien tegenwoordig bijna helemaal overwoekerd is. Ik begrijp dat het weinig zin heeft om het graf van mijn voorvader daar te zoeken. In de oorlog zijn alle graven, Duits en alles wat er op leek, vernield. Maar in Nederland hangen nog steeds een twee prachtig schilderijen die de herinnering aan gezagvoerder A. Meijer levend houden.

De Volkovo begraafplaats in St. Petersburg tegenwoordig.

De Volkovo begraafplaats in St. Petersburg tegenwoordig.

Roelof Hendriks Vil heeft nog tot 1887 op de Piet Hein (II) gevaren. Het laatste schip waar hij op voer was meteen Nederlands grootste zeilschip, de vijfmaster Jeanette Francoise. Vil overleed in 1889 aan boord van dit schip, in de buurt van Indië. Hij heeft ongetwijfeld een zeemansgraf gekregen of ligt anders begraven in ‘ons’ voormalige Indië.

Enne Teensma voer nog, maar ging ‘aan wal’ in het jaar dat Vil overleed. Teensma voer toen op de Acadië, een oud schip uit 1864, dat op 19 september 1898 strandde op St. Martin in een orkaan, en wrak werd geslagen.  Kennelijk overleefde Teensma het wel, maar hield hij het daarna echt voor gezien. Hij stierf in 1917 en ligt nog steeds vredig in zijn laatste rustplaats op Schiermonnikoog. Wie weet kan hij binnenkort bezoek verwachten, iemand die hem de groeten komt doen van Aldert.

Graf van kapitein Enne Teensma op Schiermonnikoog

Graf van kapitein Enne Teensma op Schiermonnikoog

Lees hier verder over het tragische einde van de Piet Hein (I)

Lees hier hoe het verder ging met de vier kinderen van Aldert Jacobs Meijer in Bussum

—————————————————————————————————–

Bronnen

Hieronder geef ik de correspondentie rond kapitein Aldert Meijer, voor zover ik die terug heb gevonden. Er is nog veel meer zakelijke correspondentie. Ik heb nog niet de tijd gehad of genomen om die te bestuderen. Wie weet, komt dat nog eens. 

Al de plaatjes op deze site worden groot als u er op klikt, zodat u ze beter kunt lezen.

Brief stuurman Vil: Meijer van boord

Brief Meijer ziek, 5 september hartverscheurend leed

Brief Vil 5 september p2

brief Vil 5 september p3

Petersburg 7 september Hooggeachte Patroon!

Mijnheer ik acht mij verplicht UEd te laten weten, de omstandigheden aangaande het schip en mijne kapitein. Hierin meld ik dat wij maandagavond leeg waren, en op de Neva voor de brug gingen liggen om de volgende morgen op te gaan naar hier. Dingsdags morgen 4 uur was alles nog goed en wel, plotseling wierd Meijer met zware hoofdpijn gekweld zodat een kwartier later hij geheel buiten kennis was. Het eenigst wat hij mij nog zijde, was steek nog maar weer ketting en laat ons hier liggen blijven.

Om de man aan boord te houden was mij onmogelijk, aangezien het niet vertrouwd was, om 5 minuten bij hem vandaan te zijn. Daarop woensdag de volgende dag heb ik maar besloten tevens ook met zijne eigene wil, om hem maar aan wal te brengen.

Zo hebben wij dan met veel moeite hem woensdagmiddag in het Hospitaal gebracht. Daarop heb ik dan gistermiddag hem weder bezocht en wou dan nog graag het een en ander met hem spreken, maar wat ik ook vroeg, hij antwoordde op alles niets. Dus wat de gevolgen worden zullen, weet men niet. Patroon, wat het schip aangaat, is alles in orde, evenzo alsof Meijer er zelf ware. Wat het laden aangaat, treft slegt.  Door de vele regen, zoodat ik vandaag vrijwat oponthoud had. Mijn plan was, om morgen weer mijn kapitein te bezoeken, maar aangezien kapitein Bakker, die hier thans ook ligt, naar hem toe ging, dacht ons dat ik hier dan maar bleef, aangezien ik ook slegt bij het laden weg kan. Hoogachtende Patroon, mocht het soms ten slimste komen, dat mijn kapitein niet mee kan hoop ik in uwe gunst te zijn, en dan kapitein Meijer zijn wegen te volgen.

Met Hoogachting blijf ik,

Uedele dienaar, stuurman R.H.Vil

———————————————————————————————-

Consulaat tijdelijke benoeming Vil

brief consulaat deel 2

Consulaat  der Nederlanden, den 17/5 september 1877, no 52, Petersburg

Mijnheer!

Op antwoord van uw geeerden letteren van 11 dezer is diendende UEd te berigten dat ik de daarmede ontvangene inlagen aan kapt Teensma en stuurman Vil heb laten overhandigen. Bij de UEd bekende groote uitgestrektheid van de haven heb ik de genoemde persoon nog niet gesproken, doch reeds vroeger met hem overlegd om eventueel den stuurman Vil tijdelijk gezagvoerder over de ,,Piet Hein’’ te benoemen en den tweeden stuurman D. F. de Boer tot eerste stuurman te bevorderen, zodat het schip tot hun aandeel voldoende bemand zoude zijn en geen verdere schepelingen behoefden aan gemonsterd worden.

Ondertussen blijft Meijers toestand nog steeds bedenkelijk, dat zijne herstelling althans twijfelachtig is en hij in geen geval het gezag van den ,,Piet Hein’’  weder zal kunnen aanvaarden. Bij eventueele herstelling zal kapt. Meijer op stoomer of te lande terugkeeren. Mocht hij echter hier overlijden, dan zal eer voor eene stand en rang overeenkomstige begrafenis worden gezorgd.

De zieke heeft in het Maria Magdalena eene goede verpleging, waarover buitendien de heer Mellema, 1e klerke bij den heer Heimburger, nog een waakzaam oog houdt.

Binnen eene week zal de Piet Hein beladen en dus gereed om te vertrekken zijn. Zodra in deze aangelegenheid nog iets belangrijks voorvalt of afgesproken wordt, zal ik niet in gebreke blijven, UEd nader te schrijven.

Gelieve inmiddels Mijnheer! de verzekering mijner volmaakte achting aan te nemen.

(ingewikkelde onleesbare handtekening die van Sijthoff moet zien)

———————————————————————————————————-brief Vil benoemd en laatste bezoek aan Meijer

Brief Vil deel 2 bedankt en Meijer dood

Brief over Meijer ingewikkelde handtekening

Den Heere P.H. Kaars Sijpesteijn te Krommenie

Gisteren nog heb ik kapt. Meijer in het hospitaal bezocht en hem gelukkig bij bewustzijn aangetroffen. Ik maakte vooreerst van die lichte oogenblikken gebruik om hem uw leedwezen te betuigen over zijn thans zo hulpeloozen toestand. Hij dankt voor uw deelneming en nam er genoegen in, dat stuurman Vil eventueel met het tijdelijke gezag over de Piet Hein werde bekleed.

Vervolgens vroeg ik hem of hij behalve scheepsdocumenten ook nog partikulieren papieren aan boord had, hetwelke hij ontkennend beantwoordde. Bij overlijden van kapt. Meijer zal ik nogthans inventaris opmaken van zijn aan bood geladene goederen.

(onleesbare signatuur, moet consul Sijthoff zijn)

Voor de overdracht van de zeebrief en de monsterrol zal ik alsdan zorgdragen.

De inkomende vrachtpenningen van den Piet Hein zullen adressanten Schreiber & Frohne (?) uitbetalen aan den Heer Heimburger dewelke de gelden alsdan met UEdelen zal verrekenen. Ik veronderstel dat zulks Uwe goedkeuring wegdraagt.

—————————————————————————————————

Brief Witt & Co 25 september 1877

Overlijden Meijer door Witt en Co Petersburg 9 sept 1877

Im Verfolg des Ergenenen vom 6 dsf (?) haben wir heute den traurige Pflicht, sie von dem heute Mittag erfolgten Heinscheiden des Capitain Meijer zu unterrichten, und telegrafierten wir Ihnen anslislich dieses betrubenden Vorfalles

*Capitain Meijer heute Mittag entschlafen. Drahtantword ob hiesige Bestattung ob Hinsendung Leiche Heimath gewünscht. Piet Hein beladen was wir bestatigen & worauf wir Ihre gefl Antword gewurtig bleiden.

Wir legen uns. Marktbericht bei, & empfehlen uns Ihnen,

Hochachtungsvoll, Witt & Co,

(Mit den Herren Scheiber & sohne werden wir auf veranlassung des Hernn Heimburger die einkommenden Vracht regulieren, & Ihnen von dessen berichten.

———————————————————————————————–

Telegram

Sijpesteijn Krommenie Holland

21/9/1877

Meijer heden overleden, schip zeilklaar, consul mij als schipper benoemd, brief volgt, Vil

———————————————————————————————

telegram Witt Meijer eingeschlafen heimsendung gewunscht

Kaars Sijpesteijn Krommenie bij Amsterdam

Capitain Meijer heute nach mittag entschlafen. Drahtantwort ob heutige bestattung durch de Höllandische Kirche oder hinsendung leich heimat gewünscht. Piet Hein beladen. Witt

——————————————————————————————-

Telegram Witt begraven of terugzendentelegram begravenis in Petersburg Zeilinga

Kaart Telegram

Sijpesteijn Krommenie

Ik seinde Heimburger begrafenis Petersburg moest geschieden. Zeilinga

———————————————————————————————–

brief Vil wachten detail

Brief Vil 24 september

WelEdele Heer P.H. Kaars Sijpesteijn

Hooggeachte Patroon

Thans moet ik UEdele laten weten alsdat ik nog alhier op de Neva liggende ben, en acht mij nu verpligt, om nu zoolang te wachten, alsdat het stoffelijk overschot van mijn eerwaarde kapitein hier ter aarde besteld is.

Eerwaarde Patroon ik hoop niet dat u mij dit kwalijk neemt, dat ik het schip hierop wachten laat, zeer gaarne zou ik weten, waar dat zijn te ruste komt. Zaterdag 22 is het lijk uit het Hospitaal genomen en in de Nederlandse Kerk nedergezet en zal nu woensdagmiddag 26 sept om half twee ter aarde besteld worden. Wat thans het schip aangaat is alles in de beste orde. UEdele schrijft in de brief aan Teensma, om het overige van de inkomende vracht, bij de heeren Witt & Co te laten, tegen quitantie, maar ik kan geen quitantie krijgen.

Aangezien Heer Witt mij zeide, dat UEdele in algemeen in handel en bekendschap was met hem, zoo achte hij dit onnodig. Dus Patroon kan ik hier niet meer aandoen. De Ink vracht was 856 RZ & 71 Copeke. Hiervan had mijn Kapitein opgenomen 500 RZ, zo is dan nu bij den Heer Witt & Co op afkorting van het faktuur gebleven 336 RC en 71 copeke, 20 Roebel was nog niet geincasseerd daar hebben de heeren Schrijver en Vroom op die goederen beslag gelegd, nog heb ik de heer Witt & C op rekening betaald 42 RZ, aldus blijft voor UEdele nog te betalen volgens rekening 36 RZ en 18 Copiek. Hierbij zend ik u het Factuur van de lading zooals die moet worden uitgelost. Nadere bijzonderheden kan ik UEdele niet mededelen. Verders met achting teken ik mij UEdele dienaar.

RH Vil

——————————————————————————————————–

telegram Witt Meijer eingeschlafen heimsendung gewunscht

telegram Plate meijer ziek

(Telegram) Sijpesteijn Krommenie bei Amsterdam

Capitain Meijer heute mittag entschlafen  (onleesbaar woord)  antword ob heutige bestattung durch die Höllandische Kirche oder hinsendung leich heimat gewünscht. Piethein beladen

Witt

———————————————————————————————————

Brief Witt & Co 25 september 1877

Brief Witt & Co 25 augustus 1877 (sic!, lees: 25 september 1877)

Hernn P.H Kaars Sijpesteijn Krommenie,

Wir beziehen uns auf unser Ergebenes von 14 juni und haben Ihnen zu unseren lebhaften Bedauern zu berichten, dass unser langjährigen freund, capt A. Meijer, vom “Piet Hein,, gestern nachtmittag plötzlich besinnungslos an Bord seines Schiffes niedergesturzt und von seinem Steuermann, sowie van capt. Teensma nach dem Reisigen  Maria Magdalena Hospitale gebracht worden ist. Wir haben Denselben uns bekannten Aertzten jens Hospitales warm empfohlen. Dieselbes  halten die Krankheit für folge eines Herzübels, ohne indessen Heute Bestimmtes sagen zu können.

Wir hielten es für unsere Pflicht, Ihnen dies heute morgen durch Herr Rate telegraphisch zu melden und werden Sie  (…??) von der Weiteren Entwickelung der Krankheit ünterrichten,und wan wir uns für etwelge weitere Diensten in dieser trauriger Angelegenheit zu Ihrer Disposition stellen.

Die Assocuranz auf die Bretter der ,,Piet Hein” sowie der ,, Cornelia” , capt. Teensma, welches Schiff  ebenfalls hier angekommen ist, bitten wir sie, gefl vorkehren zu lassen und empfehlen uns Ihnen mit Achtung und Ergebenheit (?)

Witt & Co

—————————————————————————————————

begrafenisbrief

overlijdensbrief deel 2

Croonstad 27 sept 1877

Hooggeachte Patroon!

Zoals Uedele zeker wel bekend zal zijn is het stoffelijk overschot gisteren namiddag 26 sept van mijn kapitein A. Meijer op eene plechtige wijze ter aarde besteld, zeer veel vrienden en bekenden met mij die hem tot zijn laatste rustplaatse de eere bewezen hebben. Nu moet ik u melden al dat ik zo heden goed en snel op de reede van Croonstad ben gearriveerd. Thans is de wind NZW dat ik hoop morgenochtend de gelegenheid een beetje gunstig is vroegtijdig in Holland te zijn, maar ik zal mijn best doen, en met de beste voorzorgsmaatregelen te werk gaan, en mijn kapitein zijn wegen te volgen. Hierin zend ik u mijn rekening van Petersburg van de dag af dat ik de scheepszaken heb tot mij genomen wat mijne kapitein voor die tijd gehad of gedaan heeft.

R.H. Vil

De Piet Hein. Een scheepsgeschiedenis rond kapitein Aldert Jacobs Meijer (deel 3)

23 Saturday May 2015

Posted by Marco in 't Veldt in familiegeschiedenis, geschiedenis, maritieme geschiedenis

≈ 5 Comments

Tags

Ab Küchler, Aldert Jacobs Meijer, Aldert Meijer, Amsterdam, Consul Voelkel, De Schone Zeebloem, Delfzijl, Den Helder, Dordrecht, Ipe Anne Hooites, Irene Jacobs, Jacob Spin, Jeanette Francoise, Krommenie, Marco in 't Veldt, Maritiem Museum Rotterdam, Meursing, Nieuwe Stadsherberg, Nieuwendam, Oosterdok, Oostzee, Petersburg, Piet Hein, Pieter Hendrik, Pieter Hendrik Sijpesteijn, Roelof Hendriks Vil, Schiermonnikoog, Smak, St. Petersburg, Stichting Jacob Spin, Trijntje Meijer, Vrouw Sjouke, Vrouwe Trijntje, Willem Kaars Sijpesteijn, Zeemanscollege van Dordrecht, Zeilinga

Piet Hein 1856. Gezagvoerder A. Meijer. Schilderij door Jacob Spin.

Piet Hein 1856. Gezagvoerder A. Meijer. Schilderij door Jacob Spin.

Via de Stichting Jacob Spin kwam ik er achter dat mijn verre voorvader kapitein A. Meijer twee schilderijen van zijn schip de Piet Hein had laten maken. Maar waarom twee? En kon ik meer over kapitein A. Meijer in mijn familie ontdekken? Deel 3 van een stukje familiegeschiedenis.

‘Weet u dat er nog een tweede schilderij bestaat van de Piet Hein van kapitein A. Meijer?’ reageert Ab Küchler van de Stichting Jacob Spin, als ik contact met de stichting zoek.

Nee, dat weet ik niet. Ik ben stomverbaasd. Hoe kan het, dat dit nooit bekend was binnen mijn familie? En waarom zou je tweemaal eenzelfde schilderij van hetzelfde schip laten maken?

De Piet Hein, Gezagvoerder A. Meijer, in 1869 door Jacob Spin

De Piet Hein, Gezagvoerder A. Meijer, in 1869 door Jacob Spin. Maritiem Museum Rotterdam.

Mijn familie is een familie zonder verhalen. Doordat grootouders al overleden voordat de kleinkinderen werden geboren, ouders overleden terwijl hun kinderen zeer jong waren, en er veel familietakken doodliepen, verdwenen de verhalen. Wat overbleef: een paar voorwerpen. De weinige familieverhalen die er zijn, hebben meer de aard van mededelingen en kleven aan de weinige voorwerpen die van generatie op generatie zijn doorgegeven: “Dat schilderij dat…”

Maar ook wat dat betreft is de informatie minimaal. Zoals me nu weer blijkt, als er een tweede ‘Piet Hein’ blijkt te bestaan.

Het ontdekken van mijn familiegeschiedenis van de kant van mijn moeder, loopt parallel met het ontdekken van de geschiedenis van het schilderij van de Piet Hein dat Jacob Spin maakte in 1856. Gezagvoerder A. Meijer, staat er op. Hieronder reconstrueer ik de geschiedenis van mijn voorvaderen aan de hand van schepen die ze bevoeren.

De familienaam Meijer/ Meyer op Schier

De familie Meijer woonde al lang op Schiermonnikoog. Bewoners van het eiland leefden van visvangst, strandjutten en zeevaart. Ergens in de Middeleeuwen, of misschien al eerder raakte het eiland bewoond, met schiere monniken, zoals het vaak wordt vertelt. De Meijers moeten ergens anders vandaan zijn gekomen, aangezien betekenis van de naam. De eerste is ‘maaier,’ dus iemand die je inhuurt om te hooien. De andere is van het Latijnse ‘maior,’ en dat geldt als opzichter van een grote landerij. En die waren er niet op Schier.

De oudste spelling van de naam Meijer op Schier vinden we bij  Rempt Jacobs Meyer. Daarna komt de naam wisselend als Meyer en Meijer voor, tot op de huidige tijd.

Een begin

Je moet ergens beginnen, dus ik begin bij Kapitein Jacob Aldert Meijer. De vader van Aldert Jacobs Meijer.

Voorbeeld van een hektjalk

Voorbeeld van een hektjalk

Jacob  (Schiermonnikoog 27.12.1795, † Holtenau 01.08.1848) was zo te zien enig kind en trouwde op Schiermonnikoog in 1820 met Stijntje Feyes Borst. Hij was kapitein op een hektjalk of een smak, de Vrouw Sjouke.

De hektjalk was een éénmaster. De Vrouw Sjouke was al ergens voor 1810 gebouwd voor een beurtschipper in Leeuwarden. Hij kon 42 ton vervoeren. Nadat er al twee kapiteins op hadden gevaren, werd het schip in 1815 eigendom van Aldert Jacobs Meijer, die er zelf op ging varen. Twintig jaar oud, en hij was kapitein op zijn eigen schip.

De verkoopadvertentie is nog te vinden in de Rotterdamse Courant:

R. Hoyman, J. van Ouwerkerk de Vries, T. van Olivier en J.E. Lublink, makelaars te Amsterdam, verkopen op Regterlijk Gezag op maandag 27 juni 1814 in het Nieuwezijds Heeren Logement: een welbezeild tjalkschip genaamd de VROUW SJOUKE, schipper Jan Bartels, afmetingen 65½’ x 14’4” x 6’6”.

Het schip had in 1810 al een avontuur meegemaakt, want het was door een Franse kaper opgebracht, kennelijk als smokkelschip. Nederland leed in die tijd onder de Franse bezetting en het continentaal stelsel van Napoleon, dat handel met Engeland verbood. Dat het op ‘Regtelijk Gezag’ in 1814 aangeboden werd, betekende waarschijnlijk dat het schip vier jaar aan de ketting had gelegen, en nu door de overheid werd verkocht.

Amsterdam den 1 april. Door den Franse kaper L’AVONTURIER, kapt. Pallet, zijn,den 29 maart, in Texel opgebracht de schepen de JONGE AUKE, kapt. Claas Aukes, van Fahrsund, en de VROUW SJOUKE, kapt. Dirk Krager (opm: Dirk Kraijer), van Bayonne.

Jacob verkocht de Vrouw Sjouke in 1838, waarschijnlijk aan een sloper.

Twee Trijntjes

Een blijde gebeurtenis in 1838. De Vrouwe Trijntje glijdt van de helling bij Geert Joestens Bodewes in Martenshoek. Een hektjalk of smak, daar wisselen de oordelen over.

Jacob Alderts vernoemt het schip naar zijn dochter Trijntje, na Aldert het tweede kind van Jacob. (Drie jaar na de geboorte van Trijntje zou Jacobs vrouw Stijntje Feyes Borst op vijfentwintigjarige leeftijd in 1826 overlijden, zo te zien bij het krijgen van een tweeling die de bevalling ook niet overleefde).

De werf van Bodewes in 1910

De werf van Bodewes in Martenshoek in 1910

In de Groninger Veenkoloniën was een bloeiende scheepsbouwindustrie ontstaan. Er werd immers turf gewonnen, en waar turf was, waren kanalen en schepen. De scheepswerven van Bodewes waar de Trijntje ooit gebouwd werd, liggen er nog steeds, en dragen inmiddels het predicaat ‘Koninklijk.’

De schepen waren in het begin van de negentiende eeuw wel een stuk bescheidener. Het ging slecht met Nederland en de handel. Oorlog, crisis en Franse bezetting teisterden het land, en daarna had het land lang nodig om zich te herstellen. De grote zeevaart lag eigenlijk stil door het continentaal stelsel van Napoleon. Na de bevrijding van de Franse bezetting wilde Koning Willem I snel de scheepvaart van Nederland herstellen. Hij voerde een royaal subsidiestelsel voor de scheepsbouw in, maar dat gold vooral voor de vaart op Indië.

De Vrouwe Trijntje van Jacob Alders Meijer was nog steeds een bescheiden schip, meer een kustvaarder. Hij kon 50 ton vervoeren, iets meer dan de Sjoukje,  en was zo’n twintig meter lang en 3, 5 meter breed. Met een diepgang van slechts anderhalve meter kon ze uitstekend op het Wad varen. Aankoopsom: 3000 gulden. Die werd betaald – blijkens de papieren – door reder Teunis Magnus Liberg van Terschelling.

De Vrouwe Trijntje duikt een aantal keren op in de scheepvaartberichten in kranten. De eerste keer op 31 januari 1839, als de eerste zeebrief wordt verstrekt ‘voor de smak VROUW TREINTJE (VROUW TRIJNTJE), aangevraagd door Jacob Aldert Meijer, Schiermonnikoog, voor zichzelf als kapitein.’

De kranten melden toen af en toe waar schepen zich bevonden. Daardoor krijg ik toch een indruk van de havens die werden aangedaan en de vracht die werd vervoerd.

De Vrouwe Trijntje wordt enige malen gemeld bij het Oosterdok in Lubeck. In korte scheepsberichten in de krant horen we over de plaatsen waarop Jacob Aldert voer:  van Straalsund naar Groningen, van Amsterdam naar Lübeck, naar Tonningen, Greifswald,  Neustadt,  en Cuxhaven.

Dan gaat het een keer fout. Wat er precies aan de hand is, weet ik niet, maar kennelijk wordt het schip niet meer zeewaardig gevonden:

Van Rendsburg wordt van de 17e september gemeld, dat het schip (opm: smak) VROUW TRIJNTJE, kapt. J.A. Meijer, van Amsterdam met stukgoederen naar Lübeck, te Tonningen (opm: Tönning), niet tegen staande de dringende protesten des kapiteins, is verzegeld geworden, doch dat dezelve te Rendsburg weder afgenomen waren, en daar de kapitein vreesde, dat de lading beschadigd konde zijn, heeft hij protest en verklaring aldaar afgelegd.

Op 21 juli 1845 wordt een nieuwe zeebrief verstrekt voor de smak VROUW TRIJNTJE, aangevraagd door Jacob Aldert Meijer, Schiermonnikoog, voor zichzelf als kapitein, en kan er weer gevaren worden.

Dan overlijdt Jacob Aldert in 1848 en wordt het schip verkocht in Amsterdam, vlak buiten de stadspoort. We lezen het in de Nieuwe Rotterdamse Courant:

Verkoping van Schepen in de Nieuwe Stads-Herberg te Amsterdam op maandag 4 december: het smakschip de VROUW TRIJNTJE, gevoerd door wijlen kapt. J.A. Meijer, NLG 2950, in slag NLG 50. Opgehouden. (opm: op 7 april 1849 werd de smak alsnog onderhands voor dezelfde prijs, NLG 3.000, verkocht aan T.M. Liberg; nieuwe naam TRIJNTJE)

Gezicht op de Nieuwe Stadsherberg te Amsterdam, Caspar Jacobsz. Philips, Pierre Fouquet, 1768

Gezicht op de Nieuwe Stadsherberg te Amsterdam, Caspar Jacobsz. Philips, Pierre Fouquet, 1768

Gezicht op de nieuwe stadsherberg vanaf het Damrak. Jaartal onbekend.

Gezicht op de nieuwe stadsherberg vanaf het Damrak. De Vrouw Trijntje heeft hier te koop gelegen. Jaartal foto onbekend.

Onder de nieuwe kapitein gaat het fout.

Met de Trijntje loopt het niet goed af.

In 1849 lezen we in de NRC  dat de Nederlandse tjalk Trijntje onder kapt. Lieberg op de beroemde klippen van Helgoland stoot en lekkend Cuxhaven binnenvaart. Het was onderweg van Riga naar Amsterdam met lijnzaad. Het schip wordt er meteen gerepareerd, maar twee jaar later gaat het weer mis. Op een reis van van Memel naar Gent,  is het ‘alhier zwaar lek en door het volk verlaten door loodsen binnengebracht.’

Na nog een oplapbeurt gaat het in 1852 echt mis met de Trijntje in een storm:

Leba , 21 oktober. Eergisteren avond is bij Weidan gestrand het Nederlandse smakschip TRIENTJE, kapt. Lieberg met raapolie naar Rotterdam bestemd. De bemanning is geborgen doch het schip geheel wrak. Van de lading hoopt men wanneer het weder bedaart, ook nog iets te kunnen bergen.

Op 17 november 1852 werd de zeebrief de Trijntje door de Consul te Hamburg naar Den Haag geretourneerd onder vermelding ‘schip is verongelukt’, waarna op 20 november 1852 royement volgde.

Alderts eerste eigen schip: De Pieter Hendrik

Hoe wordt je kapitein? In 1785 werd de Kweekschool voor de Zeevaart te Amsterdam opgericht door het Vaderlandsch Fonds ter Aanmoediging van ‘s Lands Zeedienst en was de eerste zeevaartschool in Europa.

De Kweekschool voor de Zeevaart Amsterdam

De Kweekschool voor de Zeevaart Amsterdam, let op de mast.

Is Jacob Aldert hier opgeleid? Nee, toen hij ging varen was de school er nog niet.  Heeft hij het vak ik de praktijk geleerd  van zijn vader? Ik dacht het. Ik nam aan dat de jongen al vroeg is gaan meevaren met zijn vader. Het was niet ongebruikelijk dat het hele gezin meevoer, maar moeder was al overleden. Op je veertiende of vijftiende de zee op, was heel normaal. Jacob Aldert Meijer moest dan het vak hebben geleerd op  de Vrouwe Trijntje, dacht ik. En hij leerde snel, want al in 1840 krijgt hij zijn eigen schip.

Maar net als ik dat aanneem, google ik nog even op het woord ‘monsterrol,’ om een indruk te krijgen van de bemanning van zo’n schip. Ik kom op de website van het Noordelijke Scheepvaartmuseum. Natuurlijk vul ik Schiermonnikoog in. En dan? Dan krijg ik de monsterrol van de kof De Twee Gebroeders, van kapitein Simon Jans Jaski.  Aan boord vijf man. Namen die niet opduiken in de zoekresultaten van Google.

Met grote verbazing kijk ik naar de naam van de scheepsjongen. Zestien jaar. Gage 6 gulden:  Aldert Jacobs Meijer! Om trouwens een indruk te geven: de matroos krijgt 20 gulden, de kok van zestig jaar 18 gulden.

De hele bemanning komt trouwens van Schier, en de kapitein heeft zijn zoon Jan Toren (ook wel Toorn) aangesteld als stuurman (28 jaar, gage 30 gulden).

De monsterrol bevindt zich trouwens in het gemeente-archief van Delfzijl. Misschien ga ik er wel eens kijken.

Maar waarom voer Aldert niet mee op het schip van zijn eigen vader? Ik heb werkelijk weer geen idee….

Of toch? Ik vind het al lang opvallend dat Aldert alleen zijn tweede voornaam voert op officiële documenten. Op ons schilderij heet hij alleen A. Meijer. Wat is er gebeurt met de J. van Jacobs? Die toch juist zo handig is als je een dertien-in-een-dozijnnaam als Meijer hebt? Zou de jonge Aldert het niet goed hebben kunnen vinden met zijn vader?  Of had hij alleen een hekel aan dubbele namen? Zijn kinderen krijgen allemaal – tegen het familiegebruik in – een enkele voornaam. De namen Jacob en Aldert worden verdeeld over twee zoons.

Voorbeeld van een kofschip: de Jan de Wit geschilderd door Jacob Spin

Voorbeeld van een kofschip: de Jan de Wit geschilderd door Jacob Spin

Maar in ieder geval verbluffend: op zijn zestiende is Aldert dus nog scheepsjongen, drie jaar later wordt hij al kapitein. Een snelle carrière.

Rederij Willem Kaars Sijpesteijn uit Krommenie heeft kennelijk veel vertrouwen in die negentienjarige jongen. Aldert krijgt het bevel over de smak Pieter Hendrik. Het schip is dat jaar gebouwd door Ipe Annes Hooites uit Hoogezand en meet 100 ton. Tweemaal zo groot als het schip van zijn vader dus.

Scheepsbouwer Hooites bouwde het

Scheepsbouwer Hooites uit Hoogezand bouwde De Pieter Hendrik

Kapitein zijn op een schip was een hele verantwoordelijkheid. Je was zeeman én koopman. Je kreeg de verantwoordelijkheid over een kostbaar maar kwetsbaar schip. De zeevaart was in die tijd gevaarlijk. Zo’n 10% van de zeelieden kwam om op zee, dus het was uitkijken geblazen. Zover ik kan nagaan heeft Aldert geen schipbreuk meegemaakt, maar veel van zijn schepen zijn later vergaan.

Aldert voerde het bevel over zo’n vijf, zes, zeven bemanningsleden. Dat gold als ruig volk. Op de grote vaart werden allerlei trucs (dronken laten tekenen) uitgehaald om bemanning te werven, omdat het vak zo impopulair was. Op de grote Nederlandse schepen voeren bovendien vooral buitenlanders. Op de monsterrollen van de schepen die ik in dit onderzoek tegenkom, zie je echter vooral zeelieden van Schier en de Noordelijke kustplaatsen. Je kon toch beter je eigen volk nemen, lijkt het, dat kon je vertrouwen.

Nog een belangrijke taak: je moest als kapitein zelf de handel drijven. De reder zat ver weg en mobieltjes en email bestonden nog niet. Jacob Aldert moet dus ook zakelijk talent hebben gehad, want zijn reder bleef hem trouw, en andersom. En dat schijnt in die tijd een uitzondering te zijn geweest.

Hoe zag de Pieter Hendrik er uit? Lang had ik het niet door, tot ik het schilderij van de Piet Hein weer eens ‘live’ zag, en mijn oog viel op de wimpel van dat schip rechts, dat ik tot dan toe louter als decor had beschouwd. ‘Pieter Hendrik’ staat er met grote letters triomfantelijk op!

De Pieter Hendrik, het eerste schip van Jacob Aldert Meijer. Detail van het schilderij Piet Hein 1856 door Jacob Spin

De Pieter Hendrik, het eerste schip van Jacob Aldert Meijer. Detail van het schilderij Piet Hein 1856 door Jacob Spin

Toen Aldert de Piet Hein liet schilderen in 1856, was hij zijn oude schip duidelijk nog niet vergeten. De Pieter Hendrik strandde overigens een jaar daarvoor in 1855 bij Öland, komende van Petersburg, maar toen was Aldert Jacobs er al geen kapitein meer op. Want Aldert had een nieuwe schip. Gloednieuw: De Piet Hein!

De Piet Hein 1851

Op 1851-08-19 meldt de NRC:
Rotterdam, 23 augustus. De 19e dezer is van de werf van de heer W.H. Meursing te Nieuwendam met goed gevolg te water gelaten het schoenerschip PIET HEIN, groot ongeveer 100 lasten, gebouwd voor rekening van de heer W. Kaars Sijpesteyn en gevoerd zullende worden door kapt. A. Meijer.

Het schip was nu eens niet gebouwd in de Groninger Veenkoloniën, maar bij Meursing in Nieuwendam, waar Aldert Jacobs nu woonde. De Gebroeders Meursing bezaten drie werven. Het begon rond 1835 met Hoite Wichers Meursing en de werf Concordia aan de Grote Haven te Nieuwendam. Na zijn dood gingen zijn zonen verder en kwamen De Nachtegaal op Bickerseiland (1850) en de werf Concordia op Oostenburg (vanaf 1857) er bij.

De werf van Meursing in Amsterdam, die in Nieuwendam moet ook zoiets zijn geweest.

De werf van Meursing in Amsterdam. Die in Nieuwendam moet ook zoiets zijn geweest.

Het zou me niet verbazen als kapitein Meijer zelf regelmatig toezicht ging houden op de bouw, zoals dat toen de gewoonte was. Toen het schip van de rede kwam moet hij apetrots zijn geweest. Een bescheiden tweemaster, maar met 155 ton toch een stuk groter dan zijn vorige schip en bovendien een moderne snelle zeiler.

Kapiteinsvlag nr. 24 van Dordrecht.

Kapiteinsvlag nr. 24 Dordrecht van A Meijer.

Op het schilderij zien we het schip in volle vaart. In de mast hangt de kapiteinsvlag, nr. 24 Dordrecht: de vlag is 1/4 ROOD, 1/2 WIT in het midden, en 1/4 ROOD.

Daaraan is van een afstandje al goed te zien wie de kapitein is, en dat was handig als men op zee berichten wilde doorgeven. In dit geval is het nr. 24 van het Zeemanscollege van Dordrecht. Zo’n zeemanscollege was een soort vakvereniging die ook fungeerde als verzekering. Je betaalde maandelijks een bedrag, en als je als zeeman bleef op zee, hadden je weduwe en kinderen recht op financiële ondersteuning.

Jacob Aldert Meijer was ook nog lid van het Zeemanscollege van Schiermonnikoog. Dat klinkt logisch, maar waarom hij lid was van dat van Dordrecht? Mogelijk via Simon Jans Jaski, de kapitein van de Twee Gebroeders, waar Meijer als jongen op had gevaren om het vak te leren. Jaski is in de papieren van Dordrecht te vinden als Jaski Simon Jans.

Register van leden van het Zeemanscollege van Dordrecht, met als nr. 24: A. Meijer

Register van leden van het Zeemanscollege van Dordrecht, met als nr. 24: A. Meijer

Jacob Spin

Het schip Piet Hein is dus een jaar of vijf oud als scheepsschilder Jacob Spin de eer krijgt het te schilderen. Dat doet hij met veel verve. De Piet Hein wordt in vliegende vaart afgebeeld onder een blauwe lucht en op het bruinige water bij de vuurtoren van Den Helder, waarover later meer. Het schilderij moet ongetwijfeld een ereplekje hebben gekregen in huize Meijer, daar ergens in Nieuwendam.

Het schilderij lijkt sterk op een schilderij van de Schone Zeebloem, dat Spin in 1849 maakte voor Alderts zwager. Kapitein Abraham Edes Zeilinga was getrouwd was Alderts zus Trijntje Meijer en woonde ook in Nieuwendam.

Van de Schone Zeebloem zijn maar liefst drie schilderijen bewaard gebleven. De vergelijking daartussen toont ook meteen de kracht van Spins schilderkunst. De twee schilderijen die niet door Spin zijn gemaakt, tonen de Schone Zeebloem in Venetië, terwijl het net het St. Marcoplein voorbij vaart op het Canal Grande. Statig maar het schilderij mist iedere levendigheid.

De Schone Zeebloem Kapitein Zeilinga. Schilder mij onbekend. Privebezit familie Zeilinga

De Schone Zeebloem Kapitein Zeilinga. Schilder mij onbekend. Privebezit familie Zeilinga. Let op de lijst, die lijkt op die van de Piet Hein.

De Schone Zeebloem Kapiteit Zeilinga

De Schone Zeebloem van Kapitein Zeilinga

Nee, dan het portret door Spin! De wind staat strak en de golven en vlokken schuim spatten je bijna om de oren!

Schoener De Schone Zeebloem Kapitein Abraham Ede Zeilinga, 1848 Jacob Spin.

Schoener De Schone Zeebloem van Kapitein Abraham Edes Zeilinga, 1849 Jacob Spin.

Rederij Pieter Hendrik Kaars Seijpestein

Welke vaarten de Piet Hein maakte weet ik niet. Er zijn zijn helaas geen berichten over te vinden, zoals ik van de eerdere schepen vond (waarom niet?). De rederij waar Aldert voor voer is wel van belang. Het was één van de grotere rederijen van Nederland (hier een lijst met schepen van Kaars Seijpestein uit die tijd).

Reder W. Kaars Seijpestein uit Krommenie

Reder W. Kaars Seijpestein uit Krommenie

Willem Kaars Sijpesteijn uit Krommenie heeft zijn eigen Wikipedia-lemma. Hij stamde uit een geslacht dat zeildoek maakte. Van daaruit stapte ging de familie ook optreden als scheepsreder. En generaties later introduceerde de familie een nieuw product in Nederland: linoleum.

(Over de familie Kaars Sijpesteijn is in 1987 een boek verschenen geschreven door de heer Klaas Woudt en genaamd “De geschiedenis van een Zaanse familie-onderneming”. In hoofdstuk twaalf wordt dieper ingegaan op hun rederij activiteiten. IK heb het boek echter nog niet te pakken kunnen krijgen).

Willem Kaars Sijpesteijn maakte bovendien als liberaal kamerlid deel uit van de eerste Tweede Kamer die ons land kende, na de invoering van de grondwet in 1848.

Het was dus niet de eerste de beste, waar mijn betbetovergrootvader voor voer. En er is nog iets: zijn reder Willem kreeg een zoon: Pieter Hendrik. Het eerste schip van Aldert Jacobs Meijer blijkt dus naar de (adoptief)zoon van diens reder te zijn vernoemd. En het tweede? Ook. Dat zag ik toen ik een overlijdensadvertentie van de familie trof uit 2012. Er worden kennelijk familietradities in ere gehouden.

In onze familie werd altijd gedacht dat Piet Hein de grote zeeheld betrof. Ook Bram Oosterwijk gaat daar van uit in zijn beschrijving van het schilderij van de Piet Hein in het Maritiem Museum in Rotterdam, zoals die te vinden is in zijn boek ‘Wind in de zeilen.’

Fout dus. De Piet Hein is een afkorting van Pieter Hendrik, en het schip is dus genoemd naar de zoon van de reder: Pieter Hendrik Kaars Sijpesteijn, die later zelf reder werd.

Piet Hein II

Maar hoe zat dat nou? Er blijken dus twee schilderijen van de Piet Hein van kapitein A. Meijer te bestaan.

Eén exemplaar is in het bezit van het Maritiem Museum in Rotterdam. Conservator Irene Jacobs kon me vertellen dat het museum het schilderij in 1959 van een Kunsthandel van Iperen werd gekocht, maar bij het museum is niet bekend is in welke plaats die zat, of wie de verkopende partij was. Via het onmisbare google kom ik er achter dat het moet gaan om de kunsthandel van Nicolaas van Yperen uit Rotterdam. Deze was zelf kunstschilder en begon daarnaast in de jaren vijftig een kunsthandel, tot zijn dood in 1969. Meer weet ik er op dit moment niet over.

Waarom twee schilderijen van de Piet Hein? Eigenlijk blijkt dat verrassend simpel: er waren twee schepen met dezelfde naam. Aldert deed afstand van de eerste Piet Hein die nog een tijd onder dezelfde naam doorvoer.  De Piet Hein I vertrok 13-08-1872 van Maracaibo in Venezuela, onder gezagvoering van kapitein Jouke Visser, en sindsdien is er niets meer van gehoord. Vermist, en naar we mogen aannemen met man en muis vergaan.

Van 1867 tot 1873  voeren er dus twee schepen onder de naam Piet Hein voor inmiddels reder Pieter Hendrik Kaars Seijpesteijn.

De Piet Hein II startte zijn leven onder een andere naam. De eerste vijf jaar voer het rond als Consul Voelkel. Over deze consul is niets te vinden, behalve enkele oude krantenberichten. Het blijkt om de Nederlandse consul in St. Petersburg te gaan, later de Consul Generaal. Dat klopt met wat we weten: kapitein Meijer voer op Petersburg. Volgens de Leydse Courant van 28 januari 1856 is consul Voelkel op de 26e in Petersburg aangekomen. Enige jaren daarna wordt hij er bevorderd tot consul-generaal en krijgt er een koninklijke onderscheiding.

Consul Voelkel in St. Petersburg wordt bevorderd tot consul-generaal. Oud krantenbericht

Consul Voelkel in St. Petersburg wordt bevorderd tot consul-generaal. Oud krantenbericht

In 1866 sterft kapitein Freerk Bakker van de Consul Voelkel. Aldert volgt hem op, en doopt de Consul Voelkel om. Meijer neemt dus de naam van zijn reder mee naar zijn nieuwe schip, dat ook Piet Hein gaat heten. Het is inmiddels het derde schip van Meijer dat is vernoemd naar Pieter Hendrik Kaars Sijpesteijn, die inmiddels de rederij van zijn vader heeft overgenomen.

Pieter Hendrik Kaars Seijpestijn

Pieter Hendrik Kaars Seijpestijn

Duidt dat op een speciale band tussen de twee mannen? Het zou kunnen, ik wil dat nog verder onderzoeken. Er bestaat een Stichting Kaars Sijpesteijn en er moeten archieven zijn. In Krommenie wordt één van de oude zeilpakhuizen in ere gehouden als historisch erfgoed, al is het in 1929 verbouwd tot woonhuis.

Voerden de kapitein en de reder correspondentie? Is daar nog iets van terug te vinden?

Pakhuis Weversend van de familie Kaars Sijpesteijn vlak voor verbouwing 1926

Pakhuis Weversend van de familie Kaars Sijpesteijn vlak voor verbouwing 1926

Het Weversend van de Firma Kaars Sijpesteijn in 2009

Het Weversend van de Firma Kaars Sijpesteijn in 2009

De nieuwe Piet Hein is iets groter dan de eerste, 188 ton, en draagt drie vierkante zeilen op de voorste mast, in plaats van de twee van de oude Piet Hein. Aan dek tel ik acht bemanningsleden, op het schilderij van Spin. Op het aquarel voert het  schip de collegevlaggen Dordrecht 24 en op de rechter versie van het schip Schiermonnikoog 30.

Piet Hein, door Jacob Spin. Detail. Let op de vlaggen in het schip rechts.

Piet Hein, door Jacob Spin. Detail. Let op de serie blauwe vlaggen in het schip rechts.

Rechts voert het schip nog een serie (blauwe) signaalvlaggen waarvan ik de betekenis nog niet heb kunnen achterhalen.

De vuurtorens op de achtergrond van beide schilderijen zou de vuurtoren van Fort Kijkduin bij Den Helder moeten zijn. De huidige versie dateert uit 1877, maar dit moet de bakstenen voorganger zijn, die dateert uit 1822 en bestond uit 26 olielampen met reflectoren.

Aldert voer nog op deze Piet Hein tot zijn dood in 1877, op weg naar Sint Petersburg.

Einde

Na de dood van Aldert Jacobs Meijer voer Roelof Hendriks Vil  – ook afkomstig van Schiermonnikoog – nog tien jaar op de Piet Hein II. Hij maakte er enkele reizen mee naar de Oost. Het Algemeen Handelsblad bericht op 24 februari 1879 dat het in lading lag voor Suriname. In augustus 1881 was het bij Santo Domingo om hout te halen voor Liverpool.

Tien jaar na de dood van Aldert werd de tweede ‘Piet Hein’ in 1887 te Le Havre voor Frs. 7000 verkocht en onder de Franse vlag geplaatst. Welke Franse naam de Piet Hein hierna krijgt, is niet te achterhalen. Daarmee verdwijnt ook dit schip in de nevelen des tijds.

Alderts opvolger, kapitein Roelof Hendriks Vil, vaart na de Piet Hein enige tijd op de Noach V. Die verbrandt 1896 bij Pekalongan.

Kapitein Vil heeft echter geluk en vaart dan al niet meer op het brandende schip. Hij heeft inmiddels al een nieuwe megaklus:  kapitein op de viermaster Jeannette Francoise.

Hoewel de stoomvaart meer en meer zijn intrede doet, is er nog zoveel vertrouwen bij reders Pieter van der Hoog en Jan en Kornelis Smit Jz. , dat in 1891 opdracht wordt gegeven tot de bouw van de Jeanette Francoise. De grootste viermastbark van Nederland, van 2300 ton. Deze wordt in 1892 te water gelaten onder grote belangstelling.

Tewaterlating van de Jeannette-Françoise-

Tewaterlating van de Jeannette-Françoise-

Een ooggetuige verslag: Woensdag, 30 november 1892, een dichte mensenmassa op de werf van J. en K. Smit Jz. aan de Rijsdijk te Krimpen aan de Lek. Vol bewondering staart zij op naar de kolossus die zich als een reus boven zijn omgeving verheft. Met geestdrift wacht de menigte het beslissend ogenblik af, waarop het trotse zeekasteel voor de eerste maal de wateren zal splijten. Sierlijk van vorm in hare elegance en interessante grootheid, staat zij te pronken.
Er klinken doffe slagen, onder diep stilte, met vaste gang en dan onder donderend hoera, glijdt het grootste zeilschip van Nederland, majesteus de vloed om door eigen kracht de wateren om haar steven te doen spatten en Neerlands vloot is opnieuw verrijkt met een der schoonheden.

De Bark jeanette Francoise onder kapitein

De Bark jeanette Francoise onder kapitein Roelof Hendrik Vil.  Het schilderij is geschonken aan het Noordelijk Scheepvaartmuseum door een nazaat van kapitein Vil.Op de achterste mast wappert de kapiteinsvlag Schiermonnikoog 30, die ooit van Aldert Meijer was, en door Vil is meegenomen van de Piet Hein II.

Op 8 oktober 1910 komt de Jeanette Francoise vanuit Rotterdam aan te Batavia met een lading stukgoed. Het is daarmee het laatste Nederlandse zeilschip dat een lading van Holland naar Java bracht.

Het tijdperk  van de grote zeilvaart is voorbij. Jacob Aldert Meijer heeft het al lang niet meer mee hoeven maken, en ook zijn opvolger Roelof Hendrik Vil niet. Die stierf in 1998 op zee.

De Jeanette Francoise wordt verkocht naar Noorwegen en krijgt daar een nieuwe -toepasselijke – naam: Souvenir.

Terwijl de toekomst van de scheepvaart is aan stoom en diesel besluit de familie Meijer het zeemansbestaan op te geven. Zij kiest voor veiliger beroepen aan de wal.

Lees hier verder in deel 4: Een dood in St. Petersburg

De Piet Hein 1856. Familiegeschiedenis rond Kapitein A. Meijer, Jacob Spin en de Zeilinga’s. Van Schiermonnikoog naar Nieuwendam. (Deel 2)

21 Thursday May 2015

Posted by Marco in 't Veldt in familiegeschiedenis, geschiedenis, maritieme geschiedenis

≈ 3 Comments

Tags

Aafke Steenhuis, Abraham Edes Zeilinga, Aldert Jacobs Meijer, Aldert Meier, Amsterdam, Breestraat, Brinklaan, Bussum, Cornelia Groot, Gerardus Hermannus Dijkhuis, Grietje Zeilinga, Jacob Meijer, Jacob Spin, Jacob Zeilinga, Jan Hendrik Dijkhuis, Kapiteinshemel, Koog aan de Zaan, kruidenier, Leiden, Lollina Meijer, Nieuwendam, Nieuwendammerdijk, Oosterdiep, Piet Hein, Schiermonnikoog, St. Petersburg, Stientje Meijer, Veendam, Zeilinga

Piet Hein 1856. Gezagvoerder A. Meijer. Schilderij door Jacob Spin.

Piet Hein 1856. Gezagvoerder A. Meijer. Schilderij door Jacob Spin.

Via de Stichting Jacob Spin kwam ik er achter dat mijn verre voorvader kapitein A. Meijer twee schilderijen van zijn schip de Piet Hein had laten maken. Maar waarom twee? En kon ik meer over A. Meijer in mijn familie ontdekken?

Ik heb geluk. Op internet zijn er fanaten die er hele genealogieën op zetten. Bovendien was Meijer een kapitein, en er blijken behoorlijk goede websites over scheepvaartgeschiedenis in Nederland te zijn. Die vermelden gegevens die ooit nodig waren voor de verzekering van de schepen, maar die nu heel bruikbaar blijken voor het achterhalen van de geschiedenis van de scheepvaart.

Toch weet ik eigenlijk alleen namen en jaartallen te achterhalen. Daarnaast komt ik iets meer te weten over het ‘decor,’ de plaatsen waar levens zich afspeelden. Zo weet ik nu voor mijn gevoel toch een stuk meer, zoals u hieronder kunt lezen.

Vernoemen

Mijn voorvader waar het om gaat, blijkt voluit Aldert Jacobs Meijer te heten. Hij was kapitein en vroeg scheepsschilder Jacob Spin om zijn schip de Piet Hein te schilderen.

Alderts vader heette Jacob Aldert Meijer, en was ook kapitein. Dat vernoemen was heel gewoon in die tijd. Kreeg je een zoon, dan gaf je hem meestal twee voornamen; die van je vader en die je schoonvader. Kreeg je nog een zoon, dan draaide je de voornamen om, of nam je andere namen uit de familie.

Aldert is geboren op zondag 1 juli 1821 op Schiermonnikoog. Hij is overleden op vrijdag 21 september 1877 in St. Petersburg, of onderweg daarnaartoe.  Hij werd volgens mijn moeder in Petersburg gebalsemd, maar het is niet bekend waar hij is begraven. Moeder veronderstelt dat Aldert in Petersburg is begraven, maar misschien hebben ze zijn lijk gebalsemd om het mee terug te nemen naar Nederland. Ik heb  echter (nog) geen graf van hem kunnen vinden.

Drie gezinnen Meijer-Zeilinga naar Nieuwendam
Aldert trouwde op 25 januari 1846 in Nieuwendam met Grietje Zeilinga, die ook van Schiermonnikoog kwam. Volgens het KNMI was het tien graden en een betrokken regenachtige dag.

Maar waarom vond het huwelijk tussen twee mensen van Schiermonnikoog plaats in Nieuwendam?

Het gemeentehuis van Nieuwendam rond 1900. De huidige kerk stond er in die tijd nog niet, dus in welke kerk mijn voorouders getrouwd zijn?

Het gemeentehuis van Nieuwendam rond 1900. De huidige kerk stond er in die tijd nog niet, dus in welke kerk mijn voorouders getrouwd zijn?

Van de familie Zeilinga staat een prachtige genealogie online, die voor mij heel waardevol blijkt. Met wat puzzelen en gokken weet ik ongeveer de volgende gang van zaken te reconstrueren. Aldert Meijer trouwde met de vier jaar oudere Grietje Zeilinga. Zij was geboren op vrijdag 6 juni 1817 in Schiermonnikoog en overleed op maandag 15 januari 1877 in Nieuwendam, 59 jaar oud. Zij was de kleindochter van Abraham Edes Zeilinga, een rijke zeilmaker, geldschieter en burgemeester van Schiermonnikoog, die zelf ook met een Meijer/Meyer getrouwd was.

Grietje had tien broers en zussen, die allemaal als tweede naam Edes meekregen, de voornaam van vader. Eén van haar broers was kapitein Abraham Edes Zeilinga. Die trouwde ongeveer tegelijkertijd met de zus van Aldert Jacobs: Trijntje Meijer. Het was dus kennelijk een hechte familie, met meerdere huwelijken tussen Zeilinga’s en Meijers. Schiermonnikoog had weinig bewoners.

Abraham had ook een tweelingbroer: Jacob. Die was de eerste van de drie die trouwde, en wel met een meisje uit Amsterdam. Dit moet de aanzet hebben gegeven tot een massale verhuizing, hoewel er geloof ik al eerder Zeilinga’s richting Nieuwendam/Amsterdam waren vertrokken.

Kort daarna wonen de drie kapiteinsfamilies namelijk alle drie in Nieuwendam, waar ook de huwelijken plaatsvinden. Later laten ze de oudere familieleden overkomen uit Schiermonnikoog. Er bestond nog geen pensioen, dus moet de ouderenzorg via participatie plaatsvinden. En dus nam je je ouderen in huis als ze hulpbehoevend werden.

Oude haven in Nieuwendam

Oude haven in Nieuwendam

Nieuwendam is een havendorpje ten noorden van Amsterdam en is tegenwoordig ingelijfd door die grote stad. Indertijd was het een klein plaatsje met 1500 inwoners en een kerk. Het lag aan het IJ en vanuit de huizen in Nieuwendam had je een prachtig uitzicht op de schepen die naar en van Amsterdam voeren.  De Nieuwendammerdijk werd daarom wel de Kapiteinshemel genoemd.

Op diezelfde IJ voer ook scheepsschilder Jacob Spin de binnenkomende schepen tegemoet. Hij probeerde de kapiteins over te halen om hun schip door hem te laten schilderen….

In die kapiteinshemel woonden de drie kapiteinsgezinnen Meijer en Zeilinga dus. Maar ik weet niet precies waar.. en dat zou ik graag weten.
Veel van de oude kapiteinshuizen staan er nog. Ze zijn van hout en herkenbaar aan de typische klokgevels.

De kapiteinshemel in Neuwendam. Woonde mijn betbetovergrootvader Aldert Jacobs Meijer hier ergens?

De kapiteinshemel in Nieuwendam. Woonde mijn betbetovergrootvader Aldert Jacobs Meijer hier ergens?

Wat er in ieder geval nog staat: het toenmalige stadhuisje. Nieuwendammerdijk 461. Aandachtig bekijk ik de foto (ik moet echt een keer naar Nieuwendam toe). Klein maar prachtig. Daar trouwden mijn betbetovergrootvader en zijn vrouw dus.

Het vroegere gemeentehuis van Nieuwendam waar Aldert Jacobs Meijer en Grietje Zeilinga trouwden.

Het vroegere gemeentehuis van Nieuwendam waar Aldert Jacobs Meijer en Grietje Zeilinga trouwden in huidige staat. De bakstenen zijn een moderne toevoeging.

En nu? Nu blijkt dat huisje tot mijn verrassing bewoond te worden door Aafke Steenhuis! Voor de mensen onder u die haar niet kennen: ze heeft een paar prachtige boeken over de geschiedenis van Groningen en de grote zeilschepen van Delfzijl geschreven, en ik ben bij een paar van haar lezingen geweest. Maar nu zit de historica zelf opeens midden in míjn geschiedenis!

Aafke Steenhuis

Aafke Steenhuis

Rijke tijd
Aldert Jacobs Meijer en zijn vrouw Grietje woonden dus tres chique. Zo’n kapitein had een behoorlijk inkomen. Na de Franse tijd had Nederland geen schip meer over gehad en koning Willem I wilde dat we weer een trotse zeevarende natie werden. Dus kwamen er subsidies. Royale subsidies. Al snel werden er veel nieuwe schepen gebouwd.

Bovendien werden die schepen steeds ranker en sneller, zoals ook op ons schilderij van de Piet Hein te zien is. Rond 1856 schijnt de zeilvaart op haar hoogtepunt te zijn geweest, en de scheepvaart op de Oostzee – de moedernegotie- was voor Nederland altijd al van levensbelang geweest. Graan, hout, leer en wat niet meer zij…

Mastenwoud iet Oosterdok in Amsterdam in 1865.

Mastenwoud in het Oosterdok in Amsterdam in 1865, ongeveer waar nu Museum Nemo ligt.

Op oude foto’s van de Amsterdamse haven zie je de schepen liggen.  De fotografie was net in opkomst en schepen vormen een geduldig onderwerp. Het rechter schip (foto hieronder) lijkt op de schoener op de Piet Hein, al ligt het hoger op het water omdat het geen vracht heeft. Prachtig!

Zeilschepen in Amsterdam. Foto van Jacob Olie

Zeilschepen in Amsterdam. Foto van Jacob Olie

Drama: wezen naar Bussum
Maar het was niet allemaal rozengeur en maneschijn, zoals uit de harde jaartallen blijkt.
Aldert en Grietje twee kregen vier kinderen, voor die tijd een bescheiden aantal.

*Stientje Meyer, geboren op woensdag 12 april 1848 in Nieuwendam(†1893).
*Lollina Meyer, geboren op donderdag 17 februari 1853 in Nieuwendam (†1924).
*Jacob Meyer, geboren op zaterdag 16 januari 1858 in Nieuwendam  (†1915).
*Aldert Meyer, geboren op vrijdag 20 juni 1862 in Nieuwendam (†1899).

Als ik de cijfers die ik al vaker heb bekeken, nog eens in samenhang bekijk, zie ik opeens een drama.

Grietje overleed op maandag 15 januari 1877 in Nieuwendam, 59 jaar oud, lees ik nogmaals. Albert overleed vrijdag 21 september 1877. Dus hij had net zijn vrouw begraven en was als weduwnaar op reis naar Petersburg. En toen overleed hij zelf!

Hun kinderen waren dus opeens wees. De oudste, Stientje, was negenentwintig en net getrouwd.  (Op zondag 8 juli 1877 in Nieuwendam met Gerardus Hermanus Dijkhuis uit Veendam, stuurman en later drogist).

Lollina was 24 jaar. Jacob was 19 maar Aldert was dus nog maar elf jaar oud.

Het enige wat mijn moeder er nog van weet is dat zijn zussen voor Aldert een kruidenierswinkel in Bussum hebben gekocht. Daar trouwde Aldert met Cornelia Groot uit Zaandam en kreeg één kind: ook een Aldert. Deze derde Aldert was mijn opa, die ik nooit heb gekend. De kruidenier Aldert overleed al toen hij 36 jaar was, en mijn opa dus groeide op zonder vader, terwijl zijn moeder de winkel voortzette. Ongetwijfeld als ‘Weduwe Meijer’ zoals dat toen heette.

Opmerkelijk: de zussen Stientje (en haar twee kinderen) en Lollina verhuizen ook naar Bussum, net als broer Jacob.

Lollina was kort na de dood van haar vader, in Koog aan de Zaan getrouwd met de aldaar wonende ‘handelaar in drogerijen’ Jan Hendrik Dijkhuis (Oosterdiep, Veendam 1849- †Bussum ??). Dat was de broer van Gerardus Hermannus Dijkhuis, waar haar zus Stientje mee was getrouwd. De twee broers kwamen overigens uit een gezin Dijkhuis van maar liefst zestien kinderen, waarvan de meesten al vroeg stierven.

Het leuke is dat ik eindelijk eens een adres weet te achterhalen. Samen woonden Jan Hendrik en Lollina in Leiden in de Breestraat 124.

Hoe het precies zit weet ik niet. Volgens de burgerlijke stand van Leiden woonden ze in Leiden van 1905 t/m 1909. Het stel verhuisde in 1909 uit Leiden naar Bussum. Maar ze kregen al in 1880 een kindje in Leiden, dat al binnen een maand stierf. Daarna bleef het stel kinderloos. Misschien zijn ze meerdere malen verhuisd, en hebben ze dus tweemaal in Leiden gewoond. In ieder geval heb ik er nu eens een beeld bij. De Breestraat is nu een drukke winkelstraat, en het voormalige woonadres van mijn voorouders was waarschijnlijk een winkel (drogist) die nu is samengevoegd met de winkel er naast, tot ‘105 m2 aantrekkelijke winkelruimte,’ zoals Funda meldt.

Breestraat 122-124 in Leiden.

Breestraat 122-124 in Leiden.

Waarom verhuist iedereen naar Bussum? Geen idee. In ieder geval is het afgelopen met de zeevaart.

Graf van Lollina Meijer en Cornelia Groot in Bussum

Graf van Lollina Meijer en Cornelia Groot in Bussum

Is er nog iets van de familiegeschiedenis in Bussum uit die tijd te vinden? Weinig. Mijn overgrootmoeder Cornelia Groot en Lollina Meijer blijken nog samen onder één grafsteen te liggen op de algemene begraafplaats in Bussum. Van de rest geen spoor. Waarom zijn de mannen niet bij hun vrouwen begraven? En waarom is er van de mannen überhaupt geen graf te vinden? En waar is zus Stientje?

Een schilderij van generatie op generatie

Door mijn naspeuringen weet ik nu in ieder geval wel de herkomst van het schilderij van mijn oma. Het is in 1856 gemaakt in opdracht van Aldert Jacobs Meijer. Toen deze overleed, kregen zijn kinderen het. Van die kinderen was Lollina de langstlevende. Zij stierf in 1924 in Bussum, en moet het schilderij op enig moment hebben gekregen.

Het schilderij moet toen zijn gegaan naar Cornelia Groot, de weduwe van Aldert Meijer of meteen naar haar zoon Aldert Meijer.

In ieder geval: toen Cornelia stierf († dinsdag 22 september 1931) moet mijn opa het hebben geërfd. Hij hing het aan de wand van zijn huis, aan de haard boven die kolenkachel. Toen mijn opa overleed, bleef het schilderij bij mijn oma hangen in haar huis aan de Brinklaan in Bussum, waar een klein jongetje er vaak vol verbazing naar keek. ‘Al die schepen zo vlak bij elkaar. Botsen die niet?’ vroeg ik me dan af.

Lees hier verder over de schepen die Jacob Aldert Meijer bevoer, in deel 3.

Scheepsschilder Jacob Spin en een stukje familiegeschiedenis rond kapitein A. Meijer. (deel 1)

20 Wednesday May 2015

Posted by Marco in 't Veldt in familiegeschiedenis, geschiedenis, maritieme geschiedenis

≈ 3 Comments

Tags

A. J. Meijer, Aldert Jacobs Meijer, geschiedenis, Jacob Spin, Marco in 't Veldt, maritieme geschiedenis, Piet Hein, scheepsportretten, Stichting Jacob Spin, Zeilinga

Piet Hein 1856. Gezagvoerder A. Meijer. Schilderij door Jacob Spin.

Piet Hein. Gezagvoerder A. Meijer 1856. Scheepsportret door Jacob Spin

In een serie blogs ga ik in op een stukje familiegeschiedenis van de families Meijer en Zeilinga van Schiermonnikoog, rond een schilderij van de Piet Hein uit 1856. Ik ben bezig die uit te zoeken.

Een blauwe lucht en vreemde bruine golven. Piet Hein. Gezagv. A. Meier 1856, vertelden prachtige gouden letters me. Maar dat was echt alles wat ik van het schilderij wist.

Wat was dat voor raar schilderij, dan mijn oma aan de wand had hangen, boven de kachel? Er staan drie zeilschepen op, met op de achtergrond een vuurtoren en iets dat op een Waddeneiland lijkt. Als kind vond ik het al een fascinerend schilderij, al die schepen zo dicht op elkaar, zouden die niet botsen?

Mijn moeder wist te vertellen dat het was gemaakt door een bekende schilder, Jacob Spin, voor één van mijn voorvaderen. Die was kapitein geweest op het schip en voer er mee op de Russische stad Sint Petersburg. Oma had ook nog een zilveren lepel uit Rusland en wat gebroken Russisch porselein. Meer wisten we er niet van in de familie.

Jacob Spin

Zo langzamerhand werd ik steeds nieuwsgieriger, en in mijn vakantie besloot ik onlangs of ik er iets meer over te weten kon komen. Dat schilderij… wie heeft het gemaakt en waarom? Wat is het verhaal er achter? Is er een verhaal? Of is alles in de mist der tijd verdwenen?

Waar begin je te zoeken? Al snel vond ik de prachtige website van de Stichting Jacob Spin. Die stichting is informatie over de scheepsschilder uit Amsterdam aan het verzamelen. Het bleek dat ze het schilderij van mijn oma nog niet kenden. Maar ze hadden wel een verrassing voor me: er blijkt nog een schilderij te zijn van de Piet Hein. (Of niet? Hoe dat zit vertel ik een volgend blog).

Over een jaar of vijf moet er een boek over komen, een complete beschrijving van het leven en werk van Spin. En dat verdient hij. Toegegeven: Spin heeft niet de dramatische statuur van een Rembrandt of Van Hals. Spins werk zul je niet in de kunstmusea vinden en zijn schilderijen zijn qua euro’s bijna niets waard.

Toch is Jacob Spin is een zeer belangrijke schilder (Amsterdam 27 april 1806 – 3 juni 1875). Je vindt zijn werk wel in maritieme musea. Sterker nog, je kunt haast geen scheepvaartmuseum binnenlopen zonder er werk van Jacob Spin te vinden. Bovendien bevindt het grootste deel van zijn oeuvre zich in privébezit, vaak bij de nazaten van de scheepskapiteins die de schilderijen besteld hadden. Het grote aantal is niet vreemd, want Spin moet meer dan duizend scheepsportretten hebben gemaakt. Hij is daarmee één van onze belangrijkste bronnen voor onze maritieme geschiedenis.

Jacob Spin begon als zeeman maar stapte over naar de vaste wal. Daar vervaardigde zijn hij schilderijen tussen 1824 en 1873, vaak op verzoek van kapiteins of in opdracht van de reder. Deze scheepsportretten vormen een zeer belangrijke iconografie van de zeilvaart van de negentiende eeuw, de bloei van de zeilvaart. Bij de Stichting Jacob Spin zijn er al zo’n 650 bekend, die mooi zijn gepubliceerd op de website van de stichting, en nu eentje meer dus.

Ik moet zeggen: ik ben onder de indruk van het werk van deze stichting. Zo wordt een uniek stuk geschiedenis van ons land blootgelegd en voor iedereen toegankelijk.

Spin schilderde in een verbluffend hoog tempo. Het verhaal gaat dat hij op het IJ bij Amsterdam schepen tegemoet voer om de kapiteins over te halen om hun schip te laten schilderen. Die bleven niet lang, want het schip moest verder op de wereldzeeën.

Spin gebruikte daarom geen langzaamdrogende olieverf maar hij maakte aquarellen. Waterverf wordt nog vaak gezien als minderwaardig, maar hij paste het met verbluffende precisie toe. De kapiteins wilden natuurlijk dat hun schepen precies leken, en daarom moest bijvoorbeeld de tuigage tot in de details kloppen.

Tweemaal

Waarom was het nu zo druk om het schilderij van mijn oma? Kapiteins wilden graag dat hun schip goed te zien was. Daarom schilderde Spin het altijd tweemaal, van verschillende kanten, zodat beide zijden, de boeg en de achtersteven er duidelijk op stonden. Hij schilderde er vaak nog een derde kleiner schip bij. Waarschijnlijk om het schilderij een zekere symmetrie te geven, maar tegelijk om de symmetrie te doorbreken, doordat het derde schip afweek van de twee anderen. Het was meestal kleiner, en meestal minder gedetailleerd geschilderd, alsof het er niet echt bij hoorde.

Dat is echter op het schilderij van mijn oma anders. Ja, er staat een derde schip op, maar dat is ook gedetailleerd geschilderd en ook belangrijk. Waarom? Dat ontdekte ik pas onlangs…daarover meer in een volgend blog.

Lees hier verder in deel 2 van deze geschiedenis.

Recent Posts

  • ‘Een Golf is een Golf is een Golf.’ Wat de overheid kan leren van de autohandel.
  • Boekhandel Boekhuis: sinds 1843. Enige aantekeningen bij de ouderdom van de boekhandel in Bolsward.
  • De Beursvloer. Filmpje over de Haren Tynaarloose Uitdaging
  • Vogelspotters gespot: een observatie bij het Zuidlaardermeer
  • Tegen het cynisme van Jouke van Dijk. Schrijven we mensen boven de 50 jaar echt af?

Archives

  • December 2018
  • January 2018
  • November 2017
  • August 2017
  • July 2017
  • June 2017
  • May 2017
  • January 2017
  • November 2016
  • October 2016
  • August 2016
  • May 2016
  • April 2016
  • March 2016
  • February 2016
  • January 2016
  • December 2015
  • November 2015
  • October 2015
  • September 2015
  • August 2015
  • July 2015
  • May 2015
  • April 2015
  • February 2015
  • January 2015
  • November 2013
  • May 2013
  • March 2013
  • February 2013
  • January 2013

Categories

  • Archeologie
  • familiegeschiedenis
  • Fotografie
  • geschiedenis
  • journalistiek
  • maritieme geschiedenis
  • muziek
  • Project X Haren
  • Uncategorized
  • Werk en arbeidsmarkt

Meta

  • Register
  • Log in
  • Entries feed
  • Comments feed
  • WordPress.com

Create a free website or blog at WordPress.com.

Cancel
Privacy & Cookies: This site uses cookies. By continuing to use this website, you agree to their use.
To find out more, including how to control cookies, see here: Cookie Policy