(Voor mijn krant Ons Haren schrijf ik regelmatig columns over actualiteit, of soms gewone observaties. Dit is een verhaal over mijn treinreis naar Den Haag.)
Intiem
Station Groningen. Vanuit de bovenste verdieping van de dubbeldekker naar Den Haag zie ik de mensen voorbij lopen. Ik reis niet vaak meer met de trein en krijg er haast een soort jeugdsentiment van.
De trein stroomt vol. Naast me gaat een ouder echtpaar zitten. In het blok tegenover ons nemen een opa en een kleindochter vrolijk pratend plaats. Dan komen er twee meisjes met grote rugzakken binnen. Studentes.
Ze gaan in het blok schuin tegenover me zitten en plaatsen de rugzakken op de banken naast zich. Ze giechelen. “Kijk! Die gaan zeker ook naar het kamp!” zegt de blonde, terwijl ze naar twee meisjes op het perron wijst die met identieke rugzakken zeulen. “Zullen we ze roepen?” Na enig beraad besluiten de meisjes dat niet te doen.
Zachtjes glijdt de trein het station uit. Haren zoeft voorbij, en dan de eindeloze steriele grasvelden. Het lijkt wel kunstgras. Met hier en daar een plastic koe als enige teken van leven.
Af te toe kan ik een glimp van de twee studentes zien, net om de hoek van de bank of een spiegeling in het raam. De brunette begint te vertellen over afgelopen nacht. ‘De Kroeg.’ Leuke jongen, laat. Dan richt ze haar aandacht op haar blonde vriendin en vraagt: “En hoe gaat het nou tussen jou en Rutger? Alleen geslapen vannacht?”
Dat blijkt niet het geval. Als de beschrijving klopt heeft Rutger afgelopen nacht bijna geen oog dicht gedaan. Wel drie keer moest hij. Alles wordt in geuren en kleuren verteld.
Het echtpaar naast me kijkt ongemakkelijk om zich heen. Kleurt ook enigszins. Opa en het meisje praten ondertussen gezellig door. De twee lijken ondanks het grote leeftijdsverschil op hartsvriendinnen. Het meisje is erg belangstellend:
“En toen oma zo oud was als ik, speelden jullie toen ook al met elkaar?”
“Nee, we kend’n elkaar wel. We zat’n bie elkaar in klas. Maar jongens durfd’n toen niet zo goed met de meisjes te praat’n. Dan werd je er mee gepest. En meisjes deed’n heel andere spelletje, touwtje spring’n en zo. Wij deed’n natuurlijk heel stoére spelletjes.”
Het meisje knikt begrijpend, maar wil er alles van weten. Wat is touwtje springen? En mis je oma?
Eén van de studentes gaat staan om haar jas op te hangen. Als ze weer zit vervolgt ze haar verhaal over Rutger. Hij blijkt erg groot geschapen, heeft een grote sproet op zijn…, maar is nogal onhandig. Ook zijn uithoudingsvermogen laat te wensen over. We horen alle details. De oudere man naast me schuift ongemakkelijk en doet alsof hij een krant leest.
“Dat komt omdat je niet goed uitplast,” zegt een moeder bijna in mijn oor, terwijl ze haar jengelende zoontje voor zich uit duwt door het gangpad, richting WC.
“Nou die van mij, kreeg er anders geen genoeg van, vannacht,” licht de brunette ons in. “Hoe hij heet? Uhh…..”
Na lang nadenken krijgen we te horen dat hij Quinten heet. Althans, dat is het vermoeden. De alcohol, de harde muziek….. en het later vragen is ook zo gek.
“Zijn er eigenlijk helemaal geen rookcoupés meer?” Vraagt de oudere man naast me. Zijn vrouw begint om zich heen te kijken, of ze opschriften of pijltjes richting Rokers ziet, maar de enige vindbare aanwijzing, is de tekst S-T-I-L-T-E-C-O-U-P-E op het raam naast ons. “Zullen we eens kijken?” Weg loopt het oudere echtpaar.
‘Eigenlijk zou je dat gesprek moeten filmen voor later,’ denk ik, als ik naar het schattige meisje en haar opa kijk. Hun gesprek gaat alle kanten op, maar constant is de enorme aandacht en liefde in de blik waarmee ze naar elkaar kijken. Zeldzaam. Nu zag opa er nog gezond genoeg uit, maar ik weet inmiddels hoe snel dat kan gaan. En wat herinner je je dan later?
“Zeg, hoe zit dat eigenlijk tussen jou en die Rutger? Hoe vaak hebben jullie nu bij elkaar geslapen? Drie keer? Vier keer? Ben je verliefd?”
Een lichte schok gaat door de blonde studente. “Nou dat weet ik niet… “ Ze buigt voorover naar haar vriendin en begint haast te fluisteren.
“Hoezo niet?” vraagt de brunette.
“Nou, ik ben wel verliefd op hem, maar ik weet niet of hij…. Ik durf het hem niet goed te vragen…dat is nogal intiem, vind je niet?”
Station Den Haag. Ik pak mijn laptoptas en stap uit. Rechts het station uit, en dan meteen weer rechts. Doorlopen naar de tweede balie. Nationaal Archief. Er ligt een dossier op me te wachten. ‘Hallo opa,’ denkt ik, terwijl ik er zwijgend mee naar een studietafel loop. Had ik maar een filmpje van hem.
Studiezaal Nationaal Archief. Bron: website Nationaal Archief. (binnen is fotograferen streng verboden)
marcoveldt 